Ο υπνοβάτης
Μας πονούν οι ώρες που δεν πρόλαβαν
να πιαστούν από ένα
κάλπικο όνειρο
Έσβησαν
με μια αδέξια ηχώ
να δένει κόμπους τα σύννεφα
Αντιστρέφω τους δείκτες
να ξορκίσω
το φευγιό της μνήμης
Θα χιονίσει μου λες
κι η φωνή σου σπάει
τα δευτερόλεπτα.
Γρανάζια γδέρνουν ένα κομμάτι αέρα
που δραπετεύει
Το παιδί με το γυμνό χαμόγελο
περιστρέφει τη γυάλινη σβούρα του
Ένας αλλιώτικος κόσμος λουφάζει στην άκρη
της νύχτας.
Χάρτινοι ήρωες μου γνέφουν απ’ τις σχισμές.
Στέλλα Δέδε