Η ΡΙΖΑ
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ
που έκλεισες απότομα το βιβλίο που διάβαζες
και σαν κάτι να θυμήθηκες
με ρώτησες με ύφος αυστηρό
αν ξέρω πού πάει η αγάπη όταν φεύγει.
Σε κοίταξα βαθιά στο σκούρο των ματιών σου
κι είπα πως δεν ξέρω.
Μα βιάστηκα.
Τώρα που πέρασαν τα χρόνια
τώρα που η ροή σιγάνεψε
τώρα πια
νομίζω ότι ξέρω.
Η αγάπη δεν φεύγει
μονάχα ξεριζώνεται.
Σα φυτό που κάθε μέρα
του βγάζεις κι ένα φτυαράκι χώμα
απαλά και λίγο λίγο.
Η αγάπη μάτια μου είναι ρίζα
δε σκορπίζει.
Σε τρέφει
ζεις
κι ανθίζεις.