Εμφανίστηκε κάποτε σ’ ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα… Ανέβηκε σ’ ένα παγκάκι, κάλεσε όλους τους κατοίκους και τους είπε ότι θ’ αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα με μετρητά…
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι πούλησαν το γαϊδουράκι τους, επέστρεψαν στο σπίτι με το πορτοφόλι γεμάτο και χαμόγελο στα χείλη…
Ο άνδρας με τη γραβάτα την επόμενη μέρα πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες πρόσφερε 300 ευρώ για καθένα από τα ελάχιστα ζώα, που παρέμεναν απούλητα, με συνέπεια και οι τελευταίοι αντιστεκόμενοι κάτοικοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους…
Όταν συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν απέμεινε πλέον γάιδαρος, ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιονδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι… 500 ευρώ!… Και αποχώρησε…
Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων, που είχε αγοράσει, και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ τον ένα.
Οι κάτοικοι, βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους ακόμη και τέσσερις φορές πιο ακριβά από όσο τα είχαν πουλήσει, και, για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα…
Όπως ίσως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή, οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν για διακοπές σ’ έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους, που δεν άξιζαν, πλέον, τίποτα…
Προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα, λοιπόν, κατάσχεσε τα γαϊδούρια και, εν συνεχεία, τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους…
Ο τραπεζίτης, όμως, πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι, εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει, θα κατέρρεε και αυτός και, κατά συνέπεια, θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο…
Πανικόβλητος ο δήμαρχος, για ν’ αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει χρήματα στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε στον τραπεζίτη, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου…
Δυστυχώς, όμως, ο τραπεζίτης, αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος, φυσικά, βρέθηκε ένα βήμα πριν από την πτώχευση…
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί, όμως, του την αρνήθηκαν, γιατί, όπως εξήγησαν, είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!…
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την ανιδιοτελή συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερες δαπάνες για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών.
Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι…
Ήταν, έλεγε, αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές να μπει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες και να… ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων…
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέλφια και διαμένουν μαζί σ’ ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον… ιδρώτα τους… Ονομάζονται, οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής…
Στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και δυστυχείς χωρικοί όλου του κόσμου, καθ’ ότι ολόκληρος ο πλανήτης υπόκειται στους κανόνες της αγοράς των… Γαιδάρων!
