Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την υποψηφιότητά μου στις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Δεν θάταν δυνατό, για ορισμένους δεν θάταν και επιθυμητό ενδεχομένως, να τους ευχαριστήσω όλους ονομαστικά. Νοιώθω όμως τελείως υποχρεωμένος να κάνω δύο εξαιρέσεις, και να με συγχωρήσουν οι πολλοί άλλοι που ενδεχομένως αδικώ.
Θέλω να ευχαριστήσω τέσσερις λαμπρούς εκπροσώπους του ακαδημαϊκού κόσμου, τους Καθηγητές Πανεπιστημίου Μάριο Ευρυβιάδη, Στέφανο Κωνσταντινίδη, Ευριπίδη Μπίλλη και William Mallinson που, με δημόσιες δηλώσεις τους, στήριξαν την υποψηφιότητά μου.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τη Ρούλα, τον Στάθη και την Πόλα γιατί χωρίς την υπεράνθρωπη προσπάθειά τους να με βοηθήσουν θα μου’ ταν αδύνατο να έχω την προεκλογική παρουσία που είχα.
Επαναλαμβάνω ότι είναι και πολλοί άλλοι που αξίζουν και έχουν την ευγνωμοσύνη μου, είναι όμως αδύνατο να τους ευχαριστήσω όλους.
Είναι ιδιαίτερη η ευγνωμοσύνη και εκτίμησή μου προς όσους υπερέβησαν ιδεολογικά εμπόδια ή πολιτικές επιφυλάξεις εκφράζοντας υποστήριξη στο πρόσωπό μου και εκτίμηση στις ιδέες μου, κυρίως όμως προσήλωση στη βασική επιδίωξη υπεράσπισης του ελληνικού λαού στο σύνολό του και ανεξαρτήτως πολιτικών ή κομματικών προτιμήσεων, με το να με ψηφίσουν και να με στηρίξουν, παρά ενδεχόμενες διαφορές με τη ΛΑΕ.
Πολύ περισσότερο που, για να με ψηφίσουν, έπρεπε να ψηφίσουν ένα μικρό και όχι πολύ ελκυστικό όπως αποδείχθηκε κόμμα κι ο βασικός λόγος για να το πράξουν δεν ήταν άλλος από το ότι συμμερίζονταν τις βασικές μου ιδέες. ‘Ήταν μια ψήφος αυταπόδεικτα συνειδητή, γιατί δεν υπήρχε άλλος λόγος να δοθεί.
Ήδη από πέρυσι το καλοκαίρι απευθύνθηκα σε πολλούς ανθρώπους και δυνάμεις με την πρόταση να συγκροτηθεί ένα ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές, από ανθρώπους ακέραιους και ανεξάρτητους, που να ξαναθέσει επί τάπητος, με όρους όσο το δυνατό πιο σοβαρούς και αξιόπιστους, το κεντρικό θέμα ανάκτησης της κυριαρχίας στη χώρα μας, του πως θα βάλουμε τις βάσεις για να την πάρουμε πίσω, μετά τις καταστροφές του 2010, του 2012 (PSI), του 2015 και της συνέχειας τους, του εν εξελίξει δηλαδή «Γεωπολιτικού Μνημονίου», του οποίου η Συμφωνία των Πρεσπών συνιστά μία μόνο εκδήλωση και συνέπεια. Αλλά και να εκπροσωπήσει, έστω και με έναν ευρωβουλευτή, τον ελληνικό λαό, θύμα ενός πρωτοφανούς Πολέμου Χρέους στην Ευρωβουλή. Το να έχουμε φτάσει στο σημείο να εκπροσωπούμεθα σήμερα από οπαδούς των δολοφόνων μας, Μέρκελ, Σόιμπλε κλπ. στην Ευρωβουλή, είναι ασφαλώς μια κατάσταση πολύ θλιβερή, συγκρινόμενη με το σύνολο της ελληνικής ιστορίας.
Δεν βρήκα παρά ελάχιστη υποστήριξη σε αυτό το εγχείρημα. Ο ένας μού λεγε ότι οι «συνθήκες» δεν είναι κατάλληλες, ο άλλος δεν είχε διάθεση να «εκτεθεί» ή να προσπαθήσει. Προφανώς δεν ήταν κατάλληλες οι «συνθήκες», με τον ελληνικό λαό να έχει τρομοκρατηθεί και απογοητευθεί από την πανωλεθρία του 2015, σε κατάσταση μείζονος εθνικής κατάθλιψης. Αυτό όμως έκανε περισσότερο, όχι λιγότερο αναγκαία την παρουσία μας. Οι αγωνιστές για τη χώρα τους, για τον λαό τους, για τις ιδέες τους στις «ακατάλληλες» συνθήκες φαίνεται τι αξίζουν, όχι στις «κατάλληλες». Στις κατάλληλες όλοι προσχωρούν στο «ανοδικό» ρεύμα, η δυσκολία είναι να σταθείς όρθιος στο «καθοδικό» ώστε να δώσεις με το παράδειγμά σου και λίγο θάρρος στους ανθρώπους, αρχίζοντας έτσι να αλλάζεις τις συνθήκες. Διαφορετικά, μην κάνοντας τίποτα, συμβάλεις και συ να αναπαραχθούν οι συνθήκες, που τις επικαλείσαι μετά για να μην κάνεις τίποτα!
Ούτε είναι δυνατόν να λες ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα για δεκαετίες, όχι μόνο γιατί είναι αδύνατο να γίνει πρόβλεψη ούτε καν για πολύ συντομότερα διαστήματα. Αλλά και γιατί, κάνοντας τέτοιες προφητείες, όχι μόνο τις βοηθάς να πραγματοποιηθούν, αποδέχεσαι στην πραγματικότητα ότι τέλειωσε η Ελλάδα. Ελλάδα θα υπάρχει, δεν θα υπάρχουν όμως Έλληνες σε αυτήνα αν συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε τα καταστροφικά αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών για δεκαετίες χωρίς να κάνουμε τίποτα.
Ούτε βέβαια έχει τίποτα ριζοσπαστικό η «αποχή», με διάφορες δικαιολογίες, από τις εκλογικές μάχες. Αυτά είναι ζητήματα λυμένα από την ιστορική εμπειρία της Ελλάδας και όχι μόνο, εδώ και πολύ καιρό, για να χρειάζεται πάλι να τα συζητήσουμε.
Δεν θέλω να επεκταθώ τώρα σε άλλες δυνατές ερμηνείες της συμπεριφοράς προσώπων και ρευμάτων, ούτε να τις μεταφέρω από το μυαλό μου στο πληκτρολόγιό μου. ‘Όλα πρέπει να τα σκέφτεται κανείς, πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα έχει γίνει το αντικείμενο ενός Μεγάλου Πειράματος, όπου πάνε να δημιουργήσουν μια εικονική δημόσια πραγματικότητα, με δήθεν «Αριστερές» και δήθεν «Δεξιές», δήθεν αριστερούς και δήθεν πατριώτες, ελεγχόμενους «διανοούμενους» και μια απομίμηση δημοσιογραφίας. Να τα σκέφτεται, όχι και να τα γράφει όμως, όταν δεν μπορεί να τα αποδείξει. Έχει πάντως κανείς ενίοτε την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε ένα πολυδιάστατο, τεχνικολόρ «σπήλαιο του Πλάτωνα».
Το άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε σε αυτές τις ευρωεκλογές και αντιμετωπίζουμε και τώρα, μετά από αυτές, είναι η πληθώρα αρχηγών, ηγετών και φουσκωμένων Εγώ, που άλλωστε στη χώρα, όχι μόνο καταδίκασαν τον όχι τόσο ασήμαντο «αντιμνημονιακό» χώρο στον κατακερματισμό, ενώ μείωσαν και την αξιοπιστία όλων των συνιστωσών του. Δεν είναι δυνατόν να λες ότι η χώρα σου καταστρέφεται, ότι ο λαός απειλείται, αλλά να μη δέχεσαι να κάνεις οποιοδήποτε συμβιβασμό και να μην μπορείς να συνεργασθείς με κανέναν, γιατί αυτό σημαίνει ότι ενδιαφέρεσαι όχι για αυτά που ισχυρίζεσαι ότι σε ενδιαφέρουν, αλλά για την μέσω αυτών προβολή και καριέρα σου, για το συμφέρον το ατομικό σου, ή της ομάδας, του «μαγαζιού» του οποίου ηγείσαι.
Υπό αυτές τις συνθήκες αποδέχθηκα την τιμητική πρόταση της ΛΑΕ να είμαι υποψήφιος της στις ευρωεκλογές για τους λόγους που εξήγησα στα γραπτά μου. Φυσικά δεν μπορώ να είμαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, έστω και αν δεν νομίζω ότι ευθύνομαι προσωπικά για αυτό. Είμαι όμως ευχαριστημένος γιατί, έστω και χωρίς καμία πρόσβαση στα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα, με παρουσία λίγο μεγαλύτερη του μηνός, χωρίς καν παρουσία ειμή μόνον σε δύο από τις πάμπολλες εκδηλώσεις της ίδιας της ΛΑΕ, κατάφερα να έρθω σε επαφή και διάλογο κάποιας μορφής με εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπους, να διαπιστώσω ο ίδιος προσωπικά την αγωνία που υφέρπει (μαζί με φοβερή και οργή και ντροπή), χωρίς να εκδηλώνεται, στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τρομοκρατημένου όχι μόνο από την Έξοδο των Παιδιών του, που προδιαγράφει μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες, αλλά και από ένα πολιτικό προσωπικό, της Δεξιάς και της Αριστεράς, που είναι, επιεικώς, να «τραβάς τα μαλλιά σου». Η σοβούσα σήμερα στην Ελλάδα «κρίση εκπροσώπησης» είναι χωρίς ιστορικό προηγούμενο στη νεώτερη ιστορία μας.
Ένας σπόρος έπεσε πάντως και ελπίζω να καρποφορήσει κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν ο ελληνικός λαός (ξανα)κρίνει ότι τον χρειάζεται.
Υπάρχουν μερικοί φίλοι που μου είπαν ότι το λάθος μου είναι ότι επέμεινα στο «παρωχημένο» δίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο. Να με συγχωρήσουν, αλλά το δικό μου κίνητρο δεν ήταν να βρω κάποιο ωραίο περιτύλιγμα για να πουλήσω το προϊόν «Κωνσταντακόπουλος». Το μνημόνιο, η καταστροφική δηλαδή αποικιακή σχέση της Ελλάδας με τους «Δανειστές» δεν έχει φύγει, επειδή θέλουμε εμείς να το διώξουμε από το μυαλό μας. Αυτό που συνέβη είναι άλλο. Διώξαμε από το μυαλό μας μια τραγική πραγματικότητα που δεν ξέρουμε πως και δεν νοιώθουμε ικανοί να αλλάξουμε.
Όταν δεν μπορείς να ζήσεις όπως σκέφτεσαι, λένε, καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ζεις. Η υποψηφιότητά μου αποσκοπούσε σε αυτό, να αντιταχθεί δηλαδή στην καταστροφή της συνείδησης.
Ήδη άλλωστε, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήρθε να μας πει ότι, μετά τις εκλογές, θα πρέπει να επιβάλουμε στη διαλυόμενη χώρα μας νέες περικοπές δαπανών και νέα λιτότητα. Επ’ αυτών δεν έχουν τίποτα να πουν ούτε οι «παλαιομνημονιακοί» (ΝΔ, Κιν.:Αλλ.) ούτε οι «νεομνημονιακοί» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που όντως λείπει σήμερα, όπως επιβεβαίωσαν και οι τελευταίες εκλογές, και λείπει ως αποτέλεσμα και της πανωλεθρίας του 2015, είναι η πίστη του ελληνικού λαού ότι μπορεί να επιδιώξει την απελευθέρωση και τη σωτηρία του, ο ψυχολογικός όρος δηλαδή της σωτηρίας μας, μαζί και οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να αναλάβουν ξανά το εγχείρημα αυτό.
Ελπίζω να ξαναβρούμε αυτές τις προϋποθέσεις, γιατί αν δεν τις ξαναβρούμε, ο χαμός της νεώτερης Ελλάδας είναι μαθηματικά βέβαιος.
Ελπίσω ότι προσθέσαμε με τις ιδέες που παρουσιάσαμε στην πορεία προς τις εκλογές έστω κι ένα μικρό λιθαράκι στο έργο που πρέπει να κάνει ο ελληνικός λαός.
2 Ιουνίου 2019
ΥΓ. Πολλοί φίλοι εξέφρασαν την επιθυμία μιας μονιμότερης «δικτύωσης» όσων ενδιαφέρονται για τις ιδέες που εκφράστηκαν κατά τη διάρκεια των εκλογών. Δεν ξέρω ακριβώς ποια μορφή θα μπορούσε να πάρει, είμαι ανοιχτός σε προτάσεις και θα μπορούσαμε ίσως να δοκιμάσουμε κάτι από τον επόμενο Σεπτέμβρη, που είναι νομίζω και πρακτικά εφικτό.
