Δεν ήταν ένα απλό εκδοτικό εγχείρημα.Ηταν μέρος ενός σχεδίου για τα παιδιά που περιελάμβανε και την εφημερίδα.
Εφημερίδα το ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΙ.
Οκτώβρης του 1991.Εδρα η Ερμούπολη.
Το όραμα ξεκινούσε απο τη Σύρο.
Πριν απο τριάντα χρόνια.
Παράλληλα με το έντυπο διοργανώθηκαν εκδηλώσεις με μουσική για παιδιά,ανάδειξη ξεχασμένων παιχνιδιών,αλληλογραφία μεταξύ παιδιών όλης της Ελλάδας,διαγωνισμοί έκφρασης,συναντήσεις με θέμα την παιδική λογοτεχνία,κουκλοθέατρο και πολλά άλλα.
Σχολικές τάξεις στα νησιά αλλά και αλλού δούλευαν θέματα για τις σελίδες του Θαλασσοπουλιού.
Το βασικό ήταν τα παιδιά να παίρνουν την εφημερίδα κάθε μήνα στα χέρια τους και να την γεμίζουν τα ίδια με τις συνεργασίες τους.
Ζήσαμε ξεχωριστές στιγμές.
Ολα τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής και οι συνεργάτες του εντύπου.
Κυκλαδονήσια,Δωδεκάνησα,Χίος,Μυτιλήνη,Αρκαδία,Εβρος,Λεμεσός,Κα-λαμάτα,Κρήτη,Πήλιο,Χαλκίδα και τόσα άλλα σημεία της χώρας…
Απο παντού και πολύ γρήγορα το Θαλασσοπούλι με δυνατές σπρωξιές στον αέρα έφτανε σε σπίτια και σχολεία,στα χέρια παιδιών,εκπαιδευτικών και γονέων.
Νησί το νησί,σχολειό το σχολειό,πόρτα την πόρτα ενθαρρύναμε τα παιδιά.
Μια εφημερίδα που ενώνει , που δίνει χαρά, που κάνει τα παιδιά να νιώθουν δημιουργικά.
Το ταχυδρομικό μας κουτί γέμιζε με γράμματα,ζωγραφιές,σκέψεις παιδιών και εφήβων,σκίτσα και ανέκδοτα,γλωσσοδέτες και παραμύθια…
Ενας καταιγισμός.
Ειδικά τον πρώτο χρόνο.Δεκάδες επιστολές.
Η προτροπή απο παντού ήταν μία:συνεχίστε!
Συνεχίζαμε με 2000 αντίτυπα κάθε μήνα.Οι προοπτικές ήταν να αυξηθούν τα φύλλα.Και μάλιστα πολύ.
Μεσολάβησε και η πρόσκληση των ελληνικών σχολείων της Σουηδίας και ένα δισέλιδο ένθετο που προστέθηκε με τις συνεργασίες των παιδιών απο εκεί.Ηταν πρωτοφανές.
Τα ρεπορτάζ στα ελληνικά σχολεία της Στοκχόλμης,της Ουπσάλα κι άλλων πόλεων δίπλα δίπλα στα ρεπορτάζ και τις συνεργασίες παιδιών απο τη Δονούσα,την Πάρο ,την Κάσο και τη Κάρπαθο.
Δίψα για γνωριμίες,ανταλλαγή απόψεων και προβολή των προσόντων και ικανοτήτων τους.
Παιδιά και έφηβοι.Ολοι ήθελαν να πάρουν μέρος σε αυτή την εκδοτική ‘’γιορτή’’.
Εγιναν μικροί ρεπόρτερ.Εστελναν απο τους τόπους τους τα συμβάντα,
τους προβληματισμούς τους.Τα διηγήματά τους,ποιήματα και ευθυμογραφήματα.
Σκίτσα,σταυρόλεξα,κουίζ,ολα γραμμένα απο τα ίδια.
Η αρχική σκέψη ήταν να είναι ένα έντυπο για παιδιά ,ξεχωριστό για την εποχή του,πρωτότυπο και με αξιώσεις.
Ενα έντυπο απαιτήσεων με αρκετές σελίδες που θα κεντρίζουν το ενδιαφέρον παιδιών ,εφήβων αλλά και γονέων με ειδικές στήλες.
Σ΄αυτή τη σκέψη ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό ο παιδικός πληθυσμός του Αιγαίου αρχικά και στη συνέχεια άλλων περιοχών .
Η ιδέα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
Ετσι φάνηκε.
Με ελάχιστα χρήματα,χωρίς εκδοτικές πλάτες,προχωρήσαμε.
Ο αείμνηστος αγωνιστής Μανώλης Γλέζος συνέλεξε το 1992 απεραθίτικα και ναξιώτικα παραμύθια για την εφημερίδα την οποία παρακολουθούσε στενά.Οι επιστολές του βάλσαμο για το Θαλασσοπούλι.
Πρότεινε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς που θα μπορούσαν να στηρίξουν την πρωτοποριακή αυτή προσπάθεια.
Η μοναδική σε ήθος Ευαγγελία Καμμή,η αρχόντισσα της Μυκόνου με τις γνώσεις της στη λαογραφία βοήθησε πολύ στον εμπλουτισμό της ύλης.
‘’Δώσε κλώτσο να γυρίσει και όσοι ήλιοι χωράει η παιδική φαντασία να φωτίζουν την πορεία σου’’ έλεγε συχνά.
Η Αγγελική Βαρελά,η Κίρα Σίνου και αρκετοί άλλοι αγαπημένοι συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας έγραφαν και στήριζαν .
Καλλιτεχνικός μας σύμβουλος η αγαπημένη όλων Μαρίζα Κώχ που διοργάνωσε συναυλία με παραδοσιακά παιδικά τραγούδια παρέα με τη Νένα Βενετσάνου και τους συνεργάτες τους.
Ετσι ,για να δυναμώσουν τα φτερά του Θαλασσοπουλιού και ν’αντέξει μες στο χρόνο.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής ομως τα παιδιά.
Αυτά που φώναζαν απο παντού ‘’μη κάνετε πίσω,θα βοηθήσουμε οπως μπορούμε’’.
Η σκληρή πραγματικότητα ομως δεν υπολογίζει το συναίσθημα ούτε τις καλές προθέσεις.
Δείχνει το πρόσωπό της και αποφαίνεται με αυστηρότητα.
Επειτα απο βασανιστική αναμονή τα αιτήματά μας για χρηματοδότηση απο τους αρμόδιους φορείς δεν εισακούστηκαν.
Στον τρίτο χρόνο το Θαλασσοπούλι κούρνιασε.
Το πλοίο που πήγε τον χειμώνα εκείνο στη Δονούσα το πακετάκι με τις εφημερίδες δεν μπορούσε να δέσει.Είχε πολλά μποφώρ.
Το πλήρωμα πέταξε απο την ανοιχτή μπουκαπόρτα το δέμα .Τρεις γονείς απ έξω τόπιασαν και το πήγαν στο σχολείο. Ηταν 1993.
Δεν θα ταξίδευε ποτέ ξανά.
Το χαρτοβασίλειο της Διοίκησης έκανε το θαύμα του.
Ο μικρός Ιωσήφ απο την Τήνο δηλώνοντας το συναίσθημά του σημείωνε στη στήλη του πως”βλέπω τον γλάρο Ιωνάθαν,το κουκί και το ρεβύθι,νιώθω πως σηκώνω μια πιατέλα με γνώσεις,χαρά και ευτυχία οταν ασχολούμαι με την εφημερίδα”.
Ο Σωτήρης απο το 6ο Δ.Σ Ερμούπολης
έγραψε:”Θαλασσοπούλι μου σε αγαπάμε και μπορούμε να σε κάνουμε για πάντα να πετάς”.
Η γραφειοκρατία νίκησε το όνειρο του Σωτήρη.
Το Θαλασσοπούλι κούρνιασε απο τα τρία του χρόνια.
Η εμπειρία πολύτιμη.
Η προσπάθεια όλων μας κατατεθημένη στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας και των εντύπων αυτού του είδους.
Τα συναισθήματα των παιδιών καταγεγραμμένα στο χρόνο.Mαζί με το όραμα που πάντα θα το έχουμε ανάγκη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ