Έχει πλάκα αυτή η χώρα.
Δεν υπάρχει πιο κωμικοτραγική εικόνα από το θλιβερό θέαμα δύο πολιτικών αρχηγών, του νυν και πρώην πρωθυπουργού, να στριφογυρίζουν γύρω από ένα πολιτικό χαμαιλέοντα, όπως ο Βαγγ. Αποστολάκη, ως να ήταν μεγάλο πολιτικό κελεπούρι.
Το γεγονός ότι ένας τόσο πολιτικά θρασύδειλος και πολιτικός υποκριτής υπήρξε υπουργός Άμυνας εξηγεί πολλά για την πορεία και τον ρόλο του στρατού σε αυτή τη χώρα και για το γεγονός ότι η Ελλάδα κατάντησε πολιτικός καρπαζοεισπράκτορας της Τουρκίας και προτεκτοράτο του αμερικανογερμανικού καταρρέοντος ιμπέριουμ.
Το γεγονός, επίσης, ότι ο μέγας κωλοτούμπας Τσίπρας, που πούλησε το δημοψήφισμα και ξεπούλησε τις αντιμνημονιακές του δεσμεύσεις, βρήκε το θράσος και την απύθμενη κυνικότητα να καταγγείλει τον Β. Αποστολάκη για “αποστασία” και “εξαγορά”, μόνο για το βραβείο Γκίνες αξίζει.
Τέλος, είναι για γέλια και για κλάματα ο ανεκδιήγητος χειρισμός του Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος λαίμαργος για να οικειοποιηθεί μια πολιτική μεταγραφή, που ενώ ήταν άνθραξ την θεώρησε ως ανέλπιστο θησαυρό, απέσπασε κακήν κακώς και άρον-άρον μια συμφωνία με τον Αποστολάκη, η οποία ήταν εξαρχής διάτρητη και στον αέρα, από ανθρώπους σαν κι αυτόν που φοβούνται ακόμα και τον ίσκιο τους.
Και όμως αυτό το οπερετικό δίδυμο, Μητσοτάκη και Τσίπρα, είναι η ανεκδιήγητη πολιτική ηγεσία της χώρας, ιδανική για την καταστροφή της. Γι’ αυτό αν δεν τους πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων, είναι βέβαιη η ταχεία πρόσκρουση του τόπου στα βράχια. Μήπως, όμως, το αξίζουμε; Μήπως έχουμε γίνει ως κοινωνία κατ’ εικόνα και ομοίωση ενός φαύλου, ανίκανου, εξαρτημένου και γελοίου πολιτικού κατεστημένου;
