|
1934 Καθώς κοίταζα από κοντά το Κάστρο της Αθήνας, σπηλιές και λεπτομέρειες του Βράχου, συλλογίστηκα μια στιγμή την «ιερά ημίονο» που μας έλεγαν στο σκολειό. Ναι, φυσικά, από μικροί σωρεύουμε, ποιος λίγο, ποιος πολύ, από δασκάλους «κάποτε καλούς» ή ακόμη από εφημερίδες «συχνά της κακής ώρας», μάθηση, ολοένα περισσότερη μάθηση πάνω σ’αυτά τ’απομεινάρια. Όμως ανάμεσα σ’αυτά και σε σένα, μην το ξεχνάς, κυλά μια παρούσα ζωή, ένας διάλογος. Και δεν είναι μόνο ο δικός σου λόγος από χείλια ζωντανά, είναι και ο δικός τους λόγος (σκέψου το και προσδιόρισέ το κάποτε τούτο το τελευταίο). Το θέμα είναι να ξεχωρίσεις αυτή τη ζωή από το σωρό της Μάθησης, αυτή την αμεσότητα, αυτή την παρουσία. Κοιτάζοντας τα μάρμαρα του Κάστρου, μάθε να το παραδέχεσαι ολόκληρο, και μάθε να καταργείς όσα σου δασκάλεψαν οι άλλοι – δεν είναι τόσο εύκολο. Γιώργος Σεφέρης Μέρες Γ΄ 16.4.1934-14.12.1940 Σελ. 10 Εκδόσεις Ίκαρος |
Στις δύσκολες στιγμές της Χώρας και του Ελληνισμού, πάντα ο λαός μας έβρισκε καταφύγιο στους Ποιητές του και στους λαϊκούς του μύθους.
Έτσι χαλύβδωνε την εθνική του συνείδηση, και την θέλησή του για εθνική επιβίωση, εξασφαλίζοντας την Ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού.
Η «ιερά ημίονος» που ενώ η κατασκευή του Παρθενώνα είχε ολοκληρωθεί, αυτή συνέχιζε το ίδιο δρομολόγιο που εκτελούσε επί χρόνια.
Είναι βέβαιο πως πολλοί θα μας χλευάσουν γι’αυτήν μας την «Προγονοπληξία».
Αλλά εμείς από αυτά τα «απομεινάρια», από αυτούς τους μύθους, αντλούμε μάθηση, -αντλούμε την παρούσα ζωή – έχοντας ως έθνος ένα διαρκή διάλογο μαζί τους.
Αυτόν τον Ιστορικό διάλογο, – τη συνέχεια του Ελληνισμού-, αυτούς τους «εθνικούς μύθους», ανελλήνιστοι και Φραγκεμένοι πραματευτάδες με δόλιο τρόπο προσπαθούν ματαίως, να διαλύσουν.
Αλλά πώς είναι δυνατόν να σταματήσουν τον διάλογο του Τυρταίου και του Πίνδαρου, με τον Σολωμό και τον Κάλβο;
Τα Ομηρικά Έπη που συνομιλούν με τα Ακριτικά και το Δημοτικό Τραγούδι;
Τις μαυροφορεμένες Γυναίκες μας που προσφέρουν σιτάρι, όπως τότε προς την Δήμητρα;
Τους Σαλαμινομάχους, που την παράδοσή τους, συνέχισαν οι Μπουρλοτιέρηδες του ’21;
Πότε διεκόπη ο Διάλογος του Διγενή με την Κλεφτουριά, τους ένοπλους Βιγλάτορες του Έθνους;
Το κοντάκιον της Υπερμάχου Στρατηγού, δεν συνομιλεί με το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη και του Ελύτη;
Ο Ρωμανός ο Μελωδός, με τον Β. Τσιτσάνη.
Ο Φρύγιος και ο Λύδιος δεν επιβιώνουν μέσα από το Ρεμπέτικο τραγούδι;
Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα, δεν στέλνει περήφανο χαιρετισμό;
Ποιος μπορεί να χωρίσει με Σινικά Τείχη τον «Φράχτη» του Μεσολογγίου με τον «Φράχτη» του Πολυτεχνείου;
Πότε έπαψαν να «φύονται» σ’αυτόν τον τόπο τα Άνθη της Πέτρας, με «Λίπασμα» τα αρχαία «απομεινάρια» που αποτελούν τα Θεμέλια του Νέου λαϊκού Ελληνικού πολιτισμού, αλλά ταυτόχρονα και Παγκόσμιο «Θησαυρό».
Ας μας απαντήσουν οι «οργανικοί διανοούμενοι» των Νεοταξιτικών δεξαμενών σκέψης.
Εμείς πάντως οι «Εθνικολαϊκιστές», συναντήσαμε, την «Ιερά Ημίονο» στο Σύνταγμα το 2010-2012, όταν η Χώρα εκποιείτο και συνεχίζει να εκποιείται οικονομικά.
Και ξανά στον ίδιο χώρο το 2018-19 όταν η Χώρα εκποιείτο και Εθνικά.
