Όχι στα συλλαλητήρια της πατριδοκαπηλείας – Έξω οι Ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια

ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΕΙΑΣ
ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ
Το σύγχρονο «μακεδονικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε τρεις δεκαετίες πριν, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από την ωμή και βίαιη επέμβαση των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και ΕΕ. Ξαναβρέθηκε πρόσφατα στην ημερήσια διάταξη, πάλι από αυτούς που το δημιούργησαν: τώρα, η στρατηγική των ιμπεριαλιστών υπαγορεύει την άμεση ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, άρα καιτην άρση του ελληνικού βέτο. Η πρόθυμη κυβέρνηση Τσίπρα έσπευσε να ανταποκριθεί αφού κάθε επιθυμία των προστατών είναι γι’ αυτήν διαταγή. Ο ελληνικός αστισμός τη στηρίζει ώστε να βρεθεί γρήγορα «λύση».
Σε συνθήκες γενικής υποχώρησης του λαϊκού κινήματος και σχεδόν ανυπαρξίας αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού, οι βρικόλακες της πατριδοκαπηλίας βγήκαν μπροστά. Αμβρόσιοι, ψωμιάδηδες, φασίστες απόστρατοι, χρυσαυγίτες, ανέλαβαν την «υπεράσπιση» της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Από κοντά και σημαντικό τμήμα της ΝΔ ποντάροντας στο «μακεδονικό» για τη φθορά της κυβέρνησης. Το οικονομικό τσάκισμα και η εθνική ταπείνωση που βιώνει την εποχή των μνημονίων ο ελληνικός λαός, διευκολύνει τη διάχυση του εθνικιστικού δηλητήριου. Η μαζικότητα του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης αυτό αποδεικνύει.
Το εσωτερικό σκηνικό που στήνεται είναι από τη μία η κυβέρνηση Τσίπρα που αξιοποιεί μια ευνοϊκή για την Ελλάδα γεωπολιτική συγκυρία για να βρει μια βιώσιμη λύση με τους γείτονες, καιαπό την άλλη οι πατριδοκάπηλοι. Όμως και οι δυο τους ψήφισαν και ψηφίζουν -με χέρια και πόδια- τα μνημόνια που εξαθλιώνουν το λαό και εκχωρούν την εθνική κυριαρχία. Και οι δυο συμφωνούν στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και των υποδομών. Και οι δυο συμφωνούν με τη στρατηγική συνεργασία με τους σιωνιστές του Ισραήλ, ναρκοθετώντας τη φιλειρηνική πορεία της χώρας. Γιατί τελικά και οι δυο εκφράζουν με πλήρη συνέπεια την αμερικανοδουλεία και την ευρωδουλεία.
Το συλλαλητήριο που οργανώνεται την Κυριακή στην Αθήνα έχει λάθος σύνθημα, λάθος στόχο, λάθος συμμαχίες, λάθος φίλους, λάθος εχθρούς και επικίνδυνους διοργανωτές. Δεν γίνεται για την υπεράσπιση της Μακεδονίας. Όταν ξεπουλιόνταν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι δρόμοι, ο ορυκτός πλούτος της Μακεδονίας, οι «μακεδονομάχοι» της συμφοράς υπερθεμάτιζαν ή απουσίαζαν. Το συλλαλητήριο της Κυριακής στοχεύει να διοχετεύσει την ταξική αγανάκτηση και την εθνική ταπείνωση του λαού σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Να αναδιατάξει τη δεξιά και να αναδιαμορφώσει συνολικά το πολιτικό σύστημα σε ακόμα πιο αντιδραστικό επίπεδο.
Το συλλαλητήριο της Κυριακής δεν προκαλεί καμία πολιτική φθορά στη μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα. Αντίθετα, την ενισχύει γιατί την κάνει να φαντάζει ως ρεαλιστική, φιλειρηνική και εκσυγχρονιστική συγκρινόμενη με τους φασίστες, τους γραφικούς, τους πολεμοκάπηλους.
Η εξόφθαλμη προσπάθεια των διοργανωτών του, να στρογγυλέψουν τα ακροδεξιά χαρακτηριστικά του (που στη Θεσσαλονίκη εμφανίστηκαν με εντελώς απεχθές πρόσωπο) δεν πρέπει να παραπλανήσει κανέναν. Ενδεχόμενη συμμετοχή προσωπικοτήτων κύρους με αναφορά στην αριστερά δεν μπορεί να αλλοιώσει τον αντιδραστικό χαρακτήρα του.
Ένα γνήσιο λαϊκό συλλαλητήριο θα είχε στόχο την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και όχι τη χρήση του σαν «διαπραγματευτικό χαρτί». Θα διοχέτευε τη λαϊκή οργή ενάντια στο πολιτικό προσωπικό που ξεπούλησε την πατρίδα στους δανειστές αντί να τους ξεπλένει. Θα έβαζε απέναντι τους υποτακτικούς των ΗΠΑ – ΕΕ και τους εθνικιστές και από τις δύο πλευρές. Όχι το λαό της ΠΓΔΜ.
Το -υπαρκτό- πρόβλημα με τη γειτονική χώρα μπορεί να επιλυθεί μόνο από μια κυρίαρχη ελληνική κυβέρνηση που θα αξιοποιεί τις αντιθέσεις και τη γεωπολιτική συγκυρία αλλά θα αρνείται την επιδιαιτησία των ιμπεριαλιστών. Που στόχος της θα είναι η φιλία και η συνεργασία με όλους τους γειτονικούς λαούς.
Η ιστορική εμπειρία των βαλκανικών λαών δείχνει ότι δεν υπάρχει τρόπος για να ηρεμήσει η πολύπαθη περιοχή αν δεν ξεκουμπιστούν οι πάτρωνες της Δύσης. Σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι επείγουσα η ανάγκη συγκρότησης ενός μαζικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μ. Ανατολή, σε αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του πολέμου και του θανάτου.
Η Αριστερά, αν θέλει να είναι χρήσιμη, οφείλει να πρωτοστατήσει στο καθήκον της συγκρότησης ενός τέτοιου κινήματος. Μόνο έτσι θα αποκαλυφθεί ο ρόλος του εσμού των πατριδοκάπηλων, θα αποσπαστούν από την επιρροή τους λαϊκά στρώματα και ταυτόχρονα θα υπονομευθεί η τωρινή, αλλά και κάθε εθελόδουλη κυβέρνηση. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε σήμερα και όχι εκείνος των εύκολων, «αντιεθνικιστικών» συγκεντρώσεων καταγγελίας.