Οι εμφύλιοι είναι οι χειρότεροι πόλεμοι. Αλλά ακόμα και έτσι υπάρχουν κάποια όρια. Θεσμικά όρια, που επιβάλλονται από την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας. Αυτά που επιτάσσει η δημοκρατική νοοτροπία και αντίληψη ενός εκάστου πολιτικού. Μπορεί να λέγονται βαριές κουβέντες και ανταλλάσσονται σκληρές κατηγορίες μεταξύ των πολιτικών αντιπάλων. Ακόμη και επί προσωπικού. Υπήρξαν στο παρελθόν πολιτικοί που ταλαιπώρησαν με δικαστικές περιπέτειες τους αντιπάλους τους. Κι όμως. Ακόμα κι έτσι, σπάνια κανείς αδιαφορούσε για αυτό που προέβλεπε ο θεσμικός του ρόλο. Διότι είναι άλλο η αβυσσαλέα πολιτική διαφωνία, άλλο η προσωπική πίκρα και οργή κι άλλο ο θεσμικός ρόλος.
Όταν ένας πρωθυπουργός λοιπόν απευθύνει προσκλήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς για ένα κορυφαίο θέμα, όπως είναι η συνταγματική αναθεώρηση, η οποία εκτός των άλλων (πρέπει να) είναι και η κατ’ εξοχήν συναινετική διαδικασία σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, δεν μπορεί να εξαιρεί ένα κόμμα, απλώς επειδή δεν το γουστάρει.
Ούτε να κάνει ρόμπα όλη τη διαδικασία, καλώντας κόμματα φαντάσματα! Απλώς επειδή τον βολεύουν. Ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε εξ αρχής της όλης υπόθεσης με τη λεγόμενη συνταγματική αναθεώρηση να αποδείξει ότι θεωρεί το εγχείρημα απλώς μία επικοινωνιακή κίνηση, με μικροκομματικές επιδιώξεις.
Γι’ αυτό και δεν προσκάλεσε τον Πάνο Λαφαζάνη, παρότι η Λαϊκή Ενότητα είναι ένα κόμμα, που εκπροσωπείται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και στις εθνικές εκλογές έλαβε ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό, ελάχιστα κάτω από το όριο εισόδου της Βουλής. Εκπροσωπεί ωστόσο ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφόρων.
Αντιθέτως «ξέθαψε» το… ΚΙΔΗΣΟ, το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, που έχει ενταχθεί στο ΚΙΝΑΛ και περίπου δεν το θυμάται ούτε η… μάνα του (ούτε η μάνα του Γιώργου θα έλεγε κανείς!). Μας υπενθύμισε δε ότι έχουν κόμματα η… Κατερίνα Παπακώστα, ο Νίκος Νικολόπουλος, αλλά και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος. Είναι απορίας άξιο το ότι ξέχασε τον… Απόστολο Γκλέτσο, με τη φόρα που πήρε.
Η αγάπη του για τον Γιώργο Παπανδρέου φυσικά είναι παροιμιώδης. Αλίμονο. Εδώ έκανε υπουργό την γραμματέα και μετέπειτα υπουργό του Γιώργου, την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου! Ίσως η πρόσκληση στον Παπανδρέου να είναι ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα ταλέντα που ανάδειξε ο πρώην πρωθυπουργός.
Οι παρέες που προτιμά κανείς είναι πάντα ενδεικτικές: Νιώθει πιο άνετα με τον άνθρωπο που έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, παρά με τον πρώην σύντροφό του, που του θυμίζει περισσότερο από τον καθένα, τι έλεγε πριν υποταχθεί στους δανειστές και τι έκανε μετά.
Είναι λογικό να μην μπορεί να έλθει φάτσα με φάτσα με το αντιμνημονιακό του παρελθόν, ως βέρος μνημονιακός πολιτικός πλέον. Το πρόβλημά του δεν είναι ο Λαφαζάνης. Είναι η κωλοτούμπα, που έκανε και του τη θυμίζει ο παλιός του σύντροφος. Οφείλει να καλέσει και τον Λαφαζάνη, τουλάχιστον για όσο κυκλοφορεί ελεύθερος ο άνθρωπος, αφού η αστυνομία καταβάλλει, επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, φιλότιμες προσπάθειες να τον… χώσει φυλακή!
Σε κάθε περίπτωση ο θεσμικός ρόλος του πρωθυπουργού τον υποχρεώνει να καλεί και τους πιο σκληρούς και άβολους πολιτικούς του αντιπάλους στο διάλογο. Διότι διαφορετικά απλώς αποδεικνύει ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να αποφύγει την αριστερή, κινηματική αντιπολίτευση. Προφανώς προτιμά να μπει στη Βουλή οποιοδήποτε κόμμα, αλλά όχι η Λαϊκή Ενότητα.
