Όσο περνάνε οι μέρες και οι εβδομάδες τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι το “Ταμείο Ανάκαμψης” της Ε.Ε, το οποίο διατυμπανίστηκε εν χορδαίς και οργάνοις από κυβέρνηση και media ως σωτηρία από την κρίση, μοιάζει όλο και περισσότερο με μια υπερτιμημένη “φούσκα“.
Καταρχάς είναι άγνωστο το πότε θα καταλήξουν οι χρονοβόρες διαδικασίες προκειμένου να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη συναίνεση για την τελική απόφαση για το “Ταμείο Ανάκαμψης” και στη συνέχεια το πότε θα επιλυθούν όλα τα προβλήματα και οι διενέξεις για την έκδοση των αναρίθμητων σχετικών κανονισμών και ρυθμίσεων που θα αφορούν τη ροή των χρημάτων.
Αλλά και μετά από όλα τούτα, θα αρχίσει ένας ατέλειωτος υπερμαραθώνιος προκειμένου η κάθε χώρα να αντλήσει χρήματα από το Ταμείο.
Θα πρέπει να τηρηθούν καταρχήν αυστηροί κανόνες μέσω ενός περίπλοκου μηχανισμού για να διαμορφωθεί ένα εθνικό σχέδιο δαπανών , το οποίο θα υποβληθεί για έγκριση στην Κομισιόν με την ταυτόχρονη θέσπιση από την πλευρά της ειδικών μεταρρυθμίσεων και δεσμεύσεων που θα υποχρεούται να τηρήσει κάθε μέλος , στην πραγματικότητα δηλαδή με τη επιβολή μνημονίου, ιδιαίτερα για τις οικονομικά πιο αδύναμες και χρεωμένες χώρες.
Από εκεί και πέρα η εκταμίευση πόρων για κάθε κράτος-μέλος θα γίνεται με δόσεις, με αυστηρούς ελέγχους και ορόσημα και όλα αυτά σε βάθος τετραετίας μέχρι εξαντλήσεως, αν θα γίνει αυτό, του αναλογούντος ποσού σε κάθε χώρα.
Η μακρόσυρτη και εξουθενωτική αυτή γραφειοκρατική διαδικασία έρχεται σε πλήρη διάσταση με την επείγουσα ανάγκη για ταχύτατες δαπάνες σε κάθε χώρα, με ευέλικτα προγράμματα και μεγάλο ύψος κεφαλαίων, που θα πρέπει να δαπανηθούν άμεσα και αποτελεσματικά.
Αυτή η απελπιστικά περίπλοκη κατάσταση, μπορεί να καταστήσει το “Ταμείο Ανάκαμψης” δύσχρηστο και τελικά άχρηστο. Πολύ περισσότερο που τα ποσά με τα οποία θα επιφορτιστεί είναι “ψίχουλα“, κάτω από το 5% του ΑΕΠ της Ε.Ε και σίγουρα θα περιοριστούν ακόμα περισσότερο και θα δίνονται με πιο ασφυκτικούς όρους, λόγω των πιέσεων που θα ασκήσει το κουαρτέτο των 4 σκληροπυρηνικών χωρών της Ε.Ε,η Αυστρία, η Ολλανδία, η Δανία και η Σουηδία.
Γι’ αυτό οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε γύρισαν την πλάτη στα 250 δις του ESM για δαπάνες υγείας και τώρα, αντί να περιμένουν τα δώρα της Ε.Ε από το “Ταμείο Ανάκαμψης”, προσφεύγουν στο δανεισμό από τις αγορές. Ακόμα και η χώρα μας σχεδιάζει τον επόμενο μήνα να προσφύγει για δεύτερη φορά στις αγορές προκειμένου να αντλήσει κεφάλαια για την κρίση.
Περιττό, βέβαια, να πούμε ότι η Ελλάδα είναι ουραγός σε αυτές τις δαπάνες αντιμετώπισης της κρίσης, αφήνοντας τη χώρα στο έλεος της ύφεσης, της αποεπένδυσης, της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης ακόμα και της εξαπλούμενης πείνας.
Η Ε.Ε, δυστυχώς για την χώρα μας και τους φτωχότερους λαούς, είναι ένας πολύ γραφειοκρατικός οργανισμός, για να αναλάβει ευλύγιστες και γρήγορες πρωτοβουλίες προκειμένου να αντιμετωπιστεί η παρούσα πρωτοφανής οικονομικοκοινωνική κρίση. Όταν, μάλιστα, η κοινοτική γραφειοκρατία επιδεινώνεται από τις αντιθέσεις και τον αλληλοσπαραγμό συμφερόντων εντός της Ε.Ε, τότε κάθε πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης κινδυνεύει να ακυρωθεί απολύτως.
Ζούμε το “τέλος” της Ε.Ε όσο και αν ορισμένοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι τελευταία αναζωογονείται με την τεχνητή αναπνοή διάφορων μηχανισμών από το “Ταμείο Ανάκαμψης”.
Β.Ζ