Το πρόγραμμα LCS υποσχέθηκε να κάνει περισσότερα και να κοστίζει λιγότερο. Κατέληξε να κάνει λιγότερα και να κοστίζει περισσότερο, ακριβώς επειδή η επιχειρησιακή του παραδοχή δεν εκτιμούσε αρκετά τον ανθρώπινο παράγοντα
Οι Jonathan Panter* και Johnathan Falcone* σε πρόσφατο άρθρο τους εξετάζουν προτάσεις για μη επανδρωμένα σκάφη επιφανείας που θα προσφέρουν εξοικονόμηση κόστους και θα αυξήσουν το μέγεθος του στόλου. Καθώς η Κίνα ξεπερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ακατέργαστο αριθμό πλοίων που έχουν κατασκευαστεί και αναπτυχθεί, το θέμα αυτό έχει αποκτήσει μεγάλο και επείγοντα χαρακτήρα. Περιλαμβάνει έννοιες όπως η ομαδοποίηση ανθρώπου-μηχανής και η αυτόνομη σμηνουργία ως προτεινόμενες οικονομικά αποδοτικές λύσεις για την αριθμητική ασυμμετρία στη θάλασσα.
Μεταξύ άλλων οι δύο αναλυτές αναφέρουν:
Τα μη επανδρωμένα πλοία είναι λιγότερο ανθεκτικά
Το υψηλότερο κόστος παραγωγής και κύκλου ζωής των LCS (πλοίο παράκτιας μάχης-littoral combat ship) οδήγησε στην αγορά λιγότερων πλατφορμών και, ως εκ τούτου, σε ανεπαρκή ποσότητα για κατανεμημένες θαλάσσιες επιχειρήσεις. Αλλά αν υποθέσουμε ότι το Ναυτικό επιλύει αυτά τα προβλήματα και διαθέτει όσα μη επανδρωμένα σκάφη θεωρεί απαραίτητα, το επόμενο ερώτημα είναι κατά πόσον αυτή η ποσότητα θα μπορούσε να διατηρηθεί σε μη συνήθη κατάσταση-δηλαδή σε πολεμικά- σενάρια.
Το τρέχον σχέδιο για την απασχόληση των μη επανδρωμένων σκαφών προβλέπει ότι θα συνεργάζονται με επανδρωμένες μονάδες, επεκτείνοντας έτσι την εμβέλεια του στόλου. Ο στόλος, από το σχεδιασμό του, θα είναι υβριδικός. Οι μη επανδρωμένες μονάδες θα εντοπίζουν ή θα εμπλέκουν έναν εχθρό πριν αυτός προλάβει να βλάψει επανδρωμένες μονάδες υψηλής αξίας, όπως αεροπλανοφόρα. Αυτό θέτει υψηλότερη προτεραιότητα στην επιβιωσιμότητα των μη επανδρωμένων σκαφών από ό,τι συχνά θεωρείται. Εάν κάποιο τμήμα των μη επανδρωμένων φρουρών δεν επιβιώσει από την πρώτη ομοβροντία του εχθρού, μόνο ονομαστικά οφέλη θα προκύψουν από αυτό το υβριδικό μοντέλο στόλου.
Το LCS, από την πλευρά του, έχει ένα φημισμένο κακό ιστορικό ανθεκτικότητας, ένα συνεχές πρόβλημα που οφείλεται εν μέρει στην ελάχιστη επάνδρωση. Με λιγότερους ναύτες επί του σκάφους για να επιθεωρούν τους μηχανολογικούς χώρους, για παράδειγμα, ένας τύπος κύτους υπέστη επανειλημμένες απώλειες μηχανών που απλώς πέρασαν απαρατήρητες. Ένα άλλο ιδιαίτερα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η καταστροφική βλάβη του κινητήρα του USS Fort Worth το 2016, η οποία σε έρευνα αποδόθηκε στην ανεπαρκή επίβλεψη των παρατηρητών, στην εξάρτηση από το προσωπικό για την εκτέλεση μιας εργασίας για την οποία δεν είχε επισήμως οριστεί και ενημερωθεί (όπως η εκκίνηση του εξοπλισμού) και στην απουσία της ηγεσίας του πλοίου από υποστηρικτικούς ρόλους λόγω της επικέντρωσής της σε ένα ξεχωριστό μηχανικό ατύχημα . Κατά την έγκριση της έρευνας, ο διοικητής του στόλου του Ειρηνικού τόνισε συγκεκριμένα τον αντίκτυπο που διαδραμάτισε ο μικρότερος αριθμός πληρωμάτων στο ατύχημα. Αυτό συνέβη τρία χρόνια αφότου το Ναυτικό είχε ήδη προσαρμόσει τις απαιτήσεις επάνδρωσης των LCS λόγω της κόπωσης του πληρώματος και των ελλείψεων στη φύλαξη.
Η κύρια αιτία του ατυχήματος στο Fort Worth ήταν το λάθος του χειριστή, αλλά το Ναυτικό έχει αποδώσει τις περισσότερες άλλες τεχνικές αστοχίες των LCS σε σχεδιαστικές ατέλειες ή λάθη εγκατάστασης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα προβλήματα δεν μπορούσαν να διορθωθούν εν πλω από τον σχεδιασμό: η επιχειρησιακή δομή του LCS υποστήριζε ρητά την ελάχιστη επάνδρωση με την υπόσχεση της υποστήριξης από εργολάβο στην ξηρά τόσο για προληπτική όσο και για διορθωτική συντήρηση. Όπως επεσήμανε ο αείμνηστος γερουσιαστής John McCain, οι απώλειες από κακό σχεδιασμό ή εγκατάσταση θα διατάραζαν τις επιχειρήσεις πολύ λιγότερο εάν οι ναύτες μπορούσαν να επιδιορθώσουν το πρόβλημα εν πλω. Και οι δοκιμές επιβιωσιμότητας του LCS, οι οποίες μετρούν την ικανότητα ενός πλοίου και του πληρώματός του να “αποφεύγει, να αντέχει και να ανακάμπτει” από ζημιές που προκαλούνται από θαλασσοταραχή ή μάχη, υποδηλώνουν ότι το ελάχιστο μέγεθος του πληρώματός του θα εμπόδιζε τις προσπάθειες ελέγχου των ζημιών.
Υποθέτοντας ότι τα μη επανδρωμένα συστήματα δεν είναι αψεγάδιαστα ή αδιαπέραστα από τις ζημιές της μάχης, θα χρησιμοποιήσουν, όπως και το LCS, πλεονασμούς εξοπλισμού για να είναι πιο πιθανό να επιβιώσουν από τις συνήθεις βλάβες του εξοπλισμού και τις ζημιές της μάχης. Με μια πρώτη ματιά, η έννοια της ύπαρξης εφεδρικών συστημάτων φαίνεται να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε επανδρωμένα και μη επανδρωμένα σκάφη. Τα τελευταία θα μπορούσαν απλώς να αυτοματοποιήσουν την εναλλαγή μεταξύ πρωτεύοντος και δευτερεύοντος συστήματος, αντί να ενεργοποιεί το εφεδρικό σύστημα ένας ανθρώπινος χειριστής.
Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν δύο βασικές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο πλεονασμός στα επανδρωμένα έναντι των μη επανδρωμένων πλοίων. Πρώτον, για απλές εργασίες, ένας ναυτικός αποτελεί την εφεδρεία τελευταίας ανάγκης. Μπορεί να εκτελέσει χειροκίνητα τη λειτουργία του μηχανήματος μετά την αποτυχία του τελευταίου εφεδρικού συστήματος. Μετά την αποτυχία ενός αυτοματοποιημένου συστήματος πυρόσβεσης, ένας ναύτης μπορεί να χρησιμοποιήσει έναν πυροσβεστήρα. Εάν τα ηλεκτρονικά χειριστήρια ενός όπλου που υπηρετεί το πλήρωμα έχουν υποστεί βλάβη, οι ναύτες μπορούν να στοχεύσουν και να πυροβολήσουν.
Δεύτερον, οι ναύτες μπορούν να επισκευάσουν τον εξοπλισμό. Ένα υποθετικό τέλεια σχεδιασμένο σύστημα θα πρέπει να είναι πιο ανθεκτικό από μια έκδοση που λειτουργεί από τον άνθρωπο, επειδή οι μηχανές δεν κάνουν λάθη και δεν κουράζονται. Αλλά στον στρατιωτικό κόσμο, ένας σκόπιμος δράστης (ο εχθρός) μπορεί να πειράξει τον εξοπλισμό. Δεδομένου ότι ο εχθρός έχει κίνητρο να προσπαθεί ξανά κάθε φορά που ένας πλεονασμός αποκαθιστά τη λειτουργικότητα του στόχου, το σύστημα θα εξαντλήσει τελικά τους πλεονασμούς. Αν και πολλά συστήματα του πλοίου είναι πολύ περίπλοκα για να επισκευαστούν ακόμη και αν είναι πλήρως επανδρωμένα, ο άνθρωπος στον σταθμό μπορεί να αποκαταστήσει τις εφεδρείες για ορισμένα απλά αλλά εξαιρετικά κρίσιμα συστήματα. Κάτι τόσο απλό όσο η επιδιόρθωση μιας διαρροής στον κεντρικό αγωγό πυρόσβεσης, για παράδειγμα, μπορεί να αποτελεί επισκευάσιμη βλάβη για μια επανδρωμένη πλατφόρμα, αλλά καταστροφική απώλεια για μια μη επανδρωμένη.
Μπορεί να σωθεί ο μη επανδρωμένος στόλος;
Η κατασκευή του LCS με την ελάχιστη επάνδρωση υπονόμευσε τη χρησιμότητά του για κατανεμημένες θαλάσσιες επιχειρήσεις με δύο τρόπους.
-Πρώτον, η απομάκρυνση των ανθρώπων από το πλοίο έθεσε υψηλότερες απαιτήσεις για την υποστήριξη των εργολάβων. Αυτό αύξησε το κόστος παραγωγής και κύκλου ζωής, μειώνοντας την ποσότητα των πλατφορμών που θα μπορούσαν να αγοραστούν.
- Δεύτερον, η ελάχιστη επάνδρωση της πλατφόρμας την κατέστησε λιγότερο ανθεκτική στη συνήθη φθορά, και κατά συνέπεια, το Ναυτικό απέσυρε πρόωρα τέσσερις γάστρες LCS και αναγκάστηκε να αποσύρει άλλες από τις συνήθεις επιχειρήσεις επανειλημμένα για τη διενέργεια επισκευών.
Καταλήγουμε με τρεις συστάσεις για να βοηθήσουμε τα μελλοντικά μη επανδρωμένα σκάφη επιφανείας να αποφύγουν μια παρόμοια μοίρα.
Πρώτον, η ανάπτυξη μη επανδρωμένων συστημάτων απαιτεί διαφορετική προσέγγιση στη διαχείριση του έργου από αυτή που χρησιμοποιήθηκε για το LCS. Η μοναδική ενσωμάτωση λογισμικού, δικτυακού υλικού και μηχανικών συστημάτων του LCS -ιδιαίτερα στο μηχανολογικό εργοστάσιο- είχε ως αποτέλεσμα πολλούς πόνους ανάπτυξης. Σχεδιαστικές ατέλειες βρήκαν το δρόμο τους σε πολλαπλά κύτη, επειδή το πρόγραμμα βασίστηκε σε αυτό που είναι γνωστό ως προσέγγιση διαχείρισης έργων “καταρράκτη”. Η μέθοδος αυτή χαρακτηρίζεται από ένα λεπτομερές μακροπρόθεσμο σχέδιο έργου με ενιαίο χρονοδιάγραμμα, το οποίο καθιστά τις αλλαγές δαπανηρές.
Αλλά σε αντίθεση με το LCS, όπου η προσθήκη προσωπικού στην αρχική ιδέα επάνδρωσης βοήθησε στην επίλυση αποτυχημένων σημείων ολοκλήρωσης, οι πλήρως μη επανδρωμένες πλατφόρμες δεν θα έχουν αυτό το στήριγμα. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη πριμοδότηση στη διασφάλιση της ορθής λειτουργίας των σημείων ολοκλήρωσης των δικτύων και των μηχανικών συστημάτων του πλοίου πριν από την ευρεία εγκατάσταση. Η ευέλικτη διαχείριση έργων, ένα στυλ ανάπτυξης που βασίζεται σε συντομότερα χρονοδιαγράμματα και πολλαπλές ημερομηνίες παράδοσης, θα μπορούσε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Το γραφείο εκτέλεσης του προγράμματος του Ναυτικού, Integrated Warfare Systems, εργάζεται επί του παρόντος για την ενσωμάτωση ευέλικτων διαδικασιών συνεχούς παράδοσης. Σε αυτή την προσέγγιση, το χρονοδιάγραμμα του προϊόντος είναι λιγότερο οριστικό, οι αλλαγές στο προϊόν είναι συχνές και αναμενόμενες και ο τελικός χρήστης βοηθά στην καθοδήγηση κάθε επανάληψης. Η ναυπηγική εκδοχή αυτής της μεθόδου θα περιλαμβάνει τη χρήση χερσαίων χώρων δοκιμών, όπως θα γίνει για τη νέα φρεγάτα κλάσης Constellation.
Δεύτερον, ακόμη και με τέλειο εξοπλισμό, τα μη επανδρωμένα σκάφη θα αντιμετωπίσουν επιθέσεις με μια αλυσίδα πλεονασμού που είναι πάντα κατά έναν κρίκο μικρότερη από ό,τι θα ήταν με την παρουσία ναυτικών. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μη επανδρωμένα σκάφη είναι άχρηστα. Πράγματι, ορισμένοι τύποι εξοπλισμού μπορεί να είναι πολύ περίπλοκοι για οποιονδήποτε ναύτη είτε να λειτουργήσει χειροκίνητα είτε να διορθωθεί επί τόπου. Για ένα σκάφος με στενό ρόλο που εκτελείται αποκλειστικά από πολύπλοκο εξοπλισμό, η επάνδρωση μπορεί πράγματι να συνεπάγεται μεγαλύτερο κόστος από αυτό που αξίζει. Αλλά αυτό από μόνο του είναι ένα μάθημα: Με μια κατανεμημένη αρχιτεκτονική στόλου, το Πολεμικό Ναυτικό θα πρέπει να χρησιμοποιεί μη επανδρωμένα σκάφη μόνο για εκείνους τους τομείς αποστολών όπου η ικανότητα επιβίωσης από τις πρώτες βολές έχει μικρή σημασία για την παρατεταμένη μάχη.
Τρίτον, ενώ η αγορά και η τοποθέτηση μεγάλου αριθμού σκαφών είναι απαραίτητη για τις κατανεμημένες θαλάσσιες επιχειρήσεις, το ίδιο ισχύει και για την αποτροπή της άμεσης βύθισης όλων αυτών. Τα μη επανδρωμένα σκάφη δεν πρέπει να θεωρούνται αναλώσιμα εάν αναμένεται να παρέχουν ποσότητα, οπότε κάποιο ποσοστό από αυτά θα πρέπει να επισκευάζεται σε συνθήκες μάχης. Ενώ σε πολλές περιπτώσεις (για παράδειγμα, η απώλεια ενός πηδαλίου ή μιας συστοιχίας ραντάρ), ο θάνατος της αποστολής είναι αναπόφευκτος είτε το πλοίο είναι επανδρωμένο είτε όχι, οι ναύτες μπορούν να αποτρέψουν τη βύθιση ενός επανδρωμένου πλοίου για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε ένα ρυμουλκό να σώσει το κύτος και τον ανέγγιχτο εξοπλισμό. Στα μη επανδρωμένα πλοία, το χρονοδιάγραμμα για τη διάσωση θα είναι πολύ μικρότερο. Αυτό υποδηλώνει ότι, εάν η μελλοντική αρχιτεκτονική του στόλου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από μη επανδρωμένα σκάφη, το Ναυτικό θα επωμιστεί τελικά και το κόστος για περισσότερα επανδρωμένα σκάφη υποστήριξης.
Το πρόγραμμα LCS υποσχέθηκε να κάνει περισσότερα και να κοστίζει λιγότερο. Κατέληξε να κάνει λιγότερα και να κοστίζει περισσότερο, ακριβώς επειδή η επιχειρησιακή του παραδοχή δεν εκτιμούσε αρκετά τον ανθρώπινο παράγοντα.
Οι ναύτες αποτελούν οργανικό μέρος ενός πλοίου, όχι βάρος κόστους.
Μέχρι ο εξοπλισμός να μπορεί να μαθαίνει μόνος του και να επισκευάζεται μόνος του, αυτό θα παραμείνει έτσι.
*Ο Jonathan Panter είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Columbia. Η έρευνά του εξετάζει την προέλευση των οργανωτικών πρακτικών του ναυτικού. Πριν φοιτήσει στο Κολούμπια, υπηρέτησε ως αξιωματικός επιφανειακού πολέμου στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.
*Ο Johnathan Falcone είναι εν ενεργεία αξιωματικός πολέμου επιφανείας στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, υπηρετώντας ως αρχιμηχανικός σε πλοίο παράκτιας μάχης. Είναι απόφοιτος της Σχολής Δημοσίων και Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Πρίνστον και του Πανεπιστημίου Γέιλ.