Αμήχανος όλος ο κατεστημένος Τύπος απέναντι στην επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία και πολύ περισσότερο αμήχανη η λεγόμενη αντιπολίτευση και ιδιαίτερα η ΝΔ.
Είναι εντυπωσιακό ότι την στιγμή που η Άγκυρα κλιμακώνει στα ύψη τις προκλήσεις και τις έμπρακτες απαράδεκτες διεκδικήσεις της στα θαλάσσια δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου, ο Αλ. Τσίπρας πηγαίνει στην Τουρκία και καταπίνει στην κυριολεξία την γλώσσα του απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα.
Η Τουρκία, πέραν των πολλών άλλων, αμφισβητεί όλο και πιο έντονα και όλο και πιο σχεδιασμένα και έμπρακτα μια όλο και μεγαλύτερη δέσμη βράχων, βραχονησίδων και νησίδων στο Αιγαίο, ενώ ανοικτά ακρωτηριάζει ωμά και στην πράξη τα θαλάσσια δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στην Άγκυρα που παρασιωπά όλες αυτές τις τουρκικές προκλήσεις, οι οποίες θίγουν την υπόσταση της χώρας, σημαίνει απλώς ότι τόσο ο ίδιος ο Τσίπρας όσο και η ελληνική κατεστημένη πολιτική τάξη έχουν αποδεχθεί την πλήρη αδυναμία τους να αντιδράσουν και περιορίζονται να αγοράζουν «χρόνο ειρήνης», με δήθεν «μέτρα εμπιστοσύνης», με τίμημα, όμως, τη συνεχή υποχώρηση και τα συνεχή νέα τετελεσμένα.
Κυβέρνηση και ελληνικό πολιτικό κατεστημένο θεωρούν, χωρίς να το ομολογούν ανοικτά, ως μοιραία και ως αναπόφευκτη μια δορυφορική πολιτική απέναντι στην Άγκυρα, με την οποία η Ελλάδα θα προσπαθεί απλώς η ντε φάκτο «γκριζοποίηση» νησιών και Αιγαίου να μη μετατραπεί και σε «ντε γιούρε», νόμιμη, νέα πραγματικότητα, με την επίσημη σφραγίδα της χώρας, πράγμα, όμως, που δεν θα αργήσει να συμβεί όσο η Ελλάδα ακολουθεί αυτήν την υποτελή πορεία.
Το ταξίδι Τσίπρα στην Άγκυρα επιβεβαίωσε με ακόμα πιο ιταμό τρόπο ότι η ελληνική κατεστημένη τάξη δεν διαθέτει ανεξάρτητη βούληση έναντι της Τουρκίας, την οποία αντικρύζει με ένα δέος και κυρίως με φόβο, τον οποίο, κάπου κάπου, συνοδεύει με ανέξοδους παλικαρισμούς.
Ως καταφύγιο απέναντι στην βουλιμία της Άγκυρας, ο Τσίπρας και τα μνημονιακά συνεταιράκια του (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων και οι ακροδεξιές αποφύσεις του συστήματος) αναζητούν, μάταια, προστάτες στην όλο και μεγαλύτερη πρόσδεση και υποτέλειά τους στις ΗΠΑ, τις Βρυξέλλες και την γερμανοκρατούμενη ΕΕ.
Πρόκειται για αυταπάτες που γίνονται με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο τραγικές.
Μια ξεπεσμένη, διαιρεμένη και οπισθοβατούσα Δύση, δεν πρόκειται να γυρίσει την πλάτη ποτέ στην Τουρκία, πολύ περισσότερο να στραφεί εναντίον της προς χάρη μιας άβουλης, μοιραίας και εθελόδουλης Αθήνας.
Όλα σε αυτήν τη χώρα χρειάζονται ανατροπή και επαναθεμελίωση.
Και για να συμβούν, χρειάζεται ακλόνητη λαϊκή βούληση και τόλμη!
Υπάρχουν, όμως;
Ν.Ζ