Με αφορμή την πλήρη άρση των capital controls που αποφάσισε η κυβέρνηση, ξέσπασε στην πολιτική ζωή μια κωμικοτραγική αντιπαράθεση συνενόχων ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκη, απ’ τη μια, και Ν.Δ από την άλλη, για το ποιοι ευθύνονται για την επιβολή capital controls στη χώρα στις 29 Ιουνίου 2015.
Και χαρακτηρίζουμε κωμικοτραγική την αντιπαράθεση στο τρίγωνο ΣΥΡΙΖΑ – Βαρουφάκη – Ν.Δ., γιατί είναι μια διαμάχη συνυπεύθυνων για τα capital controls και όχι μόνο, μέσω της οποίας η καθεμιά από τις αντιμαχόμενες πλευρές επιχειρεί να ρίξει τις ευθύνες αποκλειστικά στις πλάτες της άλλης.
Η Ν.Δ. είναι υπεύθυνη για το πώς φτάσαμε στα capital controls, γιατί σε όλο το διάστημα από την άνοδο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την εκβιαστική και εγκληματική απόφαση της ΕΚΤ στις 28 Ιουνίου 2015 να διακόψει τη ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες μέσω του συστήματος ELA, μετά από την οποία ακολούθησαν την επόμενη μέρα τα capital controls, έως την υπογραφή και ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, αποτέλεσε το μακρύ χέρι και το μεγάφωνο των πιστωτών στη χώρα μας.
Βεβαίως, την πρώτη και κύρια ευθύνη για τα capital controls και τη συνέχιση της μνημονιακής αποικιοποίησης της χώρας φέρουν οι Τσίπρας-Βαρουφάκης και όλο το σκληρό παραδομένο επιτελείο που τους στήριξε εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρώτη μεγάλη ευθύνη των Τσίπρα-Βαρουφάκη ήταν ότι συνομολόγησαν και ο δεύτερος, κουρελιάζοντας το Σύνταγμα, υπέγραψε, στις 20/2/2015, μόλις ένα μήνα από τότε που ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εν μέσω θυελλωδών αντιδράσεων από το αριστερό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, την επέκταση της δεύτερης δανειακής σύμβασης του δεύτερου Μνημονίου των Σαμαρά-Βενιζέλου, με τους επαχθέστατους όρους που τη συνόδευσαν και στη συνέχεια ακολούθησαν ένα δρόμο αδιέξοδων, χρονοβόρων και επιζήμιων διαπραγματεύσεων.
Η δεύτερη μεγάλη ευθύνη των Τσίπρα-Βαρουφάκη ήταν ότι ενώ οι διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, παρά τις ταπεινωτικές υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς, δεν είχαν αποτέλεσμα και έφτασαν στο σημείο να επιβάλλουν capital controls, δεν είχαν και τότε εναλλακτικό σχέδιο και απόφαση για εναλλακτική επιλογή και πορεία της χώρας με την ανάκτηση της εθνικής νομισματικής κυριαρχίας της, όπως από την πρώτη στιγμή πρότειναν και με συγκεκριμένους τρόπους υλοποίησης ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κακόγουστο αστείο η “κανονικότητα”
Το πιο κακόγουστο αστείο, όμως, είναι οι πανηγυρισμοί της Ν.Δ. ότι με την τελική άρση των capital controls η χώρα επιστρέφει στην “κανονικότητα”.
Η Ν.Δ. ξεχνάει τώρα όσα έλεγε ως αντιπολίτευση, πως η χώρα με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση Τσίπρα μόλις τέλειωσε το τρίτο Μνημόνιο μπήκε σε τέταρτο Μνημόνιο και μάλιστα χωρίς πρόγραμμα δανειοδότησης.
Αντιπροσωπεύει “κανονικότητα” αυτό το τέταρτο Μνημόνιο και οι δεσμεύσεις ενός αιώνα που το συνοδεύουν ή εξαγιάστηκαν με κυβέρνηση της Ν.Δ.;
Δεν ισχύουν τώρα οι δεσμεύσεις του τέταρτου Μνημονίου που υποχρεώνουν τη Ν.Δ. να διαπραγματευτεί με τους πιστωτές, βάζοντας στο ψυγείο τις εξαγγελίες της για φοροελαφρύνσεις, ενώ την ίδια ώρα μεθοδεύει τη μείωση του αφορολόγητου και εξαγγέλλει μεγάλες αυξήσεις, άμεσες και έμμεσες, στο ηλεκτρικό ρεύμα από 1η Σεπτέμβρη;
Τέλος, για ποια “κανονικότητα” μπορούμε να μιλάμε, με καταληστευμένες τράπεζες “ζόμπι”, οι οποίες αντί να δανειοδοτούν και να στηρίζουν τη χώρα και τις επενδύσεις, αποτελούν ασήκωτο βάρος για την οικονομία και όχημα καταλήστευσης της κοινωνίας;
“Κανονικότητα” δεν μπορεί να υπάρξει σε μια χώρα υπό κηδεμονία και επιτροπεία και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει καμιά “κανονικότητα” σε μια Ελλάδα όπου συνεχώς διευρύνεται η ανασφάλεια, η στέρηση, η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση, αγγίζοντας τη μεγάλη κοινωνική πλειονότητα.
Όσοι ζουν στη χλιδή, με την καταλήστευση, τη λαφυραγώγηση και τη διάλυση κράτους και οικονομίας, δεν μπορούν να καταλάβουν ποτέ όσους μετά από τις δύο πρώτες εβδομάδες του μήνα δεν έχουν ούτε κέρμα στην τσέπη τους.
Δοξάστε την “κανονικότητά” τους!
