Το ΣΧΕΔΙΟ Β' για το Δημόσιο χρέος*

Οι αιτίες της τραγωδίας:

Η κατάσταση που βιώνει η χώρα μας, είναι συνέπεια της ένταξης στη μεγάλη θηλιά του ευρώ. Είναι δηλαδή άρρηκτα δεμένα σε ένα γόρδιο δεσμό, η ευρωζώνη, η χρεοκοπία και η ξένη κηδεμονία.

Πρώτον: Η πατρίδα μας, ποτέ δεν θα έφτανε με την δραχμή στην τραγική οικονομική θέση της χρεοκοπίας που βρέθηκε το 2008-2010. Ούτε φυσικά, στην σημερινή κατάσταση που μοιάζει με την Ν. Αφρική.

Δεύτερον: Επειδή συμμετείχε στην ευρωζώνη, δεν προχώρησε στα «αυτονόητα», που θα έκανε ένα κυρίαρχο κράτος. Δηλαδή, χρεοστάσιο και αναδιάρθρωση χρέους με βάση το εθνικό δίκαιο όπως π.χ. έκανε πρόσφατα η Ρωσία ή η Αργεντινή κλπ.

Το δεύτερο σημείο νομίζουμε ότι είναι απολύτως κατανοητό, εξηγούμε λοιπόν συνοπτικά την πρώτη μας θέση:

Με την είσοδο στο ευρώ (μια πορεία που στην πραγματικότητα ξεκινάει αρκετά πιο πριν, με την εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ και την απαιτούμενη πολιτική της σκληρής δραχμής), η Ελλάδα πολλαπλασίασε τον κίνδυνο μιας χρεοκοπίας, αντίθετα με την εικόνα που διαμόρφωσαν οι αγορές και ήταν βέβαιο ότι θα οδηγηθεί σε μια νέα Μικρασιατική καταστροφή. Οι λόγοι ήταν οι εξής:

α) Το ελληνικό δημόσιο απώλεσε το δικαίωμα του «εκδοτικού προνομίου». Δηλαδή την δυνατότητα να τυπώνει χρήμα για να καλύπτει δημόσια ελλείμματα.

β) Σε μια νύχτα, το σύνολο του δημόσιου χρέους μετατράπηκε από δραχμές σε ευρώ. Ένα νόμισμα εχθρικό και ανεξέλεγκτο από τις ελληνικές οικονομικές αρχές. Τώρα, το χρέος δεν μπορούσε να «φαγωθεί» μέσω του πληθωρισμού. Συνέπεια αυτού και του προηγούμενου, είναι, ότι το ελληνικό κράτος παραδόθηκε και εξαρτήθηκε πλήρως από τις αγορές, όσον αφορά τον δανεισμό του και την κάλυψη των ελλειμμάτων του.

γ) H σκληρή συναλλαγματική ισοτιμία, διόγκωνε τα εξωτερικά ελλείμματα, τα οποία καλύπτονταν από εξωτερικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, αφού υπήρχε και η εμπιστοσύνη των αγορών. Το δημόσιο χρέος πέρασε κατά 80% στα χέρια ξένων δανειστών το 2008. Έτσι φτάσαμε να πληρώνουμε 4% για τόκους στο εξωτερικό. Αν ήμασταν στην δραχμή και κατά συνέπεια ο κύριος όγκος του χρέους, βρίσκονταν στα χέρια ελλήνων δανειστών, η πληρωμή ακόμη και 10% του ΑΕΠ σε τόκους, δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτε. Η πληρωμή τόκων όμως στο εξωτερικό, μόνο για το δημόσιο χρέος εκείνη την περίοδο, ήταν από μόνη της ένα εξωτερικό έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ, αντίστοιχο ή και μεγαλύτερου του μέσου ετήσιου που είχε η χώρα τα χρόνια της Δραχμής, δημιουργώντας ανάγκες νέου εξωτερικού δανεισμού. Η χώρα βρέθηκε υπερχρεωμένη, με αρνητική καθαρή εξωτερική θέση, γύρω στο ένα ΑΕΠ της, σε ένα φαύλο κύκλο δημιουργίας εξωτερικών ελλειμμάτων. Η δε σχέση των λεγόμενων «δίδυμων» ελλειμμάτων, είχε σαφέστατη φορά από το εμπορικό στο δημόσιο έλλειμμα. Όταν εισάγεις καταναλωτικά αγαθά σε μεγάλο βαθμό -μέσω εξωτερικού δανεισμού-, άρα δεν τα παράγεις, εις βάρος της δικιάς σου παραγωγικής βάσης και ο όγκος αυτός είναι δυσανάλογος με τις εξαγωγές σου, τότε δεν εισπράττεις και τα ανάλογα δημόσια έσοδα.

δ) Η νομισματική πολιτική της Ε.Κ.Τ., ήταν αντίθετη με τον οικονομικό κύκλο της περιφέρειας και ασκείτο σύμφωνα με τα συμφέροντα της ατμομηχανής του ευρώ της Γερμανίας. Διαμορφώθηκε υπερθέρμανση, ροές κεφαλαίων, που οδήγησαν σε φούσκες, κύρια στα ακίνητα και σε στρέβλωση των οικονομιών της περιφέρειας, ιδίως στην Ελλάδα. Σε συνδυασμό με την εγκληματική αμέλεια της Τράπεζας της Ελλάδας, ο ιδιωτικός δανεισμός είχε σαθρές βάσεις, ενώ η περιβόητη ανάπτυξη ήταν επίπλαστη. Το τεράστιο εξωτερικό έλλειμμα, και ο εξωτερικός δανεισμός, αντανακλούσαν την αρνητική καθαρή αποταμίευση. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ζ.Ε. που κατά μήκος όλης της δεκαετίας 2001-2010, είχε αρνητική καθαρή αποταμίευση. Ενώ όλα τα χρόνια πριν την ένταξη, από το 1960 -που υπάρχουν στοιχεία- ήταν θετική. Το τεράστιο έλλειμμα των αποταμιεύσεων, ήταν βασικό στοιχείο αστάθειας του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, αστάθεια που τελικά εκδηλώθηκε με οξεία μορφή. Με την έναρξη της κρίσης, την δόνηση από τις ΗΠΑ, τα ξένα αλλά και εγχώρια κεφάλαια αποσύρθηκαν από την Ελλάδα, η φούσκα έσπασε και όπως και αλλού π.χ. στην Ισπανία, οι ζημιές των τραπεζών (ιδιωτικό χρέος) μεταφέρθηκαν στο δημόσιο χρέος. Ποσό καθόλου «αμελητέο», αφού είναι της τάξης των 60 και πλέον δις ευρώ.

Από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι γνωστή, μια σειρά κυβερνήσεων τύπου Τσολάκογλου, κάτω βέβαια και από τον εκβιασμό της τραπεζικής μαφίας των Τρισέ-Ντράγκι, που κατά σειρά απείλησαν Ιρλανδία-Ελλάδα και Κύπρο με κλείδωμα των τραπεζών τους, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν, σε άψογη συνεργασία με την εγχώρια παρασιτική αστική τάξη τα προγράμματα θανάτου των ελλήνων και το ξεκοκάλισμα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους. Για χάρη του ευρώ, των γερμανογαλλικών, αλλά και αμερικάνικων τραπεζών (που κατείχαν ασφάλιστρα χρεοκοπίας το 2010), των συμφερόντων του ξένου παράγοντα και των «γνωστών» ελλήνων ολιγαρχών, η Ελλάδα ακολουθεί εδώ και επτά χρόνια, μια πολιτική τύπου Χούβερ, που την έχει φυλακίσει σε ένα σύγχρονο οικονομικό και κοινωνικό Άουσβιτς. Το χρέος έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη και αποτελεί το αέριο του ευρω- θαλάμου που λιώνει τους έλληνες.

Τι πρέπει να γίνει σήμερα:

Πρώτο βήμα είναι η παύση πληρωμών για το εξωτερικό δημόσιο χρέος και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ώστε να είμαστε πλέον κυρίαρχο κράτος, μέσω μιας νέας δημόσιας τράπεζας της Ελλάδας.

Η Ελλάδα δικαιούται νομικά, ηθικά και πολιτικά να αρνηθεί το χρέος προς τους πιστωτές της, για τους εξής ΠΕΝΤΕ λόγους:

α) Αδυνατεί να το εξυπηρετήσει χωρίς να εξοντώσει το λαό της, Οι πρωτεύουσες κοινωνικές ανάγκες μπαίνουν πάνω από την εξυπηρέτηση του χρέους, αξίωμα που είναι διεθνώς (και νομικά) αποδεκτό

β) Το πρώτο μνημόνιο εμφανώς, αλλά και τα άλλα, ως διεθνή σύμβαση δεν πέρασε μέσα από τις απαραίτητες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, παραδίδοντας την κυριαρχία της χώρας, αλλάζοντας και το δίκαιο του χρέους, καταπατώντας το Ελληνικό Σύνταγμα και παραβιάζοντας το εσωτερικό δίκαιο της πατρίδας μας.

γ) Η οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, κάτω από καθεστώς εκβιασμών, την κατέστρεψε. Στην πραγματικότητα δικαιούμαστε αποζημίωσης, όχι να πληρώνουμε και από επάνω. Η ίδια οικονομική πολιτική εκτόξευσε το εξωτερικό δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ σε «εξωγήινα» επίπεδα.

δ) Ο ελληνικός λαός όταν ρωτήθηκε, αποφάνθηκε με το συντριπτικό 62%, έξοδο από το καθεστώς κηδεμονίας. Στην πατρίδα μας καταλύθηκε κάθε έννοια Δημοκρατίας, Εθνικής και Λαϊκής Κυριαρχίας.

ε) Είναι σαφές, ότι όλα αυτά έγιναν, όχι για την Ελλάδα αλλά κύρια για να μην ζημιωθούν οι ξένες τράπεζες, και το ευρώ. Τα δάνεια που δόθηκαν ανακύκλωσαν τα προηγούμενα, δεν τα πήρε ο ελληνικός λαός και μάλιστα μέσα από αυτή την διαδικασία, άλλαξαν το δίκαιο του χρέους για να μας φέρουν νομικά σε δυσχερέστερη θέση.

Με βάση τα παραπάνω, μια γνήσια πατριωτική κυβέρνηση, αφού σταματήσει τις πληρωμές για το χρέος, θα πρέπει να το αρνηθεί, φτιάχνοντας μια διεθνή επιτροπή υποστήριξης της θέσης της, από έλληνες και ξένους εμπειρογνώμονες, τόσο νομικούς όσο και οικονομολόγους. Θα πρέπει να κάνει κάτι ανάλογο, αλλά στα «σοβαρά», με την Επιτροπή δημόσιου χρέους, που είχε δημιουργηθεί πρόσφατα. Δεν χρειάζεται βιασύνη, η διένεξη για το χρέος μπορεί να αργήσει να λυθεί. Οπότε μπορεί να παγώσει πλήρως το ζήτημα για ένα διάστημα έξι μηνών, ώστε να λειτουργήσει και να βγάλει πορίσματα η επιτροπή. Με βάση αυτά τα πορίσματα αλλά και την πολιτική της βούληση, θα κινηθεί μια ελληνική πατριωτική κυβέρνηση.

Από εκεί και πέρα, από τεχνικής-οικονομικής ανάλυσης οποιαδήποτε αντιπρόταση στους πιστωτές θα πρέπει να περιλαμβάνει:

α) Διαγραφή εξωτερικού δημόσιου χρέους, ανάλογη με αυτή που θα προκύψει από μελέτη των ελληνικών οικονομικών αρχών, η οποία πιθανά θα είναι συντριπτική.

β) «Ρήτρα» ανάπτυξης, η οποία δεν μπορεί να είναι κάτω του 4%-5%, ώστε να μειώνεται η ανεργία. Μόνο τότε θα εξυπηρετούνται τα τοκοχρεολύσια.

γ) «Ρήτρα» εξαγωγών. Όπως δείχνει η διεθνής ιστορική εμπειρία, η πληρωμή τοκοχρεολυσίων δεν πρέπει να υπερβαίνει το 10% των ετήσιων εξαγωγών, αγαθών και υπηρεσιών μιας χώρας.

δ) Δραχμοποίηση του εναπομείναντος χρέους, ώστε η νομισματική και συναλλαγματική πολιτική να μην εξαρτώνται από το ύψος του. Δηλαδή ακριβώς η αντίστροφη κίνηση με αυτή που έγινε το 2002.

Δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε, αλλά μόνο να κερδίσουμε, ο Δυτικός Άνεμος είναι ούριος…

Δεν πρέπει να φοβίζει, μια πατριωτική κυβέρνηση που διαθέτει το νόμισμά της, η σύγκρουση με τους πιστωτές. Μπορεί να μας πλακώσουν στις αγωγές, αλλά στην χειρότερη περίπτωση δεν μπορούν παρά να κατασχέσουν περιουσία του ελληνικού δημοσίου που βρίσκεται στο εξωτερικό. Ούτε πρέπει να μας φοβίζει, ο αποκλεισμός από τις αγορές. Άλλωστε είναι πολύ καλύτερα από την εξάρτηση από τους επίσημους πιστωτές. Η Αργεντινή παρόλο τον αποκλεισμό της από τις αγορές, όχι μόνο δανείστηκε 110 δις δολάρια, από διακρατικό δανεισμό, αλλά για δέκα χρόνια αναπτύχθηκε με ρυθμό κοντά στο 7%, η δεύτερη χώρα σε ανάπτυξη στον κόσμο μετά την Κίνα.

Μια πατριωτική κυβέρνηση έχει και άλλες επιλογές, να αρνηθεί μόνο το χρέος προς τους μηχανισμούς της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. και να εξυπηρετεί κανονικά το ιδιωτικό χρέος. Κάτι τέτοιο δεν συνιστά χρεοκοπία για τους περίφημους οίκους αξιολόγησης, άρα πιθανά, θα μπορεί να βγαίνει σποραδικά και στις αγορές, όποτε το επιθυμεί.

Ζητούμενο είναι η Ελλάδα να ξαναγίνει κυρίαρχο κράτος, και σε αυτό τον σκοπό πρέπει όλοι να ενωθούμε. Μπορεί η Ελλάδα ίσως, να βρίσκεται σε πιο δύσκολη νομικά θέση όσον αφορά το χρέος της από ότι το 2010, μια που δεν είναι πλέον σε εθνικό δίκαιο. Όμως σήμερα, μια αθέτηση χρέους, είναι περισσότερο στο πνεύμα της εποχής μας. Η οικονομική ολοκλήρωση των κρατών μέσω της ελεύθερης κυκλοφορίας κεφαλαίου και εμπορευμάτων, η παγκοσμιοποίηση, βρίσκεται σε κρίση. Φαίνεται ότι ακόμη και σε ισχυρές χώρες, που έχουν άνοδο του ΑΕΠ τους, θίγονται μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού. Η Ε.Ε. έχει τον μεγαλύτερο βαθμό ολοκλήρωσης στον πλανήτη και για αυτό σωστά χαρακτηρίζεται ως ζώνη της «υπερπαγκοσμιοποίησης». Στον σκληρό της πυρήνα, την ζώνη του ευρώ, η περιφέρεια διαλύεται, ενώ η Ιταλία μεταβάλλεται σε αδύναμο κρίκο. Το σύνολο του ευρωπαϊκού συστήματος, βρίσκεται σε αποσύνθεση. Δεν αποκλείεται λοιπόν, να έχουμε αθετήσεις χρεών, από περισσότερες της μιας, χωρών και αυτό να το δούμε μέσα στην ευρωζώνη. Σε μια τέτοια περίπτωση αλλάζουν όλα τα δεδομένα.

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ο Δυτικός Άνεμος είναι ούριος, για την Ελλάδα.

Τέλος, θα πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας το πολιτικό και οικονομικό παράδειγμα της Ισλανδίας, που είναι για όχι μόνο για μελέτη αλλά και για μίμηση.

* Η παραπάνω τοποθέτηση, έγινε ως παρέμβαση του ΣΧΕΔΙΟΥ Β, στην ημερίδα, που διοργάνωσε το ΕΠΑΜ, για το δημόσιο χρέος στις 19-3 στην Αθήνα.