Μετά από τα κατακλυσμικά γεγονότα των τελευταίων ημερών και την -επιτέλους- σχεδόν ανεκτή κάλυψή τους από τα ΜΜΕ, κανείς δεν μπορεί πια να πει ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει και τι διακυβεύεται στην Καταλονία και στο Ισπανικό Κράτος. Και πριν απ’όλα, αυτό που απέδειξαν περίτρανα αυτά τα γεγονότα είναι ότι απέναντι στον καταλανικό λαό δεν βρίσκεται μόνον η κυβέρνηση Ραχόι αλλά το ίδιο το Ισπανικό Κράτος που, με όλα τα όργανα και όλους τους θεσμούς του και πρώτο και καλύτερο τον βασιλιά που είναι ο θεσμικός ηγέτης του, χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ακόμα και την πιο ωμή βία όταν πρόκειται να αρνηθεί ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες του καταλανικού έθνους και των πολιτών του!
Το συμπέρασμα είναι στρατηγικής σημασίας και συνάμα ιδιαίτερα χρήσιμο ειδικά όταν έρχεται να επιβεβαιώσει εν έτει 2017 αυτό που συμβαίνει εδώ και τουλάχιστον τρεις αιώνες : Δηλαδή, ότι όπως πάντα έτσι και τώρα το Ισπανικό Κράτος δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε κατασταλτικό μέσο, ακόμα και τη μαζική στρατιωτική βία, για να αποτρέψει την απόσχιση της Καταλονίας και να διαιωνίσει την υποταγή της στην εξουσία της Μαδρίτης. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν σε μια βδομάδα ή σε ένα μήνα πρωθυπουργός της Ισπανίας είναι ο Ραχόι ή κάποιος άλλος, ακόμα και αν προέρχεται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί ; Μα, επειδή οι πρωθυπουργοί (ή ακόμα και οι δικτάτορες σαν τον Φράνκο) και τα κόμματά τους έρχονται και παρέρχονται αλλά το Κράτος, οι θεσμοί του, οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί και κυρίως, τα συμφέροντα που όλοι αυτοί υπηρετούσαν και υπηρετούν -δυστυχώς- παραμένουν…
Αν όμως είναι έτσι, τότε τι νόημα μπορεί να έχει η τοποθέτηση « καταδικάζω τη βία του Ραχόι, αλλά αποδοκιμάζω την ανεξαρτησία της Καταλονίας », που ακούμε αυτές τις μέρες όλο και πιο συχνά ; Αν αυτή εκφράζεται δια στόματος π.χ. του πολύ αντιδραστικού και νεοφιλελεύθερου Βέλγου πρωθυπουργού Σαρλ Μισέλ, πρόκειται προφανώς για τη νιοστή επίδειξη υποκρισίας των σύγχρονων Μέτερνιχ που στηρίζουν και θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον κάθε Ραχόι σε κάθε γωνιά της ηπείρου μας. Αν όμως, διατυπώνεται από κάποιον αριστερό ή άνθρωπο καλής θέλησης, τότε υπάρχει πρόβλημα. Πράγματι, πώς είναι δυνατό να καταδικάζεις τη βία του καθεστώτος της Μαδρίτης και ταυτόχρονα να τάσσεσαι κατά της απόσχισης της Καταλονίας όταν αυτή η βία αποτελεί αναπόσπαστο δομικό στοιχείο της πάγιας και μόνιμης κατασταλτικής μανίας με την οποία αντιμετωπίζει το Ισπανικό Κράτος την άσκηση των δημοκρατικών του δικαιωμάτων από τον καταλανικό λαό; Και αυτό επειδή η απόσχιση και η κήρυξη της ανεξαρτησίας δεν είναι κάποια… μεταφυσική έννοια στη σφαίρα των ιδεών, αλλά κάτι το πολύ συγκεκριμένο που γίνεται από χειροπιαστούς ανθρώπους με σάρκα και οστά όχι επειδή αυτοί είναι γενικά και αφηρημένα υπέρ της απόσχισης αλλά ακριβώς επειδή δεν ανέχονται πια να καταπιέζονται από πάρα πολύ χειροπιαστά όργανα επίσης χειροπιαστών συμφερόντων « με όνομα και διεύθυνση ». Εξάλλου, αυτό ακριβώς είδαμε να συμβαίνει τις τελευταίες 10 μέρες που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου όταν η βάναυση καταστολή που διέταξε η Μαδρίτη έκανε εκατοντάδες χιλιάδες Καταλανούς που ήταν ενάντια στην ανεξαρτησία ή ακόμα και στη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος όχι μόνο να προσέρχονται στις κάλπες και να ψηφίζουν τελικά υπέρ της ανεξαρτησίας, αλλά και να φτάνουν να διακινδυνεύουν τη σωματική τους ακεραιότητα προστατεύοντας τις κάλπες και τα εκλογικά τμήματα ενάντια στην ωμή αστυνομική βία!
Αυτή η άρνηση πολλών αριστερών να ταχθούν υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας επικαλείται όμως και ένα άλλο δήθεν « ακλόνητο » επιχείρημα. Ότι το μεγάλο καταλανικό κεφάλαιο και η αστική του τάξη ηγούνται τάχα του εθνικιστικού και ανεξαρτησιακού κινήματος -προφανώς- επειδή η ανεξαρτησία της Καταλονίας εξυπηρετεί τα δικά τους καπιταλιστικά συμφέροντα. Πρόκειται για μια εξωφρενική παραχάραξη της αλήθειας καθώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο : Το μεγάλο καταλανικό κεφάλαιο δεν είναι απλώς κατά της ανεξαρτησίας. Είναι ο πιο λυσσασμένος πολέμιός της, περισσότερο ακόμα και από τους διάφορους Ραχόι της Μαδρίτης !
Οι αποδείξεις για του λόγου μας το αληθές είναι αμέτρητες και προσιτές σε οποιονδήποτε νοιάζεται να υποστηρίξει τα λεγόμενά του όχι με την αλαζονεία της άγνοιας αλλά με γεγονότα και επιχειρήματα. Και είναι δεκάδες τα άρθρα (προσιτά στο διαδίκτυο) που δεν περιορίζονται σε γενικόλογους ισχυρισμούς, αλλά δίνουν καταλόγους -με όνομα και διεύθυνση- των μεγάλων επιχειρηματικών, τραπεζικών και άλλων καπιταλιστικών δυναστειών της Καταλονίας που έχουν κηρύξει αληθινό πόλεμο στις ανεξαρτησιακές φιλοδοξίες και πόθους του καταλανικού λαού. (1)
Δεν θα ταλαιπωρήσουμε τον αναγνώστη απαριθμώντας ονόματα καταλανικών οικονομικών δυναστειών που εξάλλου αγνοεί (παραπέμπουμε πάντως στο διαδίκτυο όποιον επιθυμεί να σχηματίσει προσωπική γνώμη, αρχίζοντας από το εξαιρετικά κατατοπιστικό και πολύ πρόσφατο κείμενο στο: https://www.elespanol.com/corazon/famosos/20170915/246975651_0.html). Όμως, από όλα τα άφθονα διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία, δηλαδή τουλάχιστον το 80% της (ισχυρότατης) καταλανικής μεγαλοαστικής τάξης τάσσεται κατηγορηματικά κατά της ανεξαρτησίας, και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το υπόλοιπο 20% τάσσεται υπέρ αυτής. Ο λόγος απλός και κατανοητός: Η ανεξαρτησία της Καταλονίας θα έβλαπτε πολύ σοβαρά τα οικονομικά της συμφέροντα. Γιατί; Μα, επειδή οι επιχειρηματικές της δραστηριότητες έχουν προ πολλού επεκταθεί -και συναρθρωθεί- σε όλη την Ισπανία η αγορά της οποίας αποτελεί το κύριο πεδίο δράσης της (π.χ. οι καταλανικές εξαγωγές μόνο στην Αραγονία ξεπερνούν σημαντικά εκείνες προς την επίσης γειτονική Γαλλία!), επειδή θα αυξηθεί η φορολόγησή της, επειδή θα βρεθεί εκτός ευρωζώνης, κλπ. κλπ. Αλλά και επειδή μια ανεξάρτητη καταλανική δημοκρατία δίκαια την φοβίζει όλο και περισσότερο, καθώς βλέπει τα πλήθη των εξεγερμένων Καταλανών να είναι ασυγκράτητα καθώς δεν περιορίζονται πια μόνο στην ανεξαρτησία αλλά θέλουν να «αλλάξουν τα πάντα» (canviar tots).
Όπως και νάχει, οι πανίσχυροι Καταλανοί τραπεζίτες απειλούν εδώ και καιρό –και ήδη αρχίζουν να εφαρμόζουν την απειλή τους- ότι, σε περίπτωση που κηρυχθεί η καταλανική ανεξαρτησία, θα μετακομίσουν τις τράπεζες τους εκτός Καταλονίας, ενώ ανάλογες απειλές εκστομίζει και η καταλανική αριστοκρατία (με μεγάλες επιχειρηματικές δραστηριότητες) που συσπειρώνεται παραδοσιακά γύρω από τον ισπανικό θρόνο. Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, η Foment που είναι ο καταλανικός ΣΕΒ, ζητάει πια σχεδόν καθημερινά το κεφάλι των Καταλανών ηγετών Πουτσντεμόντ (πρωθυπουργός), Ζουνκέρας (αντιπρόεδρος) και Κάρμε Φουρκαντέλ (πρόεδρος της Βουλής), και έχει καταγγείλει από τις 27 του περασμένου Ιουλίου το νόμο για το δημοψήφισμα ως «νομικό πραξικόπημα της καταλανικής κυβέρνησης», ενώ χαρακτηρίζει «ανύπαρκτη» την «εθνική κυριαρχία του λαού της Καταλονίας». Αυτή η τοποθέτηση μόνον αφελείς και εντελώς απληροφόρητους μπορεί να εκπλήξει, καθώς ο επί 16 χρόνια πρόεδρος της Foment, o μεγαλοεπιχειρηματίας Joan Rosell είναι –κατά «σύμπτωση»- και ο νυν πρόεδρος του… ισπανικού ΣΕΒ (CEOE) και ηγείται του πολέμου κατά του καταλανικού λαού και της κυβέρνησής του, ακριβώς όπως το είχαν κάνει εξάλλου και οι πρόγονοί του Καταλανοί καπιταλιστές το 1936! (2)
Σταματάμε εδώ υποσχόμενοι όμως ότι, αν το επιτρέψουν οι εξελίξεις που προβλέπονται καθοριστικής σημασίας για την Καταλονία, το Ισπανικό Κράτος αλλά και όλους εμάς σε ολάκερη την Ευρώπη, θα επανέλθουμε για να απαντήσουμε στις δίκαιες απορίες που εκφράζονται σχετικά με την «αστική κυβέρνηση Πουτσντεμόντ», την κοινωνική βάση του ανεξαρτησιακού κινήματος και κυρίως, με το τεράστιο και πάρα πολλά υποσχόμενο ζήτημα των οργάνων αυτοοργάνωσης των Καταλανών πολιτών που πληθαίνουν από μέρα σε μέρα και που, όπως πολύ σωστά δηλώνει η ηγέτιδα της αντικαπιταλιστικής CUP Άννα Γκάμπριελ, αποτελούν ήδη το πρόπλασμα μιας αυριανής καταλανικής «λαϊκής εξουσίας».
Σημειώσεις:
1. Βλέπε http://www.lavanguardia.com/politica/20170727/43138488033/patronal-catalana-foment-ley-referendum-golpe-estado.htmfoment-ley-referendum-golpe-estado.htm
*Πηγή: contra-xreos.gr
