Ο Δ. Μάρδας σε χθεσινή συνέντευξή του που καταγράφηκε σε πολλές ιστοσελίδες αναφέρθηκε στο Υπ. Συμβούλιο που προετοιμάστηκε μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2018 και πραγματοποιήθηκε στις 9/7/2018.
Στην πραγματικότητα στις 9/7, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μας, δεν έγινε Υπουργικό Συμβούλιο αλλά Κυβερνητικό Συμβούλιο, ένα κυβερνητικό όργανο, στο οποίο συμμετείχαν μόνο οι υπερυπουργοί και κάποιοι άλλοι της κυβέρνησης και όχι σύσσωμοι οι συμμετέχοντες στην κυβέρνηση.
Εκεί ο Δ. Μάρδας είπε πολύ σωστά, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, ότι ο Παν . Λαφαζάνης ήταν ο μόνος που διαφώνησε με την επιλογή να πάει ο Αλ. Τσίπρας στις Βρυξέλλες να διαπραγματευτεί “σκληρά” ένα νέο μνημόνιο με τους καλύτερους δυνατούς, τάχα, όρους. Ο τότε υπερυπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ενέργειας, Βιομηχανίας, Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης κατάγγειλε στο Κυβερνητικό Συμβούλιο αυτήν την επιλογή ως ταπείνωση, εξευτελισμό και οιονεί αιχμαλωσία της χώρας και αντιπρότεινε το δρόμο της εθνικής ανεξαρτησίας και του εθνικού νομίσματος. Τόνισε δε ότι, παρ’ όλον ότι δεν υπήρχε η σχετική προετοιμασία για μία τέτοια πορεία, την οποία προετοιμασία επιζητούσε από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και πολύ περισσότερο όταν ήρθε στην κυβέρνηση, υπήρχε και τώρα, στο και πέντε, η δυνατότητα να πάει η χώρα γρήγορα στο εθνικό νόμισμα. Και θα έπρεπε η Ελλάδα να πάει στο εθνικό νόμισμα, πάντα κατά τον Π. Λαφαζάνη, αφ’ ενός για να απαντήσει θετικά στον πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά ταπεινωτικό εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής τράπεζας, η οποία διέκοψε την ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, θέτοντας το δίλημμα της άνευ όρων συνθηκολόγησης ή της καταδίκης του ελληνικού λαού σε καθεστώς πείνας και αφετέρου για να αποφύγει το τρίτο μνημόνιο και να προωθήσει μια ανεξάρτητη στρατηγική διεξόδου και οικονομικής, παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Αυτή η στρατηγική, όπως λένε οι ίδιοι κύκλοι, αν είχε εφαρμοσθεί, μαζί με την συμφωνία Λαφαζάνη-Novac που συνομολογήθηκε στην Πετρούπολη, για την διέλευση από την χώρα μας μεγάλου αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο, η οποία διασφάλιζε και μιά στρατηγική συνεργασία της Ελλάδας με την Ρωσία, σήμερα η Ελλάδα θα είχε ανατάξει την οικονομία της και θα ήταν θωρακισμένη και ασφαλής στην ταραγμένη περιοχή μας με πολυδιάστατες οικονομικές, αμυντικές και πολιτικές σχέσεις.
Αν, όμως, η αναφορά του Δημ Μάρδα στην διαφωνία Παν. Λαφαζάνη στο Κυβερνητικό Συμβούλιο επί του μνημονιακού δρόμου ήταν σωστή, έκανε λάθος όταν στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι ο Παν. Λαφαζάνης πρότεινε, τάχα, να “μπούμε” στο Νομισματοκοπείο για να πάρουμε χρήματα, που θα υποβοηθούσαν την έξοδο από την ευρωζώνη, πράγμα που ο Δημ. Μάρδας χαρακτήριζε και ως κλοπή!
Όπως οι ίδιοι έγκυροι κύκλοι σχολιάζουν, αυτή η επίκληση του Νομισματοκοπείου έχει γίνει μιά αέναη και πολύ γαργαλιστική μυθομανία.
Το Νομισματοκοπείο, πέραν των άλλων, μας έλεγαν δεν είχε χρήματα για να “κλαπούν”, όπως ανέφερε ο Δημ. Μάρδας.
Έγκυρες πηγές μας έλεγαν ότι αυτό που ο Παν. Λαφαζάνης πρότεινε στον Τσίπρα για να αποφευχθεί ένα νέο μνημόνιο και να ακολουθήσει η χώρα έναν άλλο θετικό ανορθωτικό δρόμο ήταν να αξιοποιήσει άμεσα η κυβέρνηση ένα μέρος των τυπωμένων σε ευρώ όλων των μεγεθών αποθεματικών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής τράπεζας που βρίσκονταν στην χώρα μας, περίπου 20 δις ευρώ και τα οποία φυλάσσοντο στο δίκτυο των ανά της Ελλάδα υποκαταστημάτων της Τράπεζας της Ελλάδας για χρήση τους σε περίπτωση κρίσης ρευστότητας στην χώρα.
Ο Παν. Λαφαζάνης, πάντα κατά τις ίδιες πηγές, πρότεινε αυτά τα χρήματα να ληφθούν “νομίμως” από την κυβέρνηση με πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου ως δάνειο με το ευρωπαϊκό επιτόκιο, στη βάση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και των ηθικών κανόνων προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας και της επιβίωσης του λαού μιάς χώρας, ώστε να χρησιμοποιηθούν ως γέφυρα για να περάσει η Ελλάδα με τον πιο ομαλό δυνατό τρόπο σε εθνικό νόμισμα και στην εφαρμογή μιας εθνικής νομισματικής πολιτικής, με παράλληλη, αυτονόητη για τα νέα δεδομένα, διαπραγμάτευση και διεκδίκηση για την απομείωση του χρέους.
Αυτά τα μέτρα για έναν εναλλακτικό δρόμο στην χώρα, παρ’ ότι έκτακτα, σε συνθήκες έλλειψης προετοιμασίας για συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ, που έπρεπε να είχε προηγηθεί εδώ και καιρό, ήταν, πάντα κατά τις ίδιες πηγές, ρεαλιστικό να εφαρμοστούν στο πλαίσιο μιάς πολυδιάστατης πολιτικής διεθνών σχέσεων, όπου η χώρα θα αναζητούσε στηρίγματα, αμοιβαία συνεργασία και αλληλεγγύη σε Δύση και Ανατολή ταυτόχρονα.
Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά…
Ο δρόμος της εθνικής ανεξαρτησίας, της εξόδου από την ευρωζώνη και της αποδέσμευσης από την Ε.Ε στη βάση ενός σύγχρονου προοδευτικού ανορθωτικού προγράμματος είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ στην Ελλάδα!
Ν.Ζ