Και νομίζουμε πως είναι μοιραίο να βρίσκεται σε απόλυτη ισχύ αυτή η διαπίστωση, αφού η ενασχόληση με τα τεκταινόμενα στη γειτονική Ιταλία, δεν μπορεί στο επίπεδο της ανάλυσης, να υποβαθμίζεται σε απλοϊκά ορνιθοσκαλίσματα που σκαρώνονται στου «Κασίδη το κεφάλι»…
Η Ιταλία προφανώς και έχει βυθιστεί σε θεσμική κρίση μετά το συνταγματικό πραξικόπημα του προέδρου Ματαρέλα, αλλά το πραγματικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών, δεν είναι η τύχη της ΗΔΗ ΕΚΧΩΡΗΜΕΝΗΣ εθνικής της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας (βλέπε ακόμη και χθεσινές δηλώσεις του Γερμανού βουλευτή Marcus Ferber περί εισβολής της Τρόικα στη Ρώμη και κατάληψης του ΥΠΟΙΚ), γι’ αυτό και προφανώς δεν μπορούμε να αναγορεύσουμε σε πολιτικό αξίωμα, κάθε είδους αυθαίρετες και επιπόλαιες προσεγγίσεις, που περιβάλλονται με τον μανδύα της δήθεν «ανάλυσης» . Νισάφι πια…
Το συνταγματικό πραξικόπημα του Ματαρέλα, δεν κατασκεύασε εκ του μηδενός περιβάλλον κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Ήταν μια πράξη στρατηγικής βαρύτητας που απλά επιβεβαίωσε το αυτονόητο, και το επιβεβαίωσε με τρόπο δραματικό.
Όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα της βαθύτατης εξάρτησης, ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ με το συνταγματικό πραξικόπημα του Ματαρέλα, αλλά θεμελιώθηκε από τη «Συνθήκη των Συνθηκών» στην πλέον ακραία του μορφή , είναι προτιμότερο ν ασχοληθούν με τη συγκομιδή ραπανακίων, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, μόνο τη σύγχυση των αναγνωστών τροφοδοτούν με το αμφιλεγόμενο έργο και τις «αναλύσεις» τους.
Και φυσικά μαζί με την σύγχυση, τροφοδοτούν και ολέθριες αυταπάτες σε μια Ευρώπη που εκφασίζεται με τρόπο πρωτοφανή, για την δήθεν δυνατότητα των εκλογών να οδηγήσουν αυτοτελώς τις κοινωνίες σε περιβάλλοντα ανατροπής του καθεστώτος υποταγής στο υπερεθνικό αυτοκρατορικό μόρφωμα της γερμανικής Ευρώπης.
Το συνταγματικό πραξικόπημα επίσης επιβεβαίωσε -δίνοντας αποστομωτική απάντηση στους πάντες- πως οι μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και η κυρίαρχη πολιτική ελίτ, δεν χρειάζονται μνημόνια ως άλλοθι για να συνθλίψουν τη ζωή των ανθρώπων και την αξιοπρέπεια της χώρας τους.
Μπορούν να το καταφέρουν και χωρίς αυτά, αρκεί να έχουν διασφαλισμένο πως οι χώρες δουλεύουν με τους κανόνες τους και αποκλειστικά στο περιβάλλον που αυτοί έχουν ορίσει. Την αυταπάτη ότι είσαι πρωταγωνιστής δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σου την εκχωρήσουν στο πλαίσιο του επικοινωνιακού παιχνιδιού. Τον κλειδάριθμο όμως, τον έχουν στα χέρια τους άλλοι.
Όσοι λοιπόν σπατάλησαν μίζερες ώρες πολιτικής ανάλυσης, για να μοστράρουν καριέρες «χτισμένες» πάνω στο δίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», καλό είναι να τολμήσουν να κοιτάξουν κατάματα αυτό που πραγματικά ανακύπτει από τις εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία, και πάντως καλό είναι να αναγνωρίσουν στις εξελίξεις το δικαίωμα να είναι λίγο διαφορετικές από τον τρόπο που μπορεί να τις αντιλαμβάνεται το δικό τους το μυαλό.
Εμείς πάντως, από την πρώτη στιγμή επιχειρώντας να προσεγγίσουμε τις εξελίξεις στην Ιταλία, θέσαμε το αυτονόητο ερώτημα, αναφερόμενοι στην πραγματική ταυτότητα και στη δυναμική φυσιογνωμία της πολιτικής συμφωνίας ανάμεσα στη «Λέγκα» και στους «Πέντε αστέρες»: «Η φυσιογνωμία των πρωταγωνιστών αυτής της πολιτικής συμφωνίας, είναι το πρωτεύον ζήτημα από το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς, γιατί είναι και αυτό που σε τελευταία ανάλυση θα καθορίσει και το εύρος των πραγματικών πολιτικών τους προθέσεων… Το να περιγράφονται απλώς ως «αντισυστημικοί» με γνώμονα τη ρητορική τους δεν αρκεί.Αυτό που πρέπει να απαντηθεί, είναι απέναντι σε ποιους θεσμούς του συνολικού οικοδομήματος τοποθετούνται, και πόσο ασυμβίβαστη μπορεί να εκλαμβάνεται η όποια υποτιθέμενη αντισυστημικότητά τους».
Σε αυτό το ερώτημα βεβαίως ουδείς απετόλμησε να δώσει σαφείς απαντήσεις. Τυχαίο;;;
Κατά τη γνώμη μας λοιπόν, εδώ βρίσκεται το κλειδί της ανάλυσης. Ουδείς ανακάλυψε την Αμερική αρκούμενος σε αφορισμούς κατά του Ματαρέλα. Όχι γιατί είναι άδικοι…
Είναι απολύτως ορθοί, είναι απολύτως αιτιολογημένοι, αλλά παραμένουν δραματικά ανεπαρκείς, γιατί επιμένουν να αρκούνται στην κοντόφθαλμη περιγραφή, ενώ αυτό που επιβάλλεται είναι να δοθούν πολιτικές απαντήσεις, ικανές να δώσουν ταυτότητα στην αντιμετώπιση του πολιτικού προβλήματος, και όχι απλά στους χειρισμούς του Ματαρέλα.
Λέγαμε λοιπόν πρώτοι -και πιθανότατα μόνοι- περιγράφοντας το πρόβλημα: «Η ανάκληση υπαλλήλου του ΔΝΤ, στον οποίο ανατέθηκε η εντολή να κυβερνήσει τη χώρα, δεν αρκεί να πυροβολείται ως πράξη κατάπτυστη (τέτοια είναι) και παντελώς απαράδεκτη (και τέτοια είναι), για ν ακολουθεί αμέσως μετά ο πλασματικός εφησυχασμός πως τα κόμματα της πλειοψηφίας δεν θα παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης άρα… η συγκεκριμένη δοτή εντολοδόχος κυβέρνηση, θα είναι υπηρεσιακή κυβέρνηση, και η κοινωνία θα πάρει την εκδίκησή της.
Η ανάκληση του κ. Κάρλο Κοταρέλι, και η ανάθεση σε αυτόν της εντολής να κυβερνήσει τη χώρα, είναι μια πράξη με στρατηγική βαρύτητα, που καταδεικνύει το πόσο φτηνά και πόσο πρόστυχα αγοράστηκε χρόνος, για να ευνουχιστεί η συνείδηση της κοινωνίας και να συρθεί σε πραγματικές συμπληγάδες η Ιταλία ώστε να καταστεί πολλαπλά εκβιαζόμενη η συνείδηση των πολιτών».
Τι κάναμε λοιπόν;;; Δεν αρκεστήκαμε να μιλήσουμε για το αυτονόητο δηλαδή για το κατάπτυστο της πράξης. Μιλήσαμε για πράξη με «στρατηγική βαρύτητα» και περιγράψαμε όχι το κατά την αντίληψή μας “διακύβευμα”, αλλά το πραγματικό διακύβευμα της συγκεκριμένης επιλογής, και αυτό δεν είναι το πρόβλημα της εξάρτησης γενικά, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτό οριοθετείται από τη θεμελιώδη συνθήκη και για την οποία δεν γίνεται καμία απολύτως αναφορά (τυχαίο;;;).
Αυτό το πρόβλημα λοιπόν, δεν ανέκυψε αίφνης με το πραξικόπημα του Ματαρέλα, αλλά συνιστά την μήτρα παραγωγής και «νομιμοποίησης» πραξικοπημάτων, όπως αυτό του Ματαρέλα. Ψιλά γράμματα αυτά για τους όψιμους νομισματολογούντες της μονομέρειας.
Προφανώς λοιπόν και αναδείξαμε την γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος. Αλλά η συλλογιστική μας μεθοδολογία, δεν έχει καμία σχέση με τον τσαρλατανισμό των “αναλύσεων” που αυτοακυρώνονται με τον πιο θλιβερό τρόπο, επιχειρώντας να ετεροκαθορίσουν με φτηνές επιθέσεις σε ότι δεν κατανοούν, την υποκειμενική τους δικαίωση.
Νεφελείμ… Ελοχείμ… και λοιπά εξαπτέρυγα υπάρχουν στα θολωμένα μυαλά όσων παραδέρνουν στον οικονομικό μιμητισμό, και όχι στη δική μας ανάλυση.
Εμείς αναδείξαμε την ανελέητη στρατηγική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο χώρο της Ευρώπης, και η οποία στρατηγική σύγκρουση είναι πολυπαραγοντική. Σε αυτή τη σύγκρουση –τονίσαμε- δεν κρίνεται μονάχα η συνοχή της Ευρωζώνης με όρους νομισματικής αρχιτεκτονικής, όπως λαθεμένα ισχυρίζονται διάφορες μονομερείς αναλύσεις. Από αυτή τη σύγκρουση θα καθοριστούν:…
- Η έκταση της στρατηγικής διείσδυσης των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Γεωστρατηγική…
- Η αυριανή γεωστρατηγική φυσιογνωμία της Γερμανίας…
- Η έκβαση των γεωστρατηγικών συμφύσεων που είναι σε εξέλιξη, στην κεντρική Ευρώπη αλλά και στην Βαλκανική…
- Η στρατηγική διείσδυση της Ρωσίας, μέσα σε αυτή τη ρευστή γεωπολιτική ενότητα…
Έτσι, πέρα και ανεξάρτητα από το εμφανές διακύβευμα που σχετίζεται με τις αποδομητικές τάσεις στην Ευρωζώνη, υπάρχει ένα συνολικότερο γεωπολιτικό πρόβλημα που προφανώς ανησυχεί, διότι μέσα σ αυτό μοιραία ενσωματώνεται και η Ιταλία ως σημαντικό γεωπολιτικό μέγεθος, και το οποίο μπορεί εν δυνάμει, να αποδειχτεί ιδιαιτέρως επώδυνο, σε συνάρτηση πάντα με τις επιλογές των δυνάμεων που πρωταγωνιστούν στο πολιτικό σκηνικό και πρωτίστως της Λέγκας.
Αυτοί λοιπόν που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι υπάρχει και αυτή η ανάγνωση, ας κάνουν ένα κόπο να ξανακοιτάξουν καλύτερα τις αντιδράσεις των Αμερικανών.
Πρόκειται για στοιχεία που μπορεί να μη χωρούν στο εμμονικό μυαλό των επικριτών μας, αλλά συνιστούν διεργασίες που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα, και λειτουργούν ανεξάρτητα από την δυνατότητα του καθενός από μας να τις κατανοήσει.
Ας αποφασίσουν λοιπόν οι περισπούδαστοι αναλυτές αν τα «αντισυστημικά» τους στοιχήματα κινούνται εντός ή «όχι κατ’ ανάγκην εκτός ευρωένωσης», διότι με λογικές του τύπου: «βεβαίως υπάρχει και αυτό… βεβαίως υπάρχει και εκείνο… βεβαίως υπάρχει και ο Χατζηπετρής…» δεν γίνεται πολιτική.
Οι εμμονές και η μονομέρεια δεν αρκούν ούτε για να κατανοούνται επαρκώς τα γραφόμενα άλλων… Ούτε βεβαίως για να ερμηνεύονται αντικειμενικά τα γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Όλα τούτα συνιστούν απλώς πασαλείμματα που οδηγούν σε μοιραία αυτοακύρωση τον έτσι κι αλλιώς ρηχό πολιτικό συλλογισμό που διέπει ανάλογες προσεγγίσεις.
Αν παρ’ όλα αυτά, δεν γίνει κατορθωτό να κατανοηθούν τα τεκταινόμενα στο πραγματικό τους εύρος, αυτό δεν είναι κακό. Δεν κατανοούμε όλοι τα πάντα. Καλό είναι όμως να έχουμε υπ’ όψιν μας, ότι η γεωπολιτική δεν είναι «παίγνιο», ούτε νεολογισμός που αυτοαρέσκεται στις επαναλήψεις, αλλά πρωτεύων παράγοντας στις εξελίξεις…
Η σχέση της με την οικονομία είναι διακριτή… Είναι μια σχέση που προκύπτει εκ του ρόλου της και όχι ως υποπροϊόν της δυνατότητάς μας να την κατανοούμε ως τέτοια… Και το σημαντικότερο…
Η επίκλησή της, δεν οδηγεί ούτε σε «συμβιβασμούς» ούτε σε «παραλύσεις» και σε λοιπές νοητικές ανωριμότητες και αυθαίρετες ερμηνευτικές λαθροχειρίες.
Αντιθέτως η υποτίμησή της… Η συνειδητή απόπειρα να παραμεριστεί από το κάδρο τα πέτρινα χρόνια που μεσολάβησαν… Είναι αυτή που συντήρησε αυταπάτες… Που δεν αφύπνισε για τα χειρότερα που έρχονταν… Που δεν βοήθησε την ελληνική κοινωνία να κατανοήσει, πως η οικονομική παράλυση, δεν ήταν ο σκοπός αλλά το μέσον για τις εκφυλιστικές γεωπολιτικές διεργασίες που ακολούθησαν.
Δεν αρκεί επομένως να παπαγαλίζουμε στείρα, άγονα και έξω από οποιοδήποτε δυναμικό περιβάλλον, τα περί «αρχιτεκτονικής του ευρώ», αποσπώντας τα από την αρχιτεκτονική μιας ευρύτερης ενότητας συμφερόντων, στη βάση της οποίας επιβλήθηκε η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική του ευρώ ως ΜΕΣΟΝ και ΟΧΙ ως ΤΕΛΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ.
Άλλωστε ούτε καν η ημερομηνία της επιβολής του δεν υπήρξε τυχαία, αλλά δρομολογήθηκε στη σκιά ευρύτατων γεωστρατηγικών ανακατατάξεων, σε ένα περιβάλλον που αναζητούσε και τα απαραίτητα δέλεαρ, προκειμένου να οριοθετήσει τους γεωστρατηγικούς του προσανατολισμούς.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Η οικονομική – νομισματική διάσταση των συντελούμενων ανατροπών, προφανώς και δεν πρέπει να υποτιμάται, και σε κάθε περίπτωση, δεν υποτιμάται από εμάς.
Η απόπειρα όμως να αποσπαστούν αυτές οι ανατροπές από το γεωπολιτικό τους αποτύπωμα, μόνο σε σοβαρή κριτική δεν μπορεί να αντέξει. Και τα πασαλείμματα του «Χατζηπετρή» που προαναφέραμε, δεν θεωρούνται επαρκής πινελιά.
Άλλωστε είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κανείς, πως αυτοί που κατέστρεψαν την Ιταλία ως money maker, προσβλέπουν απλά στο να πάρουν πίσω τα 2,3 τρις του χρέους που της κατασκεύασαν, μετατρέποντάς την σε money saver.
Κι αν αυτό κατάλαβαν οι “οικονομολόγοι” του “εμπειριοκριτικισμού” που ευδοκίμησαν στην μεταπλατειακή εποχή, καλά θα κάνουν να οργανώσουν κανένα ταξιδάκι πίσω στο 2010, και να ματαξαναγυρίσουν στο σήμερα περισσότερο διαβασμένοι.
Ας θυμηθούμε ωστόσο τι ακριβώς κάνουν σήμερα οι ίδιοι ακριβώς εκβιαστές στοχοποιώντας τη χώρα μας…
- Απαιτούν εδώ και τώρα λύση του Σκοπιανού.
- Απαιτούν και Ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα να προστατέψουν το Μαυροβούνι.
- Απαιτούν και οσονούπω λύση στο Αιγαίο αλλά και στην κυπριακή ΑΟΖ, πακέτο μετά του Κυπριακού στο σύνολό του.
Και αφού φυσικά αλυσόδεσαν με τα γνωστά δεσμά ΚΑΙ την Ελλάδα ΚΑΙ την Κύπρο, αίφνης ανακάλυψαν…
- ΚΑΙ υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο…
- ΚΑΙ γεωπολιτικές εκκρεμότητες στη Βαλκανική…
- ΚΑΙ «παράλληλες κρίσεις» στα Δυτικά Βαλκάνια…
Αλλά (φευ) ΚΑΙ πρωταγωνιστικό ρόλο στη χώρα μας, από τις ακτές του Δουνάβεως έως και τις ακτές της ΝΑ Μεσογείου. «Παίγνιο» λοιπόν η Γεωπολιτική κύριοι;;;
Και εξ αιτίας αυτού του «παιγνίου» κατά την ρηχή σας αντίληψη, αυτοί οι ίδιοι κύριοι, ομού μετά των Αμερικανών, απαίτησαν να αναβαθμιστεί σε «στρατηγική» η συμμαχία μας με το Ισραήλ (κατ ομολογίαν του Ιδρύματος Hudson);;;
Όλα αυτά τα κάνουν μόνο γιατί οι κορυφαίοι παίκτες του πλανήτη αντιλαμβάνονται ως «παίγνιο» την Γεωπολιτική, και το πραγματικό παιχνίδι αναψηλάφησης της «αρχιτεκτονικής του ευρώ» το εγκατέλειψαν να το διαχειριστούν οι χαρτογιακάδες της Ευρωζώνης;;; Κάτι άλλο ούτε που σας περνά από το μυαλό τελικά;;;
