Από μόνη της η απροθυμία της Άγκυρας να ανανεώσει τις διαπιστεύσεις σε τρεις προβεβλημένους γερμανούς ανταποκριτές, για τους δύο εκ των οποίων σήμανε την άμεση αναχώρησή τους από την γειτονική χώρα καθώς η άδεια παραμονής τους ήταν συνδεδεμένη με τη διαπίστευση, δε σήμαινε και πολλά.
Στην πραγματικότητα όμως η εκδίωξη των δύο δημοσιογράφων δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου όξυνσης που διέρχονται οι σχέσεις των δύο χωρών, με πρωταγωνιστή την ίδια την Τουρκία η οποία απαιτεί και επιβάλλει να της συμπεριφέρονται ως τοπική υπερδύναμη και τίποτε λιγότερο!
Η απέλαση των δύο δημοσιογράφων, που με αυτό το τρόπο πλήρωσαν τις καυστικές τους ανταποκρίσεις, δεν έμεινε αναπάντητη από το Βερολίνο. Αμέσως εξέδωσε ταξιδιωτική οδηγία επισημαίνοντας τον κίνδυνο που διατρέχουν όσοι γερμανοί τουρίστες πριν επισκεφθούν την Τουρκία είχαν σχολιάσει αρνητικά τις διώξεις και το κλίμα ανελευθερίας που επέβαλε ο Ερντογάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016. Η οδηγία στηρίχθηκε σε επίσημες δηλώσεις τούρκων υπουργών
Αυτό που ελάχιστα έχει γίνει ακόμη και τώρα κατανοητό στη Δύση είναι πώς η προσπάθεια ανατροπής του Ερντογάν αποτέλεσε σημείο τομής για το καθεστώς του. Επίσης, την κόκκινη γραμμή που χωρίζει φίλους κι εχθρούς. Και η Γερμανία συγκαταλέγεται στους εχθρούς, καθώς έχει αρνηθεί να εκδώσει τους περισσότερους από 60 Τούρκους που διέφυγαν στη Γερμανία όταν ξεκίνησαν οι συλλήψεις πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν, παρά τα επανειλημμένα αιτήματα η Τουρκία που έχει διατυπώσει με τον πιο επίσημο μάλιστα τρόπο. Το έπραξε και τον Σεπτέμβριο ο τούρκος πρόεδρος με αφορμή την επίσκεψη του στο Βερολίνο κι ας ήξερε πώς ένα τέτοιο αίτημα ακύρωνε εκ προοιμίου το σκοπό του ταξιδιού του, που ήταν η προσπάθεια βελτίωσης των διαταραγμένων γερμανο-τουρκικών σχέσεων. Έστω σε ένα τυπικό επίπεδο…
Γιατί επί της ουσίας η Τουρκία ξέρει πώς τα γερμανικά συμφέροντα επιθυμούν μια Τουρκία υποταγμένη στη Δύση. Το διαπίστωσε πολύ πρόσφατα, τον Αύγουστο του 2018, όταν απευθύνθηκε σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και στη Γερμανία, ζητώντας δανεισμό ώστε να αντιμετωπίσει την υποτίμηση της τουρκικής λίρας, που έφτανε το 40%, για να εισπράξει από το Βερολίνο ως απάντηση, την επιλογή που ήθελε να αποφύγει: το ΔΝΤ! Κι αυτό γιατί ήξερε πώς ο διεθνής οργανισμός θα ζητήσει ως αντάλλαγμα πολύ περισσότερα από τόκους…
Η όξυνση των γεμανο-τουρκικών σχέσεων πάντως προηγήθηκε του αποτυχημένου πραξικοπήματος. Αιτία ήταν η ψήφιση νόμου, σχεδόν ομόφωνα μάλιστα, στις 2 Ιουνίου 2016 που αναγνώριζε τη γενοκτονία των Αρμενίων από τον τούρκικο στρατό το 1915. Η απάντηση της Τουρκίας εκδηλώθηκε άμεσα με την ανάκληση του πρέσβη της από το Βερολίνο, ενώ χιλιάδες Τούρκοι διαδήλωσαν στις μεγαλύτερες πόλεις της Γερμανίας.
Σε αυτό το εξαιρετικά εύφλεκτο υπόστρωμα αλλεπάλληλων αντιπαραθέσεων προστέθηκε και η επίσκεψη της γερμανίδας υπουργού Άμυνας, Ούρσουλα βον ντερ Λέγιεν, στην Κύπρο στις 5 Μαρτίου 2019. Μια επίσκεψη που κάθε άλλο παρά εθιμοτυπική αποδείχθηκε. Η παρουσία της στη Λευκωσία επισφράγισε την αμυντική συνεργασία των δυο κρατών, στο πλαίσιο της Μόνιμης Διαρθρωμένη Συνεργασίας (PESCO). Επί της ουσίας, έκανε σαφές ότι το Βερολίνο προσθέτει το δικό του τεράστιο πολιτικό βάρος υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας στο πλαίσιο των απειλών που διατυπώνει η Άγκυρα όχι μόνο λεκτικά, αλλά και με την επίδειξη της στρατιωτικής της υπεροπλίας όπως έκανε πρόσφατα με την ναυτική άσκηση Γαλάζια Πατρίδα που πραγματοποιήθηκε στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο με τη συμμετοχή 120 πλοίων! Η στάση της Γερμανίας διακρίνεται πίσω και από την προειδοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Τουρκία, που σύμφωνα με αποκάλυψη της κυπριακής εφημερίδας Φιλελεύθερος αναμενόταν να συμπεριληφθεί στην Κοινή Θέση των 28, εν όψει του Συμβουλίου Σύνδεσης με την Τουρκία που είχε προγραμματιστεί για τις 15 Μαρτίου. Με βάση το σχετικό δημοσίευμα, με αφορμή τις τούρκικες απειλές για γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, «η ΕΕ καλεί την Τουρκία να απόσχει από τέτοιες έκνομες ενέργειες, στις οποίες η ΕΕ θα απαντήσει κατάλληλα και σε πλήρη αλληλεγγύη με την Κύπρο». Ανεξαρτήτως του κατά πόσο αυτή η διατύπωση θα ανοίξει το δρόμο για την επιβολή κυρώσεων προς την Τουρκία, το σίγουρο είναι πώς η Κυπριακή Δημοκρατία εξασφάλισε την υποστήριξη των 28. Κι αυτό δεν θα είχε επιτευχθεί χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας.
Αξίζει, να πούμε πώς η αποφασιστική στάση της Γερμανίας εναντίον της Τουρκίας, που προκαλεί την οργή της Άγκυρας, δεν θα μπορούσε να δρομολογηθεί πριν δύο ή τρία χρόνια όταν η συνοχή της ΕΕ εξαρτιόνταν από την καλή θέληση της Γερμανίας. Η προθυμία της συγκεκριμένα, έστω κι αν επιτεύχθηκε κατόπιν ισχυρού ανταλλάγματος, να συνεργαστεί στο πλαίσιο της επαναπροώθησης των Σύρων προσφύγων έκλεισε με σχετικά αποτελεσματικό τρόπο το μέτωπο που άνοιξαν οι ακροδεξιές δυνάμεις εκτός (με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τον ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν) κι εντός της Γερμανίας, με την ακροδεξιά Εναλλακτική να λειτουργεί σαν αιχμή του δόρατος. Από την άλλη, η σκλήρυνση της στάσης της Γερμανίας είναι έμμεσο αποτέλεσμα της αντι-μεταναστευτικής γραμμής της Εναλλακτικής, με την καλυμμένη έστω υιοθέτησή της από το Βερολίνο να θρέφει ελπίδες ότι αφαιρεί επιχειρήματα από την άκρα Δεξιά.
Από το πλαίσιο της όξυνσης των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση δεν μπορεί να απουσιάζει κι η απόφασή της να ενισχύσει την αεράμυνά της προμηθευόμενη από τη Ρωσία το πυραυλικό σύστημα S-400, με βεληνεκές έως και 600 χιλιόμετρα, παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις. Ενώ, δεν περνάει απαρατήρητος κι ο λόγος για τον οποίο η Άγκυρα απέρριψε την αμερικανική πρόταση αγοράς πυραύλων Πάτριοτ, επικαλούμενη την απροθυμία των ΗΠΑ να κάνουν γνωστή την τεχνολογία κατασκευής τους. Στον αντίποδα, η Μόσχα δέχθηκε όχι μόνο την συμπαραγωγή αλλά ακόμη και την μεταφορά τεχνολογίας προς την Τουρκία, ικανοποιώντας τα φιλόδοξα αυτοκρατορικά σχέδια του Ερντογάν…
Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα