Π.Λ
Ο Δ. Καμπουράκης λέει ότι οι “αντιεμβολιαστές” – δυστυχώς έτσι παραπλανητικά βαφτίζουν συλλήβδην όσους τάσσονται κατά του υποχρεωτικού (αμέσως ή εμμέσως) εμβολιασμού, είναι αριστεροί, ενώ η Μαρίνα Αλεξανδρή και μάλλον ο Ημεροδρόμος στον οποίο αρθρογραφεί, τους κατατάσσει στον “δεξιό” και “εθνοπατριωτικό χώρο”.
Μην κουράζεστε τόσο παιδιά να βρείτε τη σωστή κατάταξη με τους γνωστούς παραδοσιακούς όρους.
Μεγάλες ανατροπές σημειώνονται και νέα ρεύματα προκαλούνται, ειδικά το τελευταίο διάστημα, στην ελληνική κοινωνία, στην οποία δεν διαμορφώνεται απλώς ένα μεγάλο πολιτικό κενό αλλά κυριολεκτικά μια μεγάλη και βαθιά μαύρη τρύπα πολιτικής εκπροσώπησης και ιδεολογικής ταυτότητας, ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία.
Αυτές τις ώρες η πολιτική ζωή και η κοινωνία μοιάζουν με καζάνι που βράζει και αναζητούν νέα πολιτική έκφραση και νέα πυξίδα.
Όσοι ταυτίζουν σώνει και καλά την γαλανόλευκη με την ακροδεξιά και την πατριδοκαπηλία, κάνουν μεγάλο λάθος. Στο “Πολυτεχνείο” το ’73 η γαλανόλευκη υπήρξε το ύστατο νεανικό καταφύγιο των τότε “ελεύθερων πολιορκημένων”.
Όσοι επίσης θεωρούν ότι η αμφισβήτηση κυρίαρχων θεσμών και επικυρίαρχων δυτικών κέντρων παραπέμπει αποκλειστικά στην αριστερά, είναι πάλι βαθιά νυχτωμένοι.
Το βέβαιον είναι ότι το παλιό και η παλιά πολιτική τάξη, μαζί με τα ξένα στηρίγματά τους, βλέπε ΗΠΑ, ξεφτίζουν και παρακμάζουν, ενώ το καινούργιο είναι ζητούμενο και ζητούμενο ο προσανατολισμός και το πρόσημό του.
Οι σημερινές παρατάξεις, με τη μορφή, με το ξεπερασμένο περιεχόμενό τους και τα χαρακτηριστικά που είχαν και έχουν, τελειώνουν, αν δεν έχουν τελειώσει!
Μόνο ένα νέο βαθύτατα ανατρεπτικό πολιτικό κίνημα που θα μπορέσει να συλλάβει το σφυγμό της νέας εποχής στην οποία βαδίζουμε και την ανάγκη ενός καινούριου ριζοσπαστισμού με επίκεντρο μια νέα εθνική, δημοκρατική, κοινωνική αφύπνιση και απελευθέρωση, μπορεί να συνεπάρει και να ενώσει το ελληνικό λαό και να προσδώσει μια αναγεννητική πορεία στη χώρα, προλαμβάνοντας το γκρέμισμα του παλιού από ανορθολογικά ολοκληρωτικά ρεύματα.
Αυτό είναι το στοίχημα και το αίνιγμα της περιόδου, που δεν έχει σχέση με τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα, τα οποία σε εκείνο ή τον άλλο βαθμό, με εκείνον ή τον άλλον τρόπο και εκείνη ή την άλλη ευθύνη, βουλιάζουν τη χώρα και “κοιμούνται” επαναπαυμένα τον ύπνο του δικαίου, πνίγοντας φοβικά, αυταρχικά και αμήχανα κάθε τι το καινούργιο που εμφανίζεται!
Π.Λ