Τελικά ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος από τα συλλαλητήρια;

Φυσικά δεν είναι χαμένος ο λαός που προσήλθε μαζικά και αυθόρμητα στα συλλαλητήρια για το «μακεδονικό», γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του την τεράστια εκστρατεία απαξίωσης και κατασυκοφάντησης του και απορρίπτοντας το ίδιο μαζικά τις έμμεσες απειλές για έκτροπα. Δίνοντας έτσι μαζικά απτά δείγματα γραφής μιας πλήρους αυτονόμησης από όλους αυτούς που στο όνομά του διέπραξαν και διαπράττουν ανουσιουργήματα σε βάρος του ιδίου και της πατρίδας του.
Προφανώς δεν έχασε ο ελληνικός λαός, επειδή διεμβόλισε από άκρου σε άκρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος, φέρνοντας σε πλήρη αμηχανία τους κομματικούς μηχανισμούς με τη μαζική του συμμετοχή, και προκάλεσε παντός είδους ρήγματα στα θέσφατα των ιδεολογιών και των μονοδρόμων που αυτές επιβάλλουν.
Βεβαίως δεν είναι ο ελληνικός λαός ο μεγάλος χαμένος επειδή προκάλεσε δεύτερες σκέψεις και επέβαλε τη δική του ατζέντα, μολονότι με το σκάνδαλο Novartis η κυβέρνηση προσπαθεί να αποπροσανατολίσει ξανά. Όχι βέβαια διότι δεν υπάρχει σκάνδαλο, αλλά η όλη μεθόδευση και η συγκυρία είναι απολύτως χαρακτηριστική για τους λόγους που επιλέχθηκε για να βγει το σκάνδαλο στον αέρα.
Δεν είναι χαμένος ο ελληνικός λαός, διότι -ίσως- κατάφερε να δημιουργήσει ανυπέρβλητο εμπόδιο στις μεθοδεύσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με τη συνέργεια της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης, αλλά και του συνόλου του πολιτικού συστήματος, για την εξυπηρέτηση των σχεδίων τους στα Βαλκάνια. Δεν έχασε ακόμη κι αν δεν τα κατάφερε να το πετύχει, παρά μόνο να δείξει την αντίθεσή του και την έδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ασκώντας την πιο σκληρή πίεση στην κυβέρνηση, που καμιά πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε.
Ο ελληνικός λαός με τη διάψευση των ελπίδων του μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2015 όπου το «ΟΧΙ» του έγινε «ΝΑΙ» στη νιοστή, έψαχνε να βρει μια αφορμή και να έχει μια μικρή νίκη για να σηκώσει ξανά κεφάλι. Και ενδεχομένως αυτή τη μικρή νίκη να την κατέκτησε, έστω και με την αφορμή ενός θέματος που για πολλούς, κυρίως στην αριστερά, πάσχοντες από έναν στείρο οικονομισμό -που το ίδιο το κατοχικό καθεστώς επέβαλε- δεν είναι πρώτης προτεραιότητας. Κι όμως είναι, αφού το «μακεδονικό» συμβολίζει στο έπακρο, όλα τα άλλα που συμβαίνουν και θίγουν την αξιοπρέπειά μας.
Συμβολίζει όλες τις άλλες χαμένες «Μακεδονίες» και τις ήττες που υπέστη ο λαός μας τα πέτρινα μνημονιακά χρόνια. Από την Κύπρο που παραδίδεται προτεκτοράτο στις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και την Τουρκία, τον σταδιακό διαμελισμό του Αιγαίου, την αμφισβητούμενη -πλέον ανοικτά- Θράκη.
Αλλά συμβολίζει και το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι η Ελλάδα πια δεν είναι Ελλάδα κυρίαρχη και ανεξάρτητη, αλλά μια κατεχόμενη χώρα, έρμαιο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με ξεπουλημένα σε ντόπια και ξένα κοράκια όλα της τα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία. Λιμάνια, αεροδρόμια, οδικά δίκτυα, ενέργεια, επικοινωνίες. Με τον ίδιο αυτόν λαό να φτωχοποιείται και να εξαθλιώνεται συστηματικά και να αποδεκατίζεται δημογραφικά. Το «μακεδονικό» στα μάτια των πολλών συμβολίζει το σπίτι μας, που ξεπουλιέται όσο – όσο. Ναι, συμβολίζει και τα σπίτια που χάνονται στους πλειστηριασμούς, όσο κι αν αυτό η «ατομικιστική» κοσμοπολίτικη αριστερά δεν το αναγνωρίζει, βλέποντας το δένδρο και χάνοντας το δάσος. Τα προβάλλουν, όμως, τώρα όλα αυτά και υποκριτικά αναρωτιούνται γιατί δεν ξεσηκώθηκε ο λαός για αυτά που θα ‘πρεπε και ξεσηκώνεται για το «μακεδονικό».
Αρνούνται να κατανοήσουν ότι η πολιτική είναι και διαχείριση των συμβόλων και απαντούν οι ίδιοι στο ερώτημα που θέτουν για να δικαιολογήσουν τη δική τους αβελτηρία: Επειδή «χρειάζεται» ψυχίατρο. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά επειδή είναι εθνικιστής λαός, ακροδεξιός και φασίστας! Τέτοια πολιτική ανάλυση να σκάσει ο… Μάρξ από τη ζήλεια! Κι αν δεν είναι φασίστας ο λαός -συμπληρώνουν, διότι αντιλαμβάνονται την υπερβολή- εύκολα μπορεί να γίνει, αρκεί να βρεθούν κάποιοι τέτοιοι να τον παρασύρουν. Το γιατί ο λαός δεν παρασύρεται από τους ίδιους που τα λένε αυτά, παρά τα τσιτάτα και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους, ούτε καν τους περνάει από το μυαλό. «Έλληνας δεν γεννιέσαι, καταντάς» το σύνθημά τους, που συμπυκνώνει ολόκληρη την πολιτική ηλιθιότητα, αλλά και την «αριστερόστροφη» απανθρωπιά τους, όσο και τη φασίζουσα νοοτροπία τους.
Ούτε που τολμούν να ανιχνεύσουν μια απάντηση, γιατί οι ίδιοι μαζί με όλο το συστημικό και αντισυστημικό πολιτικό προσωπικό από τη ΧΑ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλοι τους μαζί, δεν θα κατάφερναν ποτέ να συγκεντρώσουν ούτε το ένα δέκατο από αυτούς που συγκεντρώθηκαν αυθόρμητα για το «μακεδονικό», ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα μόνον κάποιων «αγνώστων λοιπών στοιχείων». Θέλουν τον λαό να κινητοποιείται κατά παραγγελία. Τη δική τους παραγγελία. Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε ο λαός είναι του «καναπέ», της αδιαφορίας, του survival και τα άλλα χαριτωμένα που ακούγονται συνήθως. Κι όταν ο λαός κινητοποιείται μαζικά προβάλλοντας τα δικά του αιτήματα, τότε είναι παρασυρμένος, αν δεν είναι εθνικιστής, ακροδεξιός και φασίστας….
Τα προβάλλουν όμως όλα αυτά οι εξ «αριστερών» επικριτές και ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα δεν είναι υπό το κράτος των μνημονίων «ελληνική» στο σύνολό της, αλλά ταυτόχρονα αρνούνται να δεχθούν το χαρακτήρα του καθεστώτος ως κατοχικό. Μιλάνε μόνο για τον καπιταλισμό…. και την ανάγκη για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αλλά ούτε που τους ενδιαφέρει σε ποιο έδαφος θα μπορέσει να γίνει αυτός ο μετασχηματισμός. Σε μια Ελλάδα που δεν είναι ελληνική αλλά ξένη; Μαξιμαλίζουν, θίγονται και κατακρίνουν γιατί η 4η του φετινού Φλεβάρη ήταν ημέρα λαϊκής ανάτασης και όχι επανάστασης. Αλλά δεν απαντούν που βρίσκονταν οι ίδιοι. Βολεμένοι στην αυτάρκεια της άποψής τους, σιγά μην κάνουν και τον κόπο να βρεθούν δίπλα στο λαό αφουγκραζόμενοι τους πόθους και τις αγωνίες του!
Φυσικά δεν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης ο χαμένος, που στα ύστερά του ποτέ δεν έχασε το στόχο του και διαλέγοντας την πλευρά του λαού, του στάθηκε πλάι για μια ακόμη φορά, εμψυχώνοντάς τον και δέχθηκε την πιο ανοίκεια και αισχρή επίθεση από τους πρώην συντρόφους του. Αντίθετα, με τον πύρινο λόγο του απέδειξε, ότι δεν το βάζει κάτω και ξέρει να παλεύει στις πιο σκληρές κι αντίξοες συνθήκες. Έδειχνε μάλιστα να απολαμβάνει τις επιθέσεις στο πρόσωπό του, που τον «ατσάλωσαν» να σταθεί και να βροντοφωνάξει μαζί με όλους, ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», εννοώντας το κάθε τι που προσδιορίζει αυτήν την πατρίδα που χιλιάδες τόνοι αίματος έχουν χυθεί από απλοϊκούς ανθρώπους για να την υπερασπιστούν. Αφιερώνοντας την ομιλία του στη μνήμη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη -που μας απελευθέρωσε από τους Οθωμανούς, καθώς είπε- έδωσε το στίγμα του εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του συλλαλητηρίου απέναντι σε κάθε ξένη επιβουλή και την αντίθεση σύσσωμου του λαού στο εξαρτημένο και υποτελές στους ξένους πολιτικό προσωπικό κάθε απόχρωσης και ιδεολογίας. Κι αυτό είναι που πραγματικά ενόχλησε και τους έβγαλε όλους από τα «ρούχα» τους. Διότι τους είπε κατάφατσα την αλήθεια! Ξεσηκώθηκαν και δεν άφησαν χαρακτηρισμό για χαρακτηρισμό, για την αναφορά του Μίκη στον «αριστερόστροφο» φασισμό που είναι ο πλέον επικίνδυνος. Βεβαίως ξεσηκώθηκαν, διότι τους έδειξε ποιοι είναι -οι τάχα δημοκράτες κι αριστεροί-, αλλά και επειδή έριξε το σκιάχτρο που για χρόνια επιμελώς οικοδομούν για να έχουν τάχα να αντιμάχονται και να αποπροσανατολίζουν τον λαό, διχάζοντάς τον. Για να μπορούν οι «πρώτοι φορά αριστερά» ανενόχλητοι να ξεπουλούν και να εφαρμόζουν με επιμέλεια τις γενοκτονικές πολιτικές των μνημονίων, σε αγαστή συνεργασία με τη δεξιά. Όντως αριστερές «αδελφές» και δεξιά «ρεμάλια» γίνανε μαλλιά κουβάρια, εξυπηρετώντας τον ίδιο ακριβώς ανήθικο σκοπό σε βάρος του λαού και της πατρίδας.
Ο ίδιος όμως ο Θεοδωράκης κέρδισε την απέραντη λαϊκή αγάπη και τον αμέριστο σεβασμό των πρώην διωκτών του, αλλά συνάμα και τη μήνη όλων αυτών που στο όνομα ενός θολού διεθνισμού κατέληξαν είτε χρήσιμοι ηλίθιοι, είτε μίσθαρνα όργανα του ιμπεριαλισμού και των τυχοδιωκτικών πολιτικών του ιερατείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και προκάλεσε τη μήνη όλων αυτών, αφού με τη στάση και τα λεγόμενά του, αποκάλυψε τον ρόλο τους σε βάρος των συμφερόντων της πατρίδας και του ίδιου του λαού. Του κυρίαρχου λαού, όπως τον αποκάλεσε. Αποκάλυψε ο Μίκης με την παρουσία και την «εμπρηστική» του ομιλία τον χαμερπή ρόλο των εθνομηδενιστών, που σκύλιασαν για να τον «κοντύνουν». Δεν τα κατάφεραν κι ο κόσμος κατάλαβε πολύ καλά, αποκτώντας ακόμα έναν λόγο για να τους σιχαίνεται.
Φυσικά και δεν κέρδισαν όσοι κρύφτηκαν πίσω από την οργανωτική επιτροπή των συλλαλητηρίων και προσπάθησαν να ξεθάψουν από τη χωματερή της ιστορίας την παλιάς κοπής εθνικοφροσύνη και θέλησαν να προσδώσουν στα συλλαλητήρια τέτοιον χαρακτήρα. Ο ίδιος ο κόσμος αδιαφόρησε για δαύτους, όσο κι αν προσπάθησαν με «στημένες» ομάδες να περάσουν αντίστοιχα συνθήματα. Ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε σ’ αυτά, κι εάν δεν «σήκωσε» τα δικά του μάλλον στον αυθόρμητο χαρακτήρα της προσέλευσής του οφείλεται. Ανταποκρίθηκε όμως στον Μίκη, στον Κασιμάτη, στην Μπιτάκου, στον Ο. Ιακωβίδη, που έδωσαν το στίγμα και τον πραγματικό εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων.
Φυσικά δεν κέρδισε ούτε η «Χρυσή Αυγή», που παρά την οργανωμένη της παρουσία, αγνοήθηκε από τον κόσμο και χάθηκε μέσα στο πλήθος. Ούτε βέβαια ξεπλύθηκε, όσο κι αν προσπάθησαν διάφοροι, ο δεξιός δωσιλογισμός με την παρουσία του Σαμαρά κι άλλων δεξιών πολιτικάντηδων. Και γι’ αυτούς ο κόσμος αδιαφόρησε παγερά. Το ότι δεν τους έδιωξε, δεν σημαίνει ότι τους αγκάλιασε, ούτε ότι τους έδωσε συγχωροχάρτι. Όλοι «γνωρίζουν» το τι και το «πως» του καθενός. Κανείς δεν ξεγελιέται πια.
Όχι, δεν κέρδισε η ΝΔ στη διελκυστίνδα της με την «αριστερή» κυβέρνηση, επειδή κράτησε πιο έξυπνη και ευέλικτη στάση. Και οι δυό τους το ίδιο χαμένες βγήκαν. Και απομονωμένες από το λαϊκό αίσθημα όσο ποτέ. Γι’ αυτό και τώρα ο σκυλοκαυγάς για το σκάνδαλο Novartis. Αλλά ούτε η ΝΔ πείθει για την αθωότητα των στελεχών της, ούτε η κυβέρνηση για το «αγαθό» των προθέσεών της για την «πάταξη» της διαφθοράς.
Έχασε όμως ολόκληρη η αριστερά! Μετά την προδοσία της ομάδας Τσίπρα με το δημοψήφισμα, όσα υπολείμματα της στον προοδευτικό χώρο είχαν απομείνει να αντιμάχονται την κατοχή και τις μνημονιακές πολιτικές, με τη στάση τους απέναντι στα συλλαλητήρια απομονώθηκαν πλήρως κι έχασαν κάθε αξιοπιστία ότι εννοούν αυτά που λένε.
Έχασαν μια μοναδική ευκαιρία, μέσω του «μακεδονικού», να αναδείξουν τον πραγματικό του χαρακτήρα στο πλαίσιο της γενικότερης κατάστασης της χώρας και των προβλημάτων που αυτή προκαλεί στον λαό. Έχασαν έτσι μια μοναδική ευκαιρία, να διαμορφώσουν μια μαζική και ενωτική γραμμή πραγματικά προοδευτική για την πάλη ενάντια στην ξένη εξάρτηση και την κατοχική επιβολή, που τα μνημόνια και οι πολιτικές που απορρέουν από αυτά αποτελούν μόνο τα εργαλεία. Ο λαός -έτσι κι αλλιώς- αργά, ή γρήγορα, θα βρει τον δρόμο του. Αυτή όμως -η αριστερά του σήμερα- τον έχασε και δείχνει να τον έχασε οριστικά, βυθιζόμενη σε πλήρη ανυποληψία.
Μια νέα Αριστερά, πραγματικά σύγχρονη, δημοκρατική, ανθρωπιστική και πατριωτική έχει ανάγκη ο τόπος. Θα την βρει; Όσο ο λαός ξεσηκώνεται, έστω και για -ορισμένους- λάθος αίτιο, τόσο η ελπίδα αναπτερώνεται!!!
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας-μηχανικός και οι απόψεις του κειμένου είναι προσωπικές.