Είπε διάφορα ο Κώστας Σημίτης στο 2ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών: Και ότι το Grexit εξακολουθεί να πλανάται. Και ότι πρέπει να γίνουμε “σοβαρή χώρα”. Και ότι οι “διαπραγματεύσεις δεν γίνονται μόνο από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών” όπως έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου. Αλλά και ότι απαιτείται μια πολιτική “που έχει σαφήνεια, κατανοητές κατευθύνσεις και ενημερώνει ειλικρινά”.
Παρ’ ό,τι αυτή η διατύπωση του πρώην πρωθυπουργού πέρασε στα ψιλά, καθώς οι περισσότεροι τίτλοι εστίασαν στο Grexit και την έλλειψη σοβαρότητας, αξίζει να σταθούμε σε αυτήν, γιατί, άθελά του ίσως, στην προσπάθειά του να φανεί αρκούντως σοβαρός και εκσυγχρονιστής, ο Κ. Σημίτης έδωσε ένα μέτρο με το οποίο μπορεί να μετρηθεί και αυτός και οι απόψεις του.
Η σημαντικότερη λχ δήλωση του πολιτικού που ταύτισε την παρουσία του στο κέντρο της πολιτικής σκηνής με το αίτημα του “εκσυγχρονισμού”, ήταν ότι “οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για πλεονάσματα 3,5% από το 2018 και μετά είναι ανέφικτες”, καθώς “δύσκολα η οικονομία θα παράξει τα επόμενα χρόνια πλεόνασμα μεγαλύτερο του 1,6%” και είναι δεδομένο ότι “αυτά τα πλεονάσματα δεν τα πιάνουν ακόμα και προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες”.
Μια διαπίστωση σαφής, κατανοητή και -όπως οφείλουμε να δεχτούμε- με διάθεση να μας ενημερώσει “ειλικρινά”. Μια δήλωση δηλαδή που μπορεί να αποτελέσει την βάση μιας ευρύτερης συζήτησης.
Από εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα: Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός, παρ’ ότι πολιτικός και όχι απλός σχολιαστής, και παρά την υποχρέωση των πολιτικών να μιλούν “ειλικρινά”, όπως ο ίδιος ορθά το έθεσε, δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει ούτε γιατί οι “εταίροι” μας απαίτησαν από την κυβέρνηση να δεσμευτεί σε αυτά τα “ανέφικτα πλεονάσματα”, ούτε πώς όφειλε -αλλά και οφείλει, καθώς δεν έχει τελειώσει η διαπραγμάτευση- να αντιδράσει η ελληνική κυβέρνηση.
Περιέργως δηλαδή, ένας πολιτικός που ομνύει στην σαφήνεια και την ειλικρίνεια, εμφανίζεται να αφήνει εκτός συζήτησης, χωρίς να τολμά να θέσει ερωτήσεις και πολύ περισσότερο αρνούμενος να δώσει απαντήσεις, όλη την ουσία των πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας.
Γνωρίζει δηλαδή ότι αυτά που ζητούν -στο όνομα της… Ευρώπης- ο Σόιμπλε και οι περί αυτόν, μάς οδηγούν κατά κρημνόν και διαπιστώνει ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα πρέπει να μειωθούν, αλλά, αφού το διαπιστώσει το… προσπερνά και αρχίζει να μιλά περί διαγραμμάτου για μια φαντασιακή Ευρώπη στην οποία “πρέπει” να παραμείνουμε, χωρίς όμως να μας εξηγεί πώς είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο, με ποιες πολιτικές, ποιες συμμαχίες και -πάνω από όλα- ποια οικονομία.
Αλλά όλα αυτά ο κ. Σημίτης τα απέφυγε, αποφεύγοντας μαζί και την σαφήνεια, την ουσία και την ειλικρίνεια. Βάζοντας δηλαδή ψηλά τον πήχυ, τελικά τον έριξε.
Γιατί είναι ομολογία αδυναμίας να διαπιστώνεις ότι υπάρχει “έλλειψη δικού μας αναπτυξιακού μοντέλου” και να μην είσαι σε θέση να προτείνεις κάτι σχετικά με αυτό, ενώ μιλάς σε οικονομικό φόρουμ και εξειδικευμένο ακροατήριο.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος.
**Πηγή: news247.gr
Η σημαντικότερη λχ δήλωση του πολιτικού που ταύτισε την παρουσία του στο κέντρο της πολιτικής σκηνής με το αίτημα του “εκσυγχρονισμού”, ήταν ότι “οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για πλεονάσματα 3,5% από το 2018 και μετά είναι ανέφικτες”, καθώς “δύσκολα η οικονομία θα παράξει τα επόμενα χρόνια πλεόνασμα μεγαλύτερο του 1,6%” και είναι δεδομένο ότι “αυτά τα πλεονάσματα δεν τα πιάνουν ακόμα και προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες”.
Μια διαπίστωση σαφής, κατανοητή και -όπως οφείλουμε να δεχτούμε- με διάθεση να μας ενημερώσει “ειλικρινά”. Μια δήλωση δηλαδή που μπορεί να αποτελέσει την βάση μιας ευρύτερης συζήτησης.
Από εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα: Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός, παρ’ ότι πολιτικός και όχι απλός σχολιαστής, και παρά την υποχρέωση των πολιτικών να μιλούν “ειλικρινά”, όπως ο ίδιος ορθά το έθεσε, δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει ούτε γιατί οι “εταίροι” μας απαίτησαν από την κυβέρνηση να δεσμευτεί σε αυτά τα “ανέφικτα πλεονάσματα”, ούτε πώς όφειλε -αλλά και οφείλει, καθώς δεν έχει τελειώσει η διαπραγμάτευση- να αντιδράσει η ελληνική κυβέρνηση.
Περιέργως δηλαδή, ένας πολιτικός που ομνύει στην σαφήνεια και την ειλικρίνεια, εμφανίζεται να αφήνει εκτός συζήτησης, χωρίς να τολμά να θέσει ερωτήσεις και πολύ περισσότερο αρνούμενος να δώσει απαντήσεις, όλη την ουσία των πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας.
Γνωρίζει δηλαδή ότι αυτά που ζητούν -στο όνομα της… Ευρώπης- ο Σόιμπλε και οι περί αυτόν, μάς οδηγούν κατά κρημνόν και διαπιστώνει ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα πρέπει να μειωθούν, αλλά, αφού το διαπιστώσει το… προσπερνά και αρχίζει να μιλά περί διαγραμμάτου για μια φαντασιακή Ευρώπη στην οποία “πρέπει” να παραμείνουμε, χωρίς όμως να μας εξηγεί πώς είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο, με ποιες πολιτικές, ποιες συμμαχίες και -πάνω από όλα- ποια οικονομία.
Αλλά όλα αυτά ο κ. Σημίτης τα απέφυγε, αποφεύγοντας μαζί και την σαφήνεια, την ουσία και την ειλικρίνεια. Βάζοντας δηλαδή ψηλά τον πήχυ, τελικά τον έριξε.
Γιατί είναι ομολογία αδυναμίας να διαπιστώνεις ότι υπάρχει “έλλειψη δικού μας αναπτυξιακού μοντέλου” και να μην είσαι σε θέση να προτείνεις κάτι σχετικά με αυτό, ενώ μιλάς σε οικονομικό φόρουμ και εξειδικευμένο ακροατήριο.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος.
**Πηγή: news247.gr
