Συνδικάτα στα χέρια των εργατών!
Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, η αναβολή του μέχρι κι η επιστολή του Παναγόπουλου που ζητά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις αρχές να επέμβουν στη ΓΣΕΕ υπογραμμίζουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κρίση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που είναι χρόνια και βαθιά.
Αποτελούν συνέχεια και ολοκλήρωση των εκφυλιστικών γεγονότων που προηγήθηκαν στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, σε μια σειρά Εργατικών Κέντρων αλλά και σε πολυάριθμα σωματεία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε τέτοιες καταστάσεις. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μακρά εμπειρία και έχει πολλές φορές πληγωθεί από τις παρεμβάσεις του κράτους και της εργοδοσίας που παρέμβαιναν διαχρονικά με διάφορους τρόπους για να χτυπήσουν την ελεύθερη συνδικαλιστική έκφραση των εργατών.
Οι ευθύνες του αστικοποιημένου συνδικαλισμού και των παρατάξεων του ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ για τη σημερινή κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι τεράστιες και διαχρονικές. Με την πολιτική γραμμή της ταξικής συνεργασίας, της «Κοινωνικής Συμμαχίας», με τη στοίχιση τους στο μέτωπο του «ΝΑΙ» και των μνημονίων, έχουν θέση ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, στις αγωνίες και τις ανάγκες τους. Παράλληλα, όντας πρωταγωνιστές της διαπλοκής, των μηχανισμών και της ρεμούλας συνέβαλαν καθοριστικά στην κατασυκοφάντηση του συνδικαλισμού στις συνειδήσεις των εργατών.
Ωστόσο, σήμερα η παρέμβαση της εργοδοσίας, του κράτους, της κυβέρνησης κι η διάβρωση του συνδικαλιστικού κινήματος από τις αστικές δυνάμεις παίρνει καινούριες διαστάσεις.
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έχουν επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην εργατική τάξη και στην οργάνωση της παραγωγής και εργασίας. Έχουν επιδράσει σημαντικά στην οργάνωση, δομή, συγκρότηση και λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα διαμορφώνεται μία εργατική τάξη πολύμορφη, η οποία κατακερματίζεται στις διάφορες μορφές της ανεργίας, της ελαστικής και σταθερής εργασίας, ενώ ταυτόχρονα συγκεντρώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό σε μεγάλους ομίλους και επιχειρήσεις. Αυτές οι αλλαγές δεν αξιοποιήθηκαν από το συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να δυναμώσει η ενότητα της εργατικής τάξης, η οργάνωση κι ο αγώνας της. Αντίθετα, οξύνθηκε ο κατακερματισμός των συνδικάτων κι η διαίρεση των εργαζομένων.
Αποτέλεσμα στις μεγάλες επιχειρήσεις, καθώς και στους πολυεθνικούς ομίλους, να κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, που δυνάμωσε ειδικά στα χρόνια των μνημονίων. Ενώ οι ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις να είναι έξω ή ελάχιστες σε αυτούς τους χώρους, και να φυτοζωούν σε ομοιοεπαγγελματικά και κλαδικά συνδικάτα, που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι αναγκαία, αλλά δεν μπόρεσαν να συσπειρώσουν τη σύγχρονη και συγκεντρωμένη εργατική τάξη της εποχής μας.
Οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, και πλέον του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησαν αυτές τις αλλαγές για να δυναμώσουν τα προνόμια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και μαζί τους δυνάμωσε και η άμεση παρέμβαση του ιδιωτικού κεφαλαίου και της εργοδοσίας στα συνδικάτα.
Στην προηγούμενη εποχή, η αστική τάξη έλεγχε «απ’ έξω» τα συνδικάτα: έπρεπε να εξαγοράζει ατομικά ή συλλογικά τους εργάτες – εκπροσώπους των συνδικάτων. Στην εποχή μας η εργοδοσία τα ελέγχει «από τα μέσα»: με την άμεση συμμετοχή στα συνδικάτα των «γκόλντεν μπόιζ» των εκατομμυρίων, των μάνατζερ, όσων κατέχουν διοικητική και διευθυντική θέση. Δεν είναι μόνο ο Καραγεωργοπουλος της ΟΙΥΕ που είναι μέτοχος σε καζίνο, κορυφαίο παράδειγμα αυτής της αλλαγής αποτελεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος. Μισθωτός μεν, αλλά διευθυντικό στέλεχος ο ίδιος του χρηματιστηριακού ομίλου της ΕΤΕ, έχει απολαβές άνω των 160.000 ευρώ ετησίως, όσα και ο μέσος μισθός ενός προέδρου ή διευθύνοντα συμβούλου πολυεθνικής στην Ελλάδα.
Αυτή η σήψη που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αποπροσανατολίζει και ενισχύει την διαίρεση μεταξύ των εργαζομένων, πρέπει να περάσει στο παρελθόν. Η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με κομματικούς στρατούς. Ούτε λύνεται με προσφυγή στα αστικά δικαστήρια που ξαναφέρνει το κράτος μέσα στα σωματεία μας, όπως έκανε το ΠΑΜΕ μέσω του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας και του Συνδέσμου Υπαλλήλων ΑΕ & ζητώντας να διοριστεί νέα διοίκηση στην ΟΙΥΕ.
Η λογική των δυνάμεων του ΠΑΜΕ μπορεί ορθά να αποκάλυψε τα φαινόμενα νοθείας αλλά αδυνατεί να δώσει ολοκληρωμένη διέξοδο. Η επένδυση στη γραμμή του κομματικού συνδικαλισμού, τα τείχη απέναντι σε κάθετι ταξικό αγωνιστικό που δεν ελέγχουν, η εφαρμογή αρκετές φορές μεθόδων αντιδημοκρατικών μέσα στα σωματεία απέναντι σε άλλες ταξικές δυνάμεις, όπως ο αποκλειστικός έλεγχος των καταλόγων των μελών και των εκλογικών διαδικασιών στα σωματεία που έχει πλειοψηφία, δε μπορούν να μας βγάλουν από τη σήψη.
Τέτοιες λογικές αναπαράγονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κι από άλλες ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις.
Η σημερινή εποχή χρειάζεται κι ένα αντίστοιχο εργατικό κίνημα, ένα εργατικό κίνημα που θα ενώνει τον πολύμορφο, πολυδιασπασμένο κόσμο της εργατικής τάξης, που θα παλεύει για τις σύγχρονες ανάγκες του και θα λειτουργεί με ουσιαστική δημοκρατία, θα δρα με ταξική ανεξαρτησία από το κεφάλαιο, τις αστικές δυνάμεις, το κράτος και τους μηχανισμούς του.
Απέχουμε πολύ ακόμα από τις ανάγκες της εποχής, αλλά η μάχη δεν είναι χαμένη. Μπορούμε από σήμερα να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα αντιστρέφουν τη σήψη και τις παθογένειες, που θα αποσπούν νίκες για την εργατική τάξη, που θα χτίζουν την εργατική αυτοπεποίθηση, για να μπορούν να ανασάνουν οι αγώνες μας.
Για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται να δράσουμε με αρχές και εργατική ηθική και να υπηρετήσουμε τα εργατικά συμφέροντα με συνέπεια. Οι ταλαντεύσεις και τα κομματικά, μικροπολιτικά συμφέροντα δε μπορούν να καπελώνουν την προσπάθεια ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης για όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, για όλες τις ταξικές δυνάμεις.
Χρειαζόμαστε πρώτα και κύρια στροφή και δουλειά στη βάση. Για να πυκνώσουμε τις γραμμές των συνδικάτων μας, να φτιαχτούν εκεί όπου δεν υπάρχουν σωματεία, εργατικές επιτροπές. Η εργατική αλληλεγγύη είναι πολύτιμη ειδικά σε περιόδους όπως η σημερινή που η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς χτυπούν το συνδικαλισμό.
Σωματεία μαζικά και μαχητικά, με τους εργάτες πρωταγωνιστές! Για να αποσπάσουμε νίκες από την εργοδοσία!
Σωματεία που θα ενώνουν τους εργάτες. Ενιαία συνδικάτα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Μια συνομοσπονδία εργαζομένων. Όχι στο πολυκατακερματισμό Εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών, σωματείων.
Με ένα περιεχόμενο που θα ενώνει την τάξη και θα κινητοποιεί τους συναδέλφους μας να συμμετέχουν, να δράσουν, να παλέψουν από κοινού. Οι σύγχρονες ανάγκες μας να μπουν μπροστά:
· Σταθερή Εργασία για όλους. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. 751 βασικός μισθός.
· Ενιαία εργασιακά, ασφαλιστικά μισθολογικά δικαιώματα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, μέσα από συλλογικές συμβάσεις Ενιαία συλλογική σύμβαση για όλους, που να καθορίζει τη βάση των εργατικών δικαιωμάτων.
· Μείωση του χρόνου εργασίας. 6ωρο-5μερο για όλους χωρίς μείωση των αποδοχών για ν’ ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Κατάργηση των ελαστικών μορφών υπερεκμετάλλευσης.
· Άμεσα μαζικές προσλήψεις. Απαγόρευση των απολύσεων.
· Επίδομα ανεργίας για όλους για όσο διαρκεί η ανεργία.
· Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.
· Κατάργηση του συνταξιοδοτικού νόμου Κατρούγκαλου.
· Παιδεία και υγεία δημόσια-δωρεάν.
· Προστασία της λαϊκής κατοικίας. Κατάργηση της φοροληστείας. Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο.
· Κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιλαϊκών νόμων και των μνημονίων.
Μόνο εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη δημοκρατία στα σωματεία μας. Για να μη φτάνουν να είναι παιχνίδια της εργοδοσίας. Εναλλαγή και περιορισμένη θητεία στα συνδικαλιστικά στελέχη. Έξω οι κατ’ εξακολούθηση απεργοσπάστες από τα συνδικάτα. Τα διευθυντικά στελέχη σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα δεν έχουν θέση στα συνδικάτα. Να πάρουμε διαζύγιο με τα κακώς κείμενα που αναπαράγουν γραφειοκρατικές όψεις.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια θα κριθούμε όλοι μας!
Τώρα είναι η στιγμή όλες οι ταξικές δυνάμεις που παλεύουν για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, παρά τις διαφορές μας, να δράσουμε από κοινού. Για να πυκνώσουν οι γραμμές των συνδικάτων μας. Να αναπτυχθεί η πάλη στους χώρους δουλειάς, Να ενώνεται και να δυναμώνει ο αγώνας. Μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις σήμερα. Τώρα ειδικά που τα κέρδη τους αυξάνονται να πάρουμε πίσω ότι μας έχουν κλέψει. Οι πρόσφατες εμπειρίες από τα κίτρινα γιλέκα δείχνουν πως όταν η πάλη δυναμώνει ακόμα και το θηρίο της γαλλικής οικονομίας υποχωρεί.
Σήμερα χρειάζεται κι είναι δυνατό να συγκροτηθεί ένα δίκτυο συνδικάτων, δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα που σε πρώτη φάση θα στηρίξει τους αγώνες σε χώρους δουλειάς και τα αγωνιζόμενα σωματεία, θα συντονίσει τις διεκδικήσεις μας. Θα τα ενώσει σ ένα νικηφόρο μέτωπο ανατροπής παίρνοντας την πρωτοβουλία από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες πολύ καλά. Στο βαθμό που θα δυναμώνει η πάλη στο πρωτόλειο επίπεδο στους χώρους δουλειάς, στο βαθμό που θα αναπτύσσεται η ανεξάρτητη δράση και θα δυναμώνει η εργατική πάλη, έτσι θα εξελίσσεται και θα ανασυγκροτείται πολιτικά κι οργανωτικά και το συνδικαλιστικό κίνημα, αφήνοντας πίσω τις παλιές παθογένειες. Θα κατοχυρώνει νέες μορφές οργανωτικής συγκρότησης που θα είναι νομιμοποιημένες μέσα από την πραγματική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Τα σχέδια επί χάρτου κι οι τεχνικοί διαχωρισμοί ξεπερνιούνται μέσα από την ίδια τη ζωή, το δυνάμωμα και την ανάπτυξη των αγώνων μας.
Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση
18 Μαρτίου 2019
