Σε όλες τις κοινωνίες, μέσα στο ταξικό τους υπόβαθρο, υπάρχουν σύμβολα που αφήνουν βαθιά τα ίχνη τους στο πέρασμα της ιστορίας, τα οποία ερμηνεύουν με μεγάλη πιστότητα τα χαρακτηριστικά της εποχής τους.
Οι πυραμίδες της Αιγύπτου, ο Παρθενώνας της Αθήνας, το Κολοσσαίο της Ρώμης, είναι τα σύμβολα εκείνα που ανέδειξαν τον πολιτισμό του αρχαίου κόσμου και μας αποκάλυψαν τα όρια της τεχνικής προόδου και των ανθρώπινων δυνατοτήτων, στα πλαίσια των δοσμένων τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ταξικών, εκμεταλλευτικών δουλοκτητικών παραγωγικών σχέσεων.
Την περίοδο του καπιταλισμού, όπου η ορμητική άνοδος των παραγωγικών δυνάμεων επιφέρει συνεχείς επαναστάσεις και ανατροπές στην τεχνική βάση της οικονομίας, τα σύμβολα έκφρασης της νέας εποχής πλήρους και καθολικής κυριαρχίας των εμπορευματικών-χρηματικών σχέσεων, έγιναν οι δισεκατομμυριούχοι και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ο Βάτερφλιν, ο Ροκφέλερ, οι Ρότσιλντ, η Μόργκαν Στάνλεϊ, η Γκόλμαν Σαξ, η Λήμαν Μπράδερς, η Κόκα Κόλα, η Κρουπ, η Ζίμενς, η Ντόιτσε Μπανκ, είναι εμπράγματη προσωποποίηση της νέας καπιταλιστικής εποχής.
Κάτι ανάλογο μπορούμε να πούμε και για την μικρή βαλκανική χώρα στο άκρο της χερσονήσου του Αίμου και που έγινε ανεξάρτητη (με πολλά εισαγωγικά η λέξη) μόλις το 1828.
Ασφαλώς η ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας το 1841, 13 χρόνια μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους, συμβολίζει τη νέα ιδιόμορφη εποχή καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας. Ιδιόμορφη γιατί κυρίαρχο ρόλο στην εμπέδωση των νέων παραγωγικών σχέσεων, δεν διαδραματίζει το παραγωγικό κεφάλαιο, το οποίο επί πολλές δεκαετίες μετά την απελευθέρωση συνεχίζει να εμφανίζεται με την βιοτεχνική και μανουφακτουρική του μορφή, αλλά το εμπορικό, εφοπλιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο. Πέραν τούτου, το νέο ανεξάρτητο κράτος αποτελεί προϊόν συμβιβασμού, ανάμεσα στις δυνάμεις που οραματίζονται τη νέα καπιταλιστική εποχή και τους τσιφλικάδες, οι οποίοι ως τμήμα της άρχουσας τάξης, αποτελούν φορείς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής οπισθοδρόμησης.
Υπό αυτές τις συνθήκες η ιστορία της Εθνικής Τράπεζας, είναι η ιστορία του ίδιου του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς από την ίδρυση της αποτέλεσε τον οικονομικό του βραχίονα και συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή του τόπου.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η φράση του Ελ. Βενιζέλου, ότι για να κυβερνήσει κανείς αυτή τη χώρα, θα πρέπει να έχει το ένα πόδι στο στρατό και το άλλο την Εθνική Τράπεζα…
Η τελευταία είναι παρούσα σε όλα τα μεγάλα πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη χώρα το 19ο και 20ο αιώνα. Ενδεικτικό του ευρύτερου πολιτικού ρόλου -πέραν του οικονομικού- που η τράπεζα διαδραμάτισε στη χώρα, συνιστά το γεγονός, ότι στη διοίκηση της συμμετείχαν διαχρονικά σημαντικές προσωπικότητες του αστικού πολιτικού κόσμου, μεταξύ αυτών και έξι πρωθυπουργοί (Α. Ζαΐμης, Δ. Μάξιμος, Α. Διομήδης, Α. Κοριζής, Ε. Τσουδερός, Ι. Παρασκευόπουλος).
Αξίζει να υπενθυμίσουμε τέλος, ότι το τραπεζικό, εφοπλιστικό, εμπορικό και το βιομηχανικό κεφάλαιο που κάνει αισθητή την παρουσία του στις αρχές του 20ου αιώνα, αποτελούν τους ιμάντες μεταβίβασης των σχέσεων εξάρτησης της Ελλάδας με τα κέντρα της Δύσης, πρώτα με το αγγλικό και στη συνέχεα με το αμερικάνικο κεφάλαιο.
Ο άλλος θεσμός σύμβολο του ελληνικού καπιταλισμού από τη δεκαετία του 20 ως και τις ημέρες μας, είναι ασφαλώς ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη.
Ο Δημήτριος Λαμπράκης, δραστήριο στέλεχος του βενιζελικού κόμματος, ιδρύει διαδοχικά από το 1922 την έντυπη αυτοκρατορία του, μέσω των εφημερίδων «Ελεύθερο Βήμα», «Αθηναϊκά ΝΕΑ» και μετέπειτα τον «Ταχυδρόμο» και τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο».
Λίγο πολύ, η ιστορία του Συγκροτήματος της «Χρήστου Λαδά 3» είναι γνωστή στο ελληνικό κοινό, τόσο για το διπλό ρόλο που διαδραμάτισε την περίοδο της κατοχής –ο Δ. Λαμπράκης έφυγε για το Κάιρο, αφού πρώτα φρόντισε να παραδώσει τις εφημερίδες σε «επιτροπή» η οποία συνέχισε την έκδοση τους σε συνεργασία με τις γερμανικές αρχές- όσο και στα γεγονότα του 1965, την περίοδο της χούντας και της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Είναι γνωστή άλλωστε η φράση ότι «το Συγκρότημα ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις».
Δεν επιδιώκουμε να επικεντρωθούμε στις σκοτεινές πλευρές -οι οποίες είναι αρκετές- τόσο της Εθνικής Τράπεζας, όσο και του ΔΟΛ, όπου η άσκηση εξουσίας και επιρροής, είναι συνδεδεμένες με τις μηχανορραφίες, την εξαγορά συνειδήσεων και την ιδεολογική και οικονομική χειραγώγηση του λαού, ως αναγκαίο στοιχείο της αναπαραγωγής του κεφαλαιοκρατικού συστήματος εξουσίας.
Απλώς θέλουμε να τονίσουμε το ρόλο τους ως πυλώνες του ελληνικού καπιταλισμού, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της χώρας.
Κρίση των συμβόλων-κρίση του ελληνικού καπιταλισμού.
Από σημειολογική άποψη, η κρίση και η παρακμή της Εθνικής Τράπεζας και του ΔΟΛ σηματοδοτούν αλλαγή σελίδας για τη χώρα.
Η Ελλάδα αλλάζει…Προς το χειρότερο… Το πολύ χειρότερο.
Στη διαδικασία της βίαιης αλλαγής, που επιβάλλεται μέσω της μνημονιακής λαίλαπας, οι παλιές ισορροπίες ανατρέπονται, τα σύμβολα του παρελθόντος αποκαθηλώνονται, νέες δυνάμεις από την Εσπερία ορίζουν τις τύχες της χώρας.
Η περίπτωση της Ελλάδας, είναι χαρακτηριστική, για το πώς ο ευρωπαϊκός–γερμανικός ιμπεριαλισμός, επιχειρεί να αντιμετωπίσει την κρίση στην ευρωζώνη, με τη χώρα μας να αναδεικνύεται στον αδύνατο κρίκο του ευρωσυστήματος.
Της παρέχει αφειδώς δάνεια, τα οποία αδυνατεί υπό «κανονικές» συνθήκες να αποπληρώσει. Και οι ευρωπαίοι «εταίροι» για να διασφαλίσουν την επιστροφή των δανειακών τους κεφαλαίων, εκποιούν την ίδια την ελληνική επικράτεια. Η τελευταία τους παραδίδει τη δημόσια περιουσία για τα επόμενα 99 -κατά την προσφιλή στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο παράδοση- χρόνια. Η Στατιστική Υπηρεσία, το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών, έχουν περιέλθει στα χέρια των Βρυξελλών-Βερολίνου. Οι τράπεζες -το πιο δυναμικό τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου μαζί με τους εφοπλιστές- έχουν καταντήσει άθλια υποκαταστήματα της εδρεύουσας στην Φρανκφούρτη, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Μέσω των ρυθμίσεων διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους, οι πιο δυναμικές ελληνικές επιχειρήσεις θα καταλήξουν στα χέρια του ξένου κερδοσκοπικού κεφαλαίου που καραδοκεί να τις εξαγοράσει μπιτ παρά. Διαλύουν τη ΔΕΗ, την πιο δυναμική ελληνική επιχείρηση, ο έλεγχος της οποίας -μαζί και του ΟΤΕ– αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την χάραξη οικονομικής πολικής στη χώρα.
Είναι προφανές, ότι τα τελευταία επτά χρόνια, η Ελλάδα έχει γυρίσει σελίδα. Σταθερά και μεθοδικά, μετατρέπεται σε ένα άθλιο προτεκτοράτο των Βρυξελλών-Βερολίνου, μια ευρωπαϊκή αποικία, όπου οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις παίζουν ρόλο εντολοδόχου των αποικιακών δυνάμεων.
ΥΓ: Και πάνω σε αυτόν τον ορυμαγδό, βρήκαν την ώρα κάποιοι να μιλήσουν για… ιμπεριαλιστική Ελλάδα, για σχέσεις ανισόμετρης αλληλεξάρτησης (σ. Iskra: βλ. ΚΚΕ!) και για ολοκληρωτικούς καπιταλισμούς! Σοβαρότης κύριοι, σοβαρότης. Οι στιγμές είναι κρίσιμες, δεν είναι ώρα για αστεία.
Πηγή: ergatikosagwnas.gr
