ΣΥΡΙΖΑ: Μνημονιακή πυγμή, στήριγμα του ιμπεριαλισμού

Η επί­ση­μη έναρ­ξη των δια­δι­κα­σιών της 3ης αξιο­λό­γη­σης είναι το έναυ­σμα για την ενερ­γο­ποί­η­ση των ήδη συμ­φω­νη­θέ­ντων στο 3ο μνη­μό­νιο αντερ­γα­τι­κών-αντι­κοι­νω­νι­κών μέ­τρων, χωρίς να μπο­ρεί να απο­κλει­στεί το εν­δε­χό­με­νο (αν τα οι­κο­νο­μι­κά δε­δο­μέ­να ή οι αντι­θέ­σεις με­τα­ξύ ΔΝΤ και ΕΕ το απαι­τούν) να επι­σπευ­σθεί η ενερ­γο­ποί­η­ση των πιο σκλη­ρών από αυτά (όπως η πε­ρι­κο­πή των κα­τα­βαλ­λό­με­νων συ­ντά­ξε­ων και η κα­τάρ­γη­ση του αφο­ρο­λό­γη­του) που η συμ­φω­νία προ­βλέ­πει για μετά το τέλος του 2018.
Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ κα­λεί­ται να εμπλα­κεί σε πολ­λές «μι­κρές» αντι­κοι­νω­νι­κές μάχες (όπως π.χ. η διά­λυ­ση του Τα­μεί­ου των δη­μο­σιο­γρά­φων) ή και σε με­γα­λύ­τε­ρες (όπως η αξιο­λό­γη­ση στο Δη­μό­σιο και η επι­τά­χυν­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων), με απο­τέ­λε­σμα να επι­τα­χύ­νε­ται η φθορά της, να ανοί­γει η ψα­λί­δα ανά­με­σα στα έργα της και τις προσ­δο­κί­ες της κοι­νω­νι­κής και εκλο­γι­κής βάσης της.
Ο Αλ. Τσί­πρας απέ­δει­ξε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη ότι προ­σα­να­το­λί­ζε­ται σε πο­λι­τι­κή μνη­μο­νια­κής «πυγ­μής» (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Grinvest) και ότι ανα­θέ­τει το πρό­βλη­μα του να πε­ριο­ρι­στούν οι εκλο­γι­κές απώ­λειες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο μι­ντια­κό και επι­κοι­νω­νια­κό επι­τε­λείο που, προς το σκοπό αυτό, ενι­σχύ­ε­ται γύρω από το Μα­ξί­μου.
Η ει­κό­να ότι ο Τσί­πρας «πα­τά­ει γκάζι» προς τα δεξιά ενι­σχύ­θη­κε από τη συ­νά­ντη­ση με τον Τραμπ. Η επι­δί­ω­ξη να με­τα­τρα­πεί η χώρα στο βα­σι­κό στή­ριγ­μα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού μέσα στην «καυτή» πε­ριο­χή της ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, θα έχει αμ­φι­λε­γό­με­νες επι­πτώ­σεις. Από τη μια, ο Τσί­πρας ενι­σχύ­ει τη θέση του μέσα στο στρα­τιω­τι­κο-δι­πλω­μα­τι­κό σύ­μπλεγ­μα και τον λε­γό­με­νο «πα­τριω­τι­κό» χώρο (οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί των πα­ρα­στρα­τιω­τι­κών sites για τη νέα «αγορά του αιώνα» στους εξο­πλι­σμούς, είναι εν­δει­κτι­κή). Ταυ­τό­χρο­να είναι εν­δει­κτι­κή η συ­σπεί­ρω­ση πολ­λών δη­μο­σιο­γρά­φων και δια­νο­ου­μέ­νων του «πα­τριω­τι­κού» τόξου γύρω από τον υπ. Εξω­τε­ρι­κών Νίκο Κο­τζιά.
Όμως, από την άλλη, η γλοιώ­δης ταύ­τι­ση με τον Τραμπ και η ρήξη με τα αντια­με­ρι­κα­νι­κά-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά αι­σθή­μα­τα ενός ευ­ρύ­τε­ρου κό­σμου της Αρι­στε­ράς, είναι μια νέα «πηγή» απω­λειών για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στο θέμα της αγο­ράς όπλων και κυ­ρί­ως στο θέμα των βά­σε­ων, εκ­δη­λώ­θη­καν οι μέχρι τώρα αιχ­μη­ρό­τε­ρες αμ­φι­σβη­τή­σεις του Τσί­πρα από βου­λευ­τές και στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Η προ­ο­πτι­κή του Αλ. Τσί­πρα είναι να πα­ρου­σια­στεί στην επό­με­νη εκλο­γι­κή μάχη, όχι ως επι­κε­φα­λής ενός «με­τα­το­πι­σμέ­νου» κόμ­μα­τος της Αρι­στε­ράς, αλλά ως ηγέ­της μιας κα­θε­στω­τι­κής «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας» που απέ­τρε­ψε το Grexit, που επέ­βα­λε το μνη­μό­νιο 3 με μι­κρό­τε­ρες αντι­στά­σεις, που μπο­ρεί να κα­θο­δη­γή­σει μια εθνι­κή «ανα­βάθ­μι­ση» στην πε­ριο­χή, που –κά­πο­τε– θα δια­νεί­μει «με­ρί­διο» της ανά­πτυ­ξης κ.ο.κ.
Αυτή η προ­ο­πτι­κή υπο­λο­γί­ζει στην αξιο­ποί­η­ση των αδυ­να­μιών του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη. Γιατί σή­με­ρα γί­νε­ται φα­νε­ρό ότι αυτός ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος τζι­χα­ντι­στής δεν μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή ικανή να πα­ρα­σύ­ρει γύρω του πο­σο­στά αυ­το­δυ­να­μί­ας ή, του­λά­χι­στον, να επι­βά­λει στα λοιπά αστι­κά κόμ­μα­τα μια ανα­σύν­θε­ση της πο­λι­τι­κής συμ­μα­χιών υπό την ηγε­σία του. Αυτό συν­δέ­ε­ται άμεσα και με τα προ­βλή­μα­τα του Μη­τσο­τά­κη στο εσω­τε­ρι­κό της ΝΔ: Όπου ο Αντ. Σα­μα­ράς χρειά­στη­κε να κάνει επί­ση­μη δή­λω­ση για να βε­βαιώ­σει ότι «δεν υπο­νο­μεύ­ει τον αρ­χη­γό της ΝΔ». Όπου οι «κα­ρα­μαν­λι­κοί» επι­μέ­νουν σε σε­νά­ρια συ­νεν­νό­η­σης με­τα­ξύ ΝΔ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όπου ακόμα και ο ανι­ψιός Κ. Μπα­κο­γιάν­νης, δή­λω­σε ότι «ακόμα και 50% να πάρει η ΝΔ, δεν φτά­νει για να κυ­βερ­νή­σου­με ομαλά».
Οι προ­ο­πτι­κές του Αλ. Τσί­πρα πο­ντά­ρουν πολλά στη βελ­τί­ω­ση των σχέ­σε­ών του, αδια­με­σο­λά­βη­τα, με την κυ­ρί­αρ­χη τάξη. Γι’ αυτό η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εμπλέ­κε­ται σή­με­ρα άμεσα στις διερ­γα­σί­ες ανα­σύν­θε­σής της. Όμως εδώ αξί­ζει να θυ­μά­ται κα­νείς ότι συχνά «το έξυ­πνο πουλί από τη μύτη πιά­νε­ται…». Γιατί η κυ­ρί­αρ­χη τάξη στις συν­θή­κες της κρί­σης δι­χά­ζε­ται από θη­ριώ­δεις αντα­γω­νι­σμούς. Η υπό­θε­ση Μα­ρι­νά­κη, οι στε­νές σχέ­σεις με τους Με­λισ­σα­νί­δη-Σαβ­βί­δη, οι σκλη­ρές δια­φω­νί­ες στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΕΒ (που δη­μο­σιο­ποι­ή­θη­καν μέσα από την υπο­ψη­φιό­τη­τα Μυ­τι­λη­ναί­ου για την ηγε­σία του) ίσως απο­δει­χθούν πεδία δο­κι­μα­σί­ας και όχι πεδία ευ­και­ριών για τους «μά­γους» του Μα­ξί­μου.
Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση μπαί­νου­με σε μια «τε­λι­κή ευ­θεία» για τη δια­μόρ­φω­ση του πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού που θα κα­θο­ρί­σει την «επό­με­νη μέρα» της τυ­πι­κής λήξης του προ­γράμ­μα­τος (και όχι των μνη­μο­νί­ων) περί τα τέλη του 2018.
Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, από τη σκο­πιά της αντί­στα­σης στις μνη­μο­νια­κές νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας, το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα είναι αν θα υπάρ­ξει «πόλος» της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς ικα­νός να «υπο­δέ­χε­ται» τις απώ­λειες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να έχει κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κή φωνή και να με­τα­σχη­μα­τί­ζει τη δυ­σα­ρέ­σκεια σε πο­λι­τι­κή δράση. Σε κάθε άλλη πε­ρί­πτω­ση, οι μυ­λό­πε­τρες του δι­λήμ­μα­τος «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης;» θα αφε­θούν να ερ­γα­στούν ανε­μπό­δι­στα.
*Πηγή: Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από “Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά” φ.394 (25/10/17)