Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν υποδέχθηκε τον Κινέζο Πρόεδρο Ξι Ζιπίνγκ αυτή την εβδομάδα στην Μόσχα για μια τριήμερη επίσκεψη.
Δεν ήταν μόνο η προσωπική εγκαρδιότητα μεταξύ των δύο ηγετών που προβλήθηκε. Έχουν ήδη συναντηθεί περί τις 30 φορές τα έξη τελευταία χρόνια. Ο Πρόεδρος Ξι Ζίπινγκ χαρακτήρισε τον Πρόεδρο Πούτιν ως τον στενότερο σύμμαχο και φίλο του.
Ακόμη σημαντικότερο, τα δύο έθνη στερεώνουν μιαν στρατηγική συμμαχία που θα μπορούσε να προσδιορίσει την μορφή της γεωπολιτικής πραγματικότητας του 21ου Αιώνα.
Οι Πούτιν και Ξι, συμμετείχαν επίσης αυτήν την εβδομάδα στην ετήσια σύνοδο του Διεθνούς Οικονομικού Συνεδρίου της Πετρούπολης και υπέγραψαν πλήθος εμπορικών συμφωνιών, οι οποίες θα ωθήσουν την Ευρασιατική και ευρύτερα την παγκόσμια ανάπτυξη.
Μεγαλύτερης ακόμη σημασίας είναι η συνεχής ώθηση από την Μόσχα και το Πεκίνο στην διεξαγωγή του διεθνούς εμπορίου με τα εθνικά νομίσματα, αποφεύγοντας το αμερικανικό δολάριο ως μέσο πληρωμών. Αυτό είναι ένα κρίσιμο βήμα για την αντιμετώπιση του επιδιωκόμενου «ηγεμονικού ελέγχου» του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος από την Ουάσιγκτον. Κατ’ επανάληψη η Ουάσιγκτον καταχράται την προνομιακή της θέση να τυπώνει ή να αποσύρει δολάρια, προκειμένου να προωθεί τα σχέδιά της για την κυριαρχία της επί άλλων εθνών. Αυτή η κατάχρηση πρέπει να σταματήσει και θα σταματήσει καθώς η Ρωσία και η Κίνα στρώνουν τον δρόμο προς έναν νέο, δικαιότερο μηχανισμό διεθνών οικονομικών συναλλαγών και εμπορίου.
Το όραμα συνεργασίας και συνεταιρισμού που περιέγραψαν οι Πούτιν και Ξι βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στην ειρηνική ευημερία. Όχι μόνο γι’ αυτά τα δύο έθνη, αλλά για όλα τα άλλα που θα συμμετάσχουν στο συλλογικό σχέδιο που εξεπόνησαν . Με αυτόν τον τρόπο, η συμμαχία που στερεώνεται από την Κίνα και την Ρωσία, είναι ενός είδους που προσφέρει μια νέα ελπίδα για ένα προοδευτικό και ειρηνικό μέλλον για τον πλανήτη.
Αυτή η θετική προοπτική είναι ιδιαίτερα θελκτική σε μιαν εποχή όπου οι ΗΠΑ, υπό τον Πρόεδρο Τραμπ, εξαπολύουν μια ομοβροντία εντάσεων και δυνητικών συρράξεων στην προσπάθειά τους να επιβεβαιώσουν την διεθνή κυριαρχία. Οι ΗΠΑ εκτοξεύει κυρώσεις και απειλές κατά πολλών εθνών, όπως η Ρωσία και η Κίνα, αλλά επίσης και εναντίον των υποτιθεμένων συμμάχων της στην Ευρώπη, σε μιαν απεγνωσμένη απόπειρα να αποκαταστήσει την μονομερή ηγεμονική φιλοδοξία της.
Αυτό το σχέδιο είναι η άρνηση του οράματος της αλληλεγγύης και της συνεργασίας που πρόβαλε η ρωσική και η κινεζική ηγεσία. Ο «Αμερικανικός τρόπος» δεν είναι μόνον μάταιος. Είναι μια νοοτροπία του όλα-για-όλα, που οδηγεί στην καταστροφή και στον πόλεμο. Σε έναν δρόμο όπου τελικά κανείς δεν κερδίζει.
Και ωστόσο η Ιστορία μας το έχει δείξει ήδη. Στον 20ό αιώνα διεξάχθηκαν δύο φρικαλέοι πόλεμοι –με συνολικό αριθμό θυμάτων του εφιαλτικού μεγέθους των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων- κυρίως εξαιτίας του ιδιοτελούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και της νοοτροπίας του όλα-για-όλα.
Η Ρωσία και η Κίνα ήσαν τα δύο έθνη που υπέφεραν περισσότερο σε αυτές τις τόσο αιματηρές συρράξεις. Και οι δυο ξέρουν το τρομακτικό κόστος του πολέμου αλλά επίσης την ανεκτίμητη αξία της ειρήνης. Γι’ αυτό είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις αυτές τις δύο χώρες να σφυρηλατούν ένα υπόδειγμα διεθνούς συνεργασίας, βασιζόμενης στην αμοιβαιότητα και στην δέσμευση για την ανάπτυξη προς το γενικό καλό όλων των λαών.
Η πολυύμνητη πολυμέρεια (multilateralism) κατά την διάρκεια της λεγόμενης Pax Americana ήτανε πάντοτε υπερτιμημένη. Λειτούργησε πράγματι ως κάλυμμα για την πιστευόμενη παγκόσμια ηγεμονία της Ουάσιγκτον. Το σημερινό ξήλωμα της υπό αμερικανικής ηγεσίας Δυτικής Τάξης, είναι απλώς η ανάδυση στην επιφάνεια του άσχημου προσώπου της αμερικανικής εξουσίας.
Ενώ ο Πούτιν και ο Ξι αυτήν την εβδομάδα εκπροσωπούσαν ένα όραμα για το μέλλον, φαίνεται ειρωνική σύμπτωση ότι οι ΗΠΑ και μερικοί άλλοι Δυτικοί ηγέτες εντρυφούσαν σε ιστορική παρελθοντολογία. Η πλαστή συντροφικότητα των Δυτικών ηγετών ήταν επίσης εξόφθαλμη, διαψευδόμενη από τις συνεχιζόμενες πολλαπλές συγκρούσεις μεταξύ των ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας.
Ο Πρόεδρος Τραμπ και οι άλλοι πρόβαλαν την 75η επέτειο της αποβατικής επιχείρησης στην Νορμανδία τον Ιούνιο του 1944. Αυτό το γεγονός σημείωνε το άνοιγμα του Δυτικού Μετώπου στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ευρώπη και συνέβαλε στην τελική ήττα του 3ου Ράιχ τον Μάιο του 1945. Είναι αξιοθρήνητο πάντως ότι οι Δυτικοί ηγέτες επιμένουν σε μιαν υπεροπτική και ψεύτικη θέση ότι η απόβαση στην Νορμανδία ήταν το αποφασιστικό σημείο καμπής προς την οριστική νίκη στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι ειλικρινά αναμφισβήτητο ότι ήταν ο σοβιετικός Ερυθρός Στρατός και οι κολοσσιαίες θυσίες των σοβιετικών πολιτών που αποτέλεσαν την κρίσιμη δύναμη στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον φασισμό. Η τρομακτική μάχη του Στάλινγκραντ, που τσάκισε την ναζιστική πολεμική μηχανή, είχε τελειώσει τον Φεβρουάριο του 1943, κάπου 16 μήνες προτού οι Δυτικοί Σύμμαχοι αρχίσουν την υπερβολικά καθυστερημένη δημιουργία του Δυτικού Μετώπου.
Ο Δυτικοί ηγέτες μπορούν να εντρυφούν σε κομπασμούς αυτό-εξυπηρέτησης για υποτιθέμενες παλαιές δόξες. Αυτό δεν αλλάζει τα ιστορικά αρχεία και την ιστορική αλήθεια. Και εξάλλου, αυτοί που δεν διδάσκονται από την Ιστορία είναι καταδικασμένοι να παγιδευτούν στα σφάλματα και στα αδιέξοδά της.
Άρμοζε τέλεια ότι ο Πούτιν και ο Ξι δεν συμμετείχαν στις επετειακές εκδηλώσεις της νοσταλγίας και της καταφυγής στην απατηλή δόξα του 20ου αιώνα. Ήταν σκυμμένοι στην σφυρηλάτηση μιας συμμαχίας κατάλληλης για τον 21ο αιώνα.
Άρθρο του Zero Hedge , μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού.
