Διαμάχες προκάλεσε στο εσωτερικό της Ρωσίας η ανάθεση ναυπήγησης στην Τουρκία ενός παγοθραυστικού και δύο πλωτών αποβαθρών για τα νεότερα ρωσικά πυρηνικά παγοθραυστικά.
Την άνοιξη, το FSUE Rosmorport προκήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή νέου γραμμικού πετρελαιοκίνητου παγοθραυστικού χωρητικότητας 18 MW κατηγορίας πάγου Icebreaker7, γράφει η ρωσική ιστοσελίδα topcor.ru.
Δόθηκε στην Τουρκία
Πριν λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι η παραγγελία για αυτό το παγοθραυστικό δόθηκε στην Τουρκία μαζί με δύο πλωτές αποβάθρες για τα νεότερα ρωσικά πυρηνικά παγοθραυστικά. Αυτή η εξέλιξη προκάλεσε διαμάχες στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Τι συμβαίνει γενικά με τη ναυπηγική βιομηχανία μας και πόσο δικαιολογημένη είναι η σύναψη σύμβασης με κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, αναρωτιέται η topcor.ru.
Πρώτον, είναι απαραίτητο να πούμε λίγα λόγια για το ίδιο το «παγοθραυστικό της διχόνοιας».
Τα ντίζελ-ηλεκτρικά παγοθραυστικά project 21900 και 21900M είναι σκάφη δύο καταστρωμάτων, απεριόριστης περιοχής πλοήγησης ισχύος 18 MW, εξοπλισμένα με ελικοδρόμιο, τα οποία εξασφαλίζουν κίνηση στον πάγο πάχους έως 1,5 μέτρων, ρυμούλκηση σκαφών και άλλων πλωτών δομών, παρέχοντας βοήθεια και εκτέλεση επιχειρήσεων διάσωσης έκτακτης ανάγκης, έρευνας στον βυθό, τοποθέτηση αγωγών, απόκριση πετρελαιοκηλίδων, πυρόσβεση και άλλες ειδικές εργασίες.
Με βάση αυτά τα δύο project, αναπτύχθηκε η έκδοση 21900M2, που ανήκει στην κατηγορία πάγου Icebreaker7.
Ενα πολύ χρήσιμο εργαλείο στην εθνική οικονομία, ειδικά στις συνθήκες της βόρειας θαλάσσιας διαδρομής. Γιατί όμως τα εγχώρια ναυπηγεία αρνήθηκαν να αναλάβουν την κατασκευή παγοθραυστικού του ρωσικού project και το έδωσαν στους Τούρκους;
Οι ενδιαφερόμενοι
Μεταξύ των αιτούντων για συμμετοχή στον διαγωνισμό ήταν το φινλανδικό ναυπηγείο Oy του Ελσίνκι, το Pella Sietas του Αμβούργου και το ρωσικό Zvezda, αλλά η παραγγελία πήγε στην τουρκική Sefine Denizdzhilik Tersane Dahilik Turizm Sanayi ve Ticaret A.Ş.
Είναι αλήθεια ότι με «πρωτοβουλία» της συμμετείχε στον «διαγωνισμό» και φυσικά τον κέρδισε, έχοντας λάβει συμβόλαιο προϋπολογισμού για 13,3 δισεκατομμύρια ρούβλια.
Αναφέρεται ότι προτιμήθηκαν οι Τούρκοι αφού όλα τα ρωσικά ναυπηγεία άρχισαν να κάνουν λόγο για κόστος 15-16 δισεκατομμυρίων ρουβλιών. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Το ίδιο έγινε με τις δύο πλωτές αποβάθρες για τα πυρηνικά παγοθραυστικά, τα οποία, επίσης ανατέθηκαν στην Τουρκία. Αλλά γιατί έγινε τόσο ακριβή η κατασκευή αυτών των πλοίων στη χώρα μας;
Το πρόβλημα, ως συνήθως, είναι συστημικής φύσης. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ολόκληρη η βιομηχανία κατέρρευσε εξαιτίας της υποχρηματοδότησης και πολλές από τις σημαντικότερες επιχειρήσεις παρέμειναν σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα στην Ουκρανία.
Σειρά προκλήσεων
Αξιοσημείωτη ανάκαμψη στη ναυπηγική, στρατιωτική και πολιτική, έχει ξεκινήσει την τελευταία δεκαετία, αλλά αντιμετωπίζει σειρά προκλήσεων.
Αυτές σχετίζονται με τα προβλήματα στους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και της εξάρτησής τους από τον εισαγόμενο εξοπλισμό, ο οποίος πρέπει να χρησιμοποιηθεί λόγω του ότι δεν υπάρχει πλέον εγχώριος.
Τα ναυπηγεία είναι γεμάτα παραγγελίες και η παραγωγικότητά τους είναι χαμηλότερη από ό,τι στη Νότια Κορέα, την Κίνα ή την Ιαπωνία. Η υποκατάσταση των εισαγωγών παρεμποδίζεται από τις επιβληθείσες δυτικές κυρώσεις ενώ οι τιμές των μετάλλων αυξήθηκαν κατακόρυφα.
Ναι, η κατασκευή νέου πλοίου στη Ρωσία είναι δαπανηρή και χρονοβόρα.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην Τουρκία, όπου οι παραγγελίες μας έχουν αρχίσει να ρέουν.
Το τουρκικό ναυπηγείο
Το αναφερόμενο ναυπηγείο Sefine Denizdzhilik Tersane Dahilik Turizm Sanayi ve Ticaret A.Ş. ιδρύθηκε το 2005 στη μικρή παράκτια πόλη της Γιάλοβα με πληθυσμό 40 χιλιάδες άτομα. Πριν έρθουν εκεί οι βιομήχανοι, η κύρια δραστηριότητα ήταν η εξόρυξη.
Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ιδρύθηκε ένα ναυπηγείο με έκταση 140 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, το οποίο μπορεί να κατασκευάσει και να επισκευάσει πλοία με εκτόπισμα έως 120 χιλιάδες τόνους, τεράστια επιβατηγά και εμπορικά πλοία, γιγαντιαία υπερωκεάνια. Τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι ασχολούνται άμεσα με την παραγωγή, και πόσοι άλλοι έμμεσα;
Και το κόστος είναι χαμηλότερο από όλα τα άλλα διεθνή ναυπηγεία, ακόμη και από τα ρωσικά.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι, δεν μπορούσε η χώρα μας να δημιουργήσει ένα τέτοιο ναυπηγείο που θα απασχολούσε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και θα έδινε ανάπτυξη στη γύρω περιοχή;