“Τεράστια” είναι, όπως πληροφορούμαστε, η ανταπόκριση του καταναλωτικού κοινού στις εκθέσεις σε καταστήματα της Ηλεκτρονικής, όπου εκποιούνται προϊόντα της υπό πτώχευση επιχείρησης. Την εν λόγω διαδικασία έχουν αναλάβει να «τρέξουν» οι εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής και προφανώς δεν το κάνουν από καμιά χαιρέκακη διάθεση για το «φαλιμέντο» που βάρεσαν τα αφεντικά τους.
Αντιθέτως, μοιάζουν να κυνηγούν, με αυτόν τον τρόπο, τη μόνη τους ελπίδα μήπως και πάρουν (από τα έσοδα των εκθέσεων) έστω ένα μέρος των αποζημιώσεών τους. Πάλι όμως μόνο σίγουροι δεν μπορούν να είναι ότι θα τα καταφέρουν, αφού οι πιστώτριες τράπεζες ετοιμάζονται να εξαντλήσουν κάθε ένδικο μέσο για να τους «πάρουν την μπουκιά μέσα από το στόμα». Όχι βέβαια ότι δεν είχαν πάτημα για να κάνουν κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως, ο ισχύων πτωχευτικός κώδικας μοιάζει να δημιουργήθηκε με σκοπό να προστατεύει τις εκάστοτε «πτωχευμένες» επιχειρήσεις αποκλειστικά από τις διεκδικήσεις των (επί πολλούς μήνες απλήρωτων στις περισσότερες περιπτώσεις) εργαζομένων τους. Στην ουσία στην πτωχευτική διαδικασία οι εργαζόμενοι παραμένουν όμηροι, καθώς (αντιμετωπιζόμενοι από νομικής απόψεως ως πιστωτές) είναι αναγκασμένοι να περιμένουν ακόμη και χρόνια για να διαπιστώσουν αν θα μπορέσουν να πάρουν έστω ένα μέρος εκείνων που τους οφείλονται. Κι αυτό γιατί ο «νομοθέτης» έχει προβλέψει ότι προτεραιότητα έχουν κατά βάση οι τράπεζες, το Δημόσιο κι οι προμηθευτές, με τους εργαζόμενους να αρκούνται σε ό,τι περισσεύει, αν βέβαια περισσεύει κάτι μετά την εκκαθάριση.
Η αλήθεια είναι πως παλιότερα η πτωχευτική διαδικασία ήταν πολύ πιο εύκολη για όσους εργάζονταν σε υπό κατάρρευση επιχειρήσεις, καθώς είχαν προτεραιότητα ως προς τη διεκδίκηση όσων δικαιούνταν. Αυτά μέχρι το 2007, όταν ήρθε η κυβέρνηση Καραμανλή, σε απόλυτη σύμπνοια με το αντιπολιτευόμενο τότε ΠΑΣΟΚ, να περάσει στα μουλωχτά σε θερινό τμήμα τις πρώτες αλλαγές στον πτωχευτικό κώδικα, ανατρέποντας κεκτημένα δεκαετιών. Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, Αναστάσης Παπαληγούρας, εισηγούμενος το εν λόγω νομοσχέδιο υποστήριζε πως «Ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας θα προσφέρει σημαντικά οφέλη στην επιχειρηματική δράση και κατ’ επέκταση στην απασχόληση, την εθνική οικονομία, την κοινωνία». Η μετέπειτα ιστορία απέδειξε πόσο «προφητικά» ήταν τα λόγια του.
Λίγα χρόνια αργότερα, όταν τα «κανόνια» άρχισαν να σκάνε το ένα μετά το άλλο, η «υγιής επιχειρηματικότητα» έβρισκε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τη βγάλει καθαρή, αφήνοντας «φέσια» δεκάδων εκατομμυρίων. Την ίδια στιγμή, οι μνημονιακές κυβερνήσεις φρόντιζαν να κάνουν ακόμη χειρότερο τα πράγματα, περιορίζοντας (μέσω νέου νομοθετικού πλαισίου) στο ελάχιστο τις δυνατότητες διεκδίκησης εκ μέρους των εργαζομένων. Ακόμη κι η τελευταία σχετική νομοθετική απόπειρα εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα, πέρα από τα όποια επιμέρους θετικά στοιχεία της, απέφυγε να ανατρέψει ουσιαστικά το συγκεκριμένο βαθιά αντεργατικό καθεστώς.
Κάπως έτσι λοιπόν έχουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να βιώνουν ένα διαρκές αδιέξοδο. Την ώρα δηλαδή που πολλοί από τους πτωχευμένους επιχειρηματίες κάνουν καινούργια μεγαλόπνοα σχέδια, τη στιγμή που οι (ανακεφαλαιοποιημένες με πάνω από 100 δις ευρώ) συστημικές τράπεζες ζητούν να πάρουν μέχρι και το τελευταίο ευρώ, υπάρχουν πολλοί που μέσα σε αυτή τη διαδικασία δίνουν αγώνα για στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Κι αυτή η μάχη, που δίνουν οι εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής, του Καρυπίδη, του Ledra Marriot κι άλλων χιλιάδων «πτωχευμένων επιχειρήσεων» (1920 είχαν υπαχθεί στο άρθρο 99 μέχρι τις αρχές του 2016, σήμερα προφανώς είναι πολύ περισσότερες) μας αφορά όλους, πιθανότατα πολύ παραπάνω απ’ όσο φανταζόμαστε.
*Πηγή: tvxs.gr
