Εξεγέρθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ για μία συνάντηση του Παναγιώτη Κουρουμπλή με τον πατενταρισμένο ακροδεξιό μητροπολίτη Αμβρόσιο, που προτιμά να τον πουν φασίστα, παρά κατσαπλιά – και κυρίως να είναι φασίστας, έτσι κι αλλιώς.
Όταν συγκυβερνάς με ένα κόμμα που εμφορείται από εθνικισμό δεν νοείται να θίγεσαι επειδή ένας βουλευτής σου κάνει παρέα με ένα δηλωμένο ακροδεξιό. Δείχνεις επιλεκτική συμπεριφορά.
Όταν συγκυβερνάς τέσσερα χρόνια με τον Κατσίκη δεν νοείται να σε πειράζει ένα φωτογραφικό ενσταντανέ με ένα τύπο, που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε «φυσιολογικούς» και ομοφυλόφιλους – ρωτήστε και τον Κατσίκη δηλαδή.
Όταν έχεις στο υπουργικό συμβούλιο μία καραδεξιά πολιτικό, που θεωρεί τους μετανάστες κατσαρίδες μοιάζει σουρεάλ να σε πειράζει που ο Αμβρόσιος λέει και μία κουβέντα παραπάνω για τους ξένους.
Όταν εξακολουθείς να συγκεντρώνεις στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία ό,τι περνά απέξω, δεν μπορεί να τρελαίνεσαι επειδή βουλευτές σου χαριεντίζονται με τον Αμβρόσιο, που κάνει στενή παρέα με χρυσαυγίτες.
Το μέτωπο με την ακροδεξιά, την ξενοφοβία δεν μπορεί να είναι α λα καρτ, ούτε τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά να εκδηλώνονται με βάση τις εκλογικές και άλλες πολιτικές ανάγκες. Είναι εξ ορισμού δεδομένα και σε κάθε περίπτωση, όχι με βάση τι μας συμφέρει κομματικά. Όταν οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής είναι κάπου χρήσιμες, γίνονται αμέσως αποδεκτές, αλλά όταν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του πάνε να εξασφαλίσουν ψηφαλάκια από τον Αμβρόσιο είναι καταδικαστέοι. Τεχνητός διαχωρισμός και μη πειστικός.
Κι αν έχουν τέλος πάντων τα κότσια, ας απομακρύνουν από τα ψηφοδέλτια όποιον θεωρούν ότι ανέρχεται ακροδεξιούς, ή συνεργάζεται μαζί τους για να κερδίσει ψήφους. Τα υπόλοιπα είναι λεονταρισμοί για να τσιμπάνε οι πρόθυμοι και να βολεύονται όσοι θέλουν να έχουν άλλοθι…
Το δε επιχείρημα ότι δεν μπορούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς τον Σεπτέμβριο του 2015, παρά μόνο να συνεργαστεί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες μοιάζει σόλικο, υποκριτικό και εντελώς αστήρικτο. Θα μπορούσε να συγκροτήσει τότε (πιο) άνετη πλειοψηφία με το Ποτάμι, αφού δεν ήθελε με το ΠΑΣΟΚ (Δημοκρατική Συμπαράταξη). Περισσότερες προγραμματικές συγκλίσεις είχε με τους Ποταμίσιους του Θεοδωράκη, παρά με τους δεξιούς των ΑΝΕΛ.
Άλλωστε, το ίδιο (και περισσότερο) από τους ΑΝΕΛ και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, πίστευε το Ποτάμι στην εφαρμογή του μνημονίου – άρα δεν υπήρχε κάποια σοβαρή διαφορά σε αυτό το θέμα. Απλώς θεωρούσαν τον Πάνο Καμμένο πιο βολικό συνεταίρο. Από τη στιγμή άλλωστε, που εγκατέλειψε το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, πιο λογικό είναι να πας στην κεντροαριστερά, παρά να συγχρωτίζεσαι με εθνικιστές και ακροδεξιούς.
Ας μην φοβάται λοιπόν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να του σκιστεί κάνα αριστερό καλσόν – έχει μείνει προ πολλού, χωρίς φύλλο συκής!
