Κανονικά το ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί εισαγωγικά είναι «αν υπάρχει φιλότιμο». Αλλά το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί («δεν υπάρχει»). Αφήστε που ζούμε και σε εποχές που να μιλάς για φιλότιμο θεωρείται «πασέ». Εκτός αν ακούγεται από το στόμα του Ομπάμα. Τότε μόνο η λέξη «φιλότιμο» αποκτά περιεχόμενο και όσοι τους τρέχουν τα σάλια από δουλοπρέπεια, σπεύδουν γεμάτοι συγκίνηση να χειροκροτήσουν. Κατά τα λοιπά η χρήση της από οποιονδήποτε άλλον θεωρείται… λαϊκισμός.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, το φιλότιμο κι ας έρθουμε στα καθέκαστα. Ο Καμμένος είναι ο υπουργός Άμυνας.
Εδώ να θυμίσουμε ότι ο Τσίπρας που βγάζει επικήδειους για τον Κάστρο είναι ο ίδιος που γλύφει την Μέρκελ. Που λατρεύει τον Ομπάμα. Που ψηφίζει Μνημόνια με τον Μητσοτάκη. Και που συγκυβερνάει με τον Καμμένο.
Ο Καμμένος πήγε στο Καστελόριζο, στη Στρογγύλη, στη Ρω για να δώσει μια συμβολική, λέει, απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις.
Βέβαια, αντί για βόλτες στα νησιά και φωτογραφίες με αμπέχωνα, μια ωραία απάντηση θα ήταν ο Καμμένος να ορίσει την ΑΟΖ του Καστελόριζου. Αλλά αυτά για να τα κάνεις πρέπει να είσαι λεβέντης. Και όχι λεβεντο… καμμένος. Τέλος πάντων.
Πήγε, λοιπόν, για να πει συμβολικώς και σημειολογικώς ότι η Ελλάδα θα προασπίσει την ακεραιότητά της από κάθε επιβουλή. Λαμπρά. Μόνο που πήρε μαζί του και βουλευτές. Και ανάμεσα στους βουλευτές που πήρε μαζί του, ήταν και τα μέλη μιας συμμορίας που δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση. Που έχει αναγνωρίσει την πολιτική ευθύνη για μια δολοφονία. Στην «πατριωτική» συντροφιά του Καμμένου ήταν ο Κασιδιάρης. Αυτός που έχει κάνει τατουάζ τον αγκυλωτό σταυρό. Και ο Παππάς. Αυτός που αντί να μαθαίνει στα παιδάκια τον εθνικό ύμνο τους μαθαίνει να φωνάζουν «χάιλ Χίτλερ».
Κι έτσι είχαμε την εξής «θαυμάσια» εικόνα «εθνικής ομοψυχίας»: Τον υπουργό της κυβέρνησης (Καμμένος – ΑΝΕΛ) με τον αναπληρωτή υπουργό της κυβέρνησης και υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (Βίτσας), με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (ανάμεσά τους κι αυτήν την ανεκδιήγητη που δεν ξέρει ότι το νησί λέγεται Ρω και το έγραφε «Τω»!!!), βουλευτές των ΑΝΕΛ και του Λεβέντη, αντάμα με τους φασίστες, με τους ναζί της Χρυσής Αυγής, να ποζάρουν σε κλίμα «εθνικής ενότητας»!
Μόνο που ξέρετε:
- Την τελευταία φορά που θυμόμαστε τους ναζί να σχετίζονται με θέματα εθνικής ανεξαρτησίας αυτής της χώρας, ήταν τότε – επί Κατοχής – που είχαν συγκροτήσει τα Τάγματα Ασφαλείας. Και τελούσαν υπό τις διαταγές του Χίτλερ. Για να βρίσκονται όχι μόνο τα νησιά, αλλά όλη η χώρα κάτω από την γερμανική μπότα.
- Την τελευταία φορά που θυμόμαστε φασίστες να σχετίζονται με ζητήματα εθνικής κυριαρχίας ήταν τότε – επί χούντας – που άνοιξαν τις πόρτες του Αττίλα για να μπουν οι Τούρκοι στην Κύπρο.
- Η σχέση των ναζί και των φασιστών με την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι να παραδίδουν Έλληνες στην Γκεστάπο για να τους στέλνει στο Νταχάου. Έτσι έκανε το λατρεμένο στους χρυσαυγίτες καθεστώς Μεταξά με τους έγκλειστους Έλληνες κομμουνιστές.
- Οι ναζί, οι φασίστες που πήρε μαζί του ο Καμμένος, παρέα με τον Βίτσα, τον αναπληρωτή του, είναι αυτοί που πανηγυρίζουν για την νίκη του Τραμπ. Αλλά ο Τραμπ, όπως μας λένε οι συνεργάτες του, βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της Τουρκίας…
Το ακατάβλητο του εθνικού του φρονήματος, ο Καμμένος, μαζί με τον Βίτσα και τους υπολοίπους βουλευτές του «δημοκρατικού τόξου», μηδέ των ΣΥΡΙΖΑίων εξαιρουμένων, με αυτούς πήγε – με τους ναζί! – να το διατρανώσει.
Και τώρα, μιας και οι συμβολισμοί και η σημειολογία δεν είναι μονής κατεύθυνσης, τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ σιδερωσε για λογαριασμό των ναζιστόμουτρων το «πατριωτικό» κοστούμι που τόσο επιθυμούν να παριστάνουν ότι φορούν για να κρύβουν από μέσα τις στολές των «SS», το αμέσως επόμενο ερώτημα που τίθεται, μετά το αν «υπάρχει φιλότιμο» – δεν υπάρχει – είναι το εξής:
Οι κύριοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ (προεξαρχόντων των «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ)
- με τα μνημόνια «ξεπλύνανε» τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
- με το προσφυγικό «ξεπλύνανε» το ΝΑΤΟ,
- με τον Ομπάμα «ξεπλύνανε» τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό,
- με τα υπερταμεία «ξεπλύνανε» το ξεπούλημα.
Τώρα με τα τουρκικά πως την έχουν δει τη δουλειά; Θα γίνουνε «πλυντήριο» ακόμα και για τους ναζί; Η’ για να θέσουμε διαφορετικά: Υπάρχει πάτος; Υπάρχει ένα όριο ξεφτίλας και πολιτικής αθλιότητας κάτω από το οποίο δεν είναι διατεθειμένοι να κατέβουν;
