Αν υπήρχε λίγη αυτοκριτική, έστω και για τα μάτια του κόσμου, κι αν δεν ήταν τόσο φανερή η προσπάθεια να λειανθούν τα πάντα για να χωρέσουν -προσωρινά- όλοι, ίσως η εκδήλωση για τα 43χρονα του ΠΑΣΟΚ να είχε πολιτική σημασία.
Κάποιες φορές οι συζητήσεις τελειώνουν πριν καλά καλά αρχίσουν καθώς οι εισηγήσεις αυτών που έχουν την πολιτική ευθύνη είναι κατώτερες των απαιτήσεων. Αυτή ακριβώς ήταν και η περίπτωση της εκδήλωσης για τα 43χρονα του ΠΑΣΟΚ στις 3 Σεπτεμβρίου 2017, στο Ζάππειο.
Γιατί η Φώφη Γεννηματά, προσπαθώντας να εξασφαλίσει μια επίπλαστη ενότητα που το πιθανότερο είναι να αναδιαταχθεί στα εξ ων συνετέθη μετά από την εκλογή του νέου ηγέτη τον Νοέμβριο, έκανε την επιλογή να στρογγυλέψει τα πάντα, αρνούμενη να δει αυτοκριτικά έστω και το παραμικρό.
Όλα καλώς καμωμένα λοιπόν. Και από τον Ανδρέα, και από τον Σημίτη και από τον Γιώργο και από τον Βενιζέλο. Αλλά τότε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Πώς το κραταιό κίνημα που είχε τα 40ρια για πασατέμπο -ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 2009 με 43,92%- κατέληξε σε μονοψήφια ποσοστά και στήνει πάρτι όταν ανεβαίνει 1-1,5%; Αρκεί μια τοποθέτηση του είδους “το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε, και μόνο αυτό, τις συνέπειες της κρίσης”;
Προφανώς δεν αρκεί. Γιατί μια πολιτική τοποθέτηση προϋποθέτει απαντήσεις και σε όλες τις ερωτήσεις που γεννά μια τέτοια διατύπωση. Γιατί λχ πλήρωσε μόνο αυτό, γιατί δηλαδή οι πολίτες θεώρησαν ότι μόνο αυτό έφταιγε, ή ότι αυτό είχε τις κυριότερες και μεγαλύτερες ευθύνες;
Μην δίνοντας, όπως όφειλε, αυτές οι απαντήσεις, η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δεν απάλλαξε από τις ευθύνες του κανέναν από τους προγενέστερους προέδρους του ΠΑΣΟΚ, αν αυτός ήταν ο στόχος της.
Αντίθετα, η προσπάθεια να γιορταστούν τα 43χρονα του κόμματος που επαγγέλθηκε τη μεγάλη “αλλαγή” της χώρας, χωρίς στοιχειώδεις αυτοκριτικές αναφορές και δίχως σαφείς αποστάσεις από τον συντηρητικό αστικό εκσυγχρονισμό του Σημίτη, την πρόσκληση του ΔΝΤ και την υπογραφή της υποταγής στα μνημόνια από τον Γιώργο και τον μεγάλο δεξιό συνασπισμό που επαγγέλθηκε ο Βενιζέλος, ναρκοθετεί τις επαγγελίες της “νέας αλλαγής”, αποκαλύπτοντάς τες κενές περιεχομένου.
Άλλωστε, τι περιεχόμενο να βρεθεί σε διατυπώσεις του είδους “νέα ανάπτυξη στην οικονομία, νέα εποχή για την Κοινωνία και νέα εθνική αυτοπεποίθηση” που όσο και αν παριστάνουν τις… χυμώδεις έχουν σαπίσει πριν ακουμπήσει ο λογογράφος το πληκτρολόγιο;
Κουκουλώντας τις αντιθέσεις, κρύβοντας κάτω από το χαλί τις ευθύνες και κάνοντας την ιστορία 43 ετών… ίσωμα, φτάνεις να… καταριέσαι το “στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης” που υπήρχε την 35ετία 1974 – 2009, ξεχνώντας πολύ βολικά ότι 19 από αυτά τα 35 χρόνια, και μάλιστα τα πιο κρίσιμα, κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ!
Τελικά, με κάτι τέτοια, μια γιορτή γενεθλίων γίνεται εύκολα μνημόσυνο, με τους συμμετέχοντες να κοιτάνε ένα γύρω και να αναρωτιούνται τι συγγένεια έχουν με τον ένα ή τον άλλον.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.
**Πηγή: news247.gr
Όλα καλώς καμωμένα λοιπόν. Και από τον Ανδρέα, και από τον Σημίτη και από τον Γιώργο και από τον Βενιζέλο. Αλλά τότε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Πώς το κραταιό κίνημα που είχε τα 40ρια για πασατέμπο -ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 2009 με 43,92%- κατέληξε σε μονοψήφια ποσοστά και στήνει πάρτι όταν ανεβαίνει 1-1,5%; Αρκεί μια τοποθέτηση του είδους “το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε, και μόνο αυτό, τις συνέπειες της κρίσης”;
Προφανώς δεν αρκεί. Γιατί μια πολιτική τοποθέτηση προϋποθέτει απαντήσεις και σε όλες τις ερωτήσεις που γεννά μια τέτοια διατύπωση. Γιατί λχ πλήρωσε μόνο αυτό, γιατί δηλαδή οι πολίτες θεώρησαν ότι μόνο αυτό έφταιγε, ή ότι αυτό είχε τις κυριότερες και μεγαλύτερες ευθύνες;
Μην δίνοντας, όπως όφειλε, αυτές οι απαντήσεις, η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δεν απάλλαξε από τις ευθύνες του κανέναν από τους προγενέστερους προέδρους του ΠΑΣΟΚ, αν αυτός ήταν ο στόχος της.
Αντίθετα, η προσπάθεια να γιορταστούν τα 43χρονα του κόμματος που επαγγέλθηκε τη μεγάλη “αλλαγή” της χώρας, χωρίς στοιχειώδεις αυτοκριτικές αναφορές και δίχως σαφείς αποστάσεις από τον συντηρητικό αστικό εκσυγχρονισμό του Σημίτη, την πρόσκληση του ΔΝΤ και την υπογραφή της υποταγής στα μνημόνια από τον Γιώργο και τον μεγάλο δεξιό συνασπισμό που επαγγέλθηκε ο Βενιζέλος, ναρκοθετεί τις επαγγελίες της “νέας αλλαγής”, αποκαλύπτοντάς τες κενές περιεχομένου.
Άλλωστε, τι περιεχόμενο να βρεθεί σε διατυπώσεις του είδους “νέα ανάπτυξη στην οικονομία, νέα εποχή για την Κοινωνία και νέα εθνική αυτοπεποίθηση” που όσο και αν παριστάνουν τις… χυμώδεις έχουν σαπίσει πριν ακουμπήσει ο λογογράφος το πληκτρολόγιο;
Κουκουλώντας τις αντιθέσεις, κρύβοντας κάτω από το χαλί τις ευθύνες και κάνοντας την ιστορία 43 ετών… ίσωμα, φτάνεις να… καταριέσαι το “στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης” που υπήρχε την 35ετία 1974 – 2009, ξεχνώντας πολύ βολικά ότι 19 από αυτά τα 35 χρόνια, και μάλιστα τα πιο κρίσιμα, κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ!
Τελικά, με κάτι τέτοια, μια γιορτή γενεθλίων γίνεται εύκολα μνημόσυνο, με τους συμμετέχοντες να κοιτάνε ένα γύρω και να αναρωτιούνται τι συγγένεια έχουν με τον ένα ή τον άλλον.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.
**Πηγή: news247.gr
