Patrick J. Buchanan,* 13-4-21
Μετάφραση Μ.Στυλιανού
Ο Μπάιντεν διαβεβαίωσε προσωπικά τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι για την “ακλόνητη υποστήριξη της Αμερικανικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του, εν όψει της συνεχιζόμενης επίθεσης της Ρωσίας στο Ντονμπάς και την Κριμαία”. Τι σημαίνει αυτό;”
Τι σκαρώνουν ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Σι Τζιπίνγκ;
Τις τελευταίες ημέρες, ρωσικά άρματα μάχης, πυροβολικό, πανοπλίες, φορτηγά και στρατεύματα κινούνται οδικώς και σιδηροδρομικώς όλο και πιο κοντά στην Ουκρανία, και η Μόσχα λέγεται ότι επανατοποθετεί την 56η Ταξιαρχία Αεροπορικής Επίθεσης φρουρών στην Κριμαία.
Στρατιωτικές πηγές στο Κίεβο εκτιμούν ότι υπάρχουν τώρα ρωσικά στρατεύματα δυνάμεως 85.000 οπλιτών, σε απόσταση μεταξύ έξι και 25 μιλίων από τα βόρεια και ανατολικά σύνορα της Ουκρανίας.
“Έχω πραγματικές ανησυχίες για τις ενέργειες της Ρωσίας στα σύνορα της Ουκρανίας. Υπάρχουν περισσότερες ρωσικές δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν σε αυτά τα σύνορα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από το 2014, όταν η Ρωσία εισέβαλε για πρώτη φορά”, δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών ΄Αντονυ Μπλίνκεν στο “Meet the Press” της Κυριακής. Ο Μπλίνκεν πρόσθεσε αυτή την προειδοποίηση:
“Ο Πρόεδρος Μπάιντεν ήταν πολύ σαφής σχετικά με αυτό. Εάν η Ρωσία ενεργήσει απερίσκεπτα, ή επιθετικά, θα υπάρξει κόστος, θα υπάρξουν συνέπειες”.
Τι “κόστος” και ποιες “συνέπειες”, έμεινε ακαθόριστο.
Νωρίτερα, ο Μπάιντεν διαβεβαίωσε προσωπικά τον Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι για την “ακλόνητη στήριξη της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας εν όψει της συνεχιζόμενης επίθεσης της Ρωσίας στο Ντονμπάς και στην Κριμαία”.
Τι σημαίνει αυτό?
Όταν ο Πούτιν ήταν ένας νεαρός αξιωματικός της KGB, η Μαύρη Θάλασσα ήταν μια εικονική σοβιετική λίμνη, που κυριαρχείται στα δυτικά από τα μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας Βουλγαρία και Ρουμανία, και στα βόρεια και ανατολικά από την ΕΣΣΔ. Η Τουρκία κατελάμβανε τη νότια όχθη.
Σήμερα, τρεις από τις έξι χώρες που βρέχονται από τον Εύξεινο Πόντο — η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Τουρκία — είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Δύο από τους άλλους, η Ουκρανία και η Γεωργία, φιλοδοξούν ανοιχτά να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ.
Εάν η Ρωσία αισθάνεται μια αίσθηση απώλειας και αναγκαστικής απομόνωσης, ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;
Η διαφάνεια της ρωσικής στρατιωτικής συσσώρευσης υποδηλώνει ότι είναι περισσότερο ένα μήνυμα προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από οποιαδήποτε προετοιμασία για εισβολή.
Ο Πούτιν φαίνεται να λέει: η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ή η τοποθέτηση των αμερικανικών ή νατοϊκών δυνάμεων σε αυτή τη χώρα θα παραβίαζε μια κόκκινη γραμμή για τη Ρωσία. Και δεν θα αποκλείσουμε τη στρατιωτική δράση για την πρόληψη ή την αντιμετώπισή της.
Τα πρακτικά δείχνουν ότι ο Πούτιν δεν μπλοφάρει.
Έχουμε βρεθεί εδώ δύο φορές στο παρελθόν.
Το 2008, όταν η Γεωργία εισέβαλε στη Νότια Οσετία, μια επαρχία που είχε απελευθερωθεί από τη Γεωργία τη δεκαετία του 1990. Ο Πούτιν έστειλε στρατεύματα στη Νότια Οσετία, έδιωξε τους Γεωργιανούς και στη συνέχεια εισέβαλε στη Γεωργία και κατέλαβε μέρος αυτής της χώρας ως πρακτικό μάθημα.
Και παρόλο που οι ΗΠΑ θεωρούσαν τον Πρόεδρο της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι φίλο και τη Γεωργία ως πιθανό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, ο Τζορτζ Μπους δεν έκανε τίποτα.
Και πάλι, το 2014, όταν ένα πραξικόπημα στο Κίεβο, που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, ανέτρεψε το εκλεγμένο και ρωσόφιλο καθεστώς, ο Πούτιν κατέλαβε και προσάρτησε την Κριμαία και βοήθησε τους ρωσόφωνους αντάρτες στο Ντονμπάς να απελευθερωθούν από τον έλεγχο του Κιέβου.
Εν ολίγοις, όσον αφορά την Ουκρανία, η Ρωσία απέδειξε ότι έχει τις δικές της κόκκινες γραμμές, τις οποίες θα υποστηρίξει με στρατιωτική δράση.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ωστόσο, έχουν δείξει επανειλημμένα ότι ενώ θα παράσχουν ηθική υποστήριξη και στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, δεν πρόκειται να πολεμήσουν τη Ρωσία για την Ουκρανία ή να αποσπάσουν την Κριμαία ή το Ντονμπάς από τον έλεγχο του Πούτιν.
Ωστόσο μια παρόμοια δοκιμή εξελίσσεται τώρα στις θάλασσες της Νότιας και Ανατολικής Κίνας.
Στο “Meet the Press” της Κυριακής, ο Μπλίνκεν ρωτήθηκε επίσης εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αγωνιστούν για να υπερασπιστούν την Ταϊβάν, η οποία παρενοχλείται και απειλείται από την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ, που ισχυρίζεται ότι το νησί αποτελεί κυρίαρχο εθνικό της έδαφος.
“Είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την Ταϊβάν στρατιωτικά;” Ρώτησε ο Τσακ Τοντ του NBC.
Η απάντηση του Μπλίνκεν:
“Αυτό που έχουμε δει, και αυτό που μας απασχολεί πραγματικά, είναι όλο και πιο επιθετικές ενέργειες από την κυβέρνηση του Πεκίνου που απευθύνονται στην Ταϊβάν, αυξάνοντας τις εντάσεις στα Στενά. Και έχουμε μια δέσμευση για την Ταϊβάν στο πλαίσιο του νόμου περί σχέσεων με την Ταϊβάν … Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι θα ήταν σοβαρό λάθος για οποιονδήποτε να προσπαθήσει να αλλάξει την υπάρχουσα καθεστηκυία τάξη με τη βία”.
Από τότε που ξεκίνησε η προεδρία του Μπάιντεν, η Κίνα στέλνει στρατιωτικά αεροσκάφη, μαχητικά και βομβαρδιστικά, στον εναέριο χώρο της Ταϊβάν, περικυκλώνοντας το νησί με πολεμικά πλοία και προειδοποιώντας ανοιχτά ότι οποιαδήποτε διακήρυξη ανεξαρτησίας από την Ταϊπέι θα σήμαινε πόλεμο με το Πεκίνο.
Έτσι, η Ρωσία κατέστησε σαφές τι θα αγωνιστεί για να αποτρέψει — την προσχώρηση της Ουκρανίας στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ και την εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στο έδαφός της. Και η Κίνα έχει καταστήσει σαφές ποια είναι η κόκκινη γραμμή της, τι θα αγωνιστεί για να αποτρέψει — τη διακηρυγμένη ανεξαρτησία της Ταϊβάν.
Αλλά η πολιτική των ΗΠΑ και στις δύο περιπτώσεις φαίνεται να είναι μια πολιτική “στρατηγικής ασάφειας”, αφήνοντας το ζήτημα ανοιχτό ως προς το τι θα κάναμε.
Και τίθεται το εξής ερώτημα: Η Ρωσία του Πούτιν και η Κίνα του Ξι, με τα πλεονεκτήματά τους της εδαφικής εγγύτητας, απειλούν με στρατιωτική δράση για να δοκιμάσουν από κοινού την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Μπάϊντεν και συνωμοτούν για να το πράξουν – η μία στην Ουκρανία και η άλλη στην θάλασσα της Νότιας και Ανατολικής Κίνας;
Και, αν πολεμήσουμε για την Ουκρανία, πόσοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ θα είναι δίπλα μας; Και αν θα πρέπει να αγωνιστούμε για να κρατήσουμε την Ταϊβάν ελεύθερη, πόσοι Ασιάτες σύμμαχοι θα πολεμούσαν την Κίνα μαζί μας.
*O Πάτρικ Μπιουκάναν ήταν πολιτικός σύμβουλος και λογογράφος του προέδρου Νίξον και υπήρξε ανεξάρτητος υποψήφιος για την Προεδρία των ΗΠΑ. Είναι πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας, διακρινόμενος για την κοφτερή κρίση και την λιτότητα της γραφής.
Απολαμβάνει μεγάλης εκτίμησης στην πατρίδα του και διεθνώς.
