Υπάρχει ένα πελώριο θέμα για το οποίο δεν μιλάει κανένας.
Το καθεστώς Σάρατζ στην Τρίπολη αναγνωρίστηκε από την Ε.Ε ως επίσημη κυβέρνηση της Λιβύης στις 23/4/2019 και αναγνωρίστηκε από την Ε.Ε παρότι είχε σφοδρές αντιδράσεις από το λαό της Λιβύης και ήλεγχε μόνο ένα μικρό μέρος στα δυτικά της χώρας αυτής.
Εκείνη η χώρα που εισηγήθηκε μετά μανίας στην Ε.Ε την αναγνώριση ως νόμιμης κυβέρνησης της Λιβύης του καθεστώτος Σάρατζ στην Τρίπολη ήταν η Ιταλία, ενώ η αναγνώριση είχε, έστω και άτυπα από το παρασκήνιο, την έντονη υποστήριξη και της Τουρκίας, παρόλο ότι η τελευταία δεν είναι μέλος της Ε.Ε.
Ο λόγος που η Ιταλία αλλά και η Τουρκία εργάστηκαν πυρετωδώς για την αναγνώριση από την Ε.Ε της κυβέρνησης Σάρατζ ήταν απόλυτα “εξηγήσιμος”.
Μπορεί ο Φαγιέζ Αλ Σάρατζ να ήλεγχε μικρό μέρος στα δυτικά της Λιβύης αλλά σε αυτό το τμήμα της χώρας βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία των ενεργών πετρελαιοπηγών και του αντλούμενου φυσικού αερίου.
Η Ιταλία, πρώην αποικιακή δύναμη στη Λιβύη, έχει συμφέροντα σε αυτούς τους υδρογονάνθρακες και ειδικά στο φυσικό αέριο, αφού προμηθεύεται μεγάλες ποσότητες του τελευταίου από τη Λιβύη σε προνομιακές τιμές.
Το ίδιο και η Τουρκία έχει πετρελαιοπηγές από το 2005 στη δυτική Λιβύη και μεγάλες φιλοδοξίες, που τις προωθεί αδιάλειπτα με ενέργειες για να μεγενθύνει το ρόλο της και τα κέρδη της από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, πέραν φυσικά των επιδιώξεων της να αξιοποιήσει τη Λιβύη για τις επεκτατικές πολιτικές και γεωστρατηγικές της βλέψεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
Βεβαίως η Ιταλία και από κοντά και η Τουρκία, θα πει κάποιος, ότι “καλώς” έπραξαν αυτά που έπραξαν για τα συμφέροντα τους.
Η κυβέρνηση, όμως, της Ελλάδας, που τότε ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που βρισκόταν; Που βρίσκονταν ο ΥΠΕΞ Γιώργος Κατρούγκαλος; Είχε η χώρα υπουργό Εξωτερικών; Είχε η χώρα πρωθυπουργό; Είχε η χώρα αξιωματική αντιπολίτευσης; Αγρόν αγόραζαν όλοι αυτοί; Κοιμόνταν ολόρθοι;
Δεν είχε πάρει χαμπάρι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών το πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό παιχνίδι που παιζόταν επί χρόνια στη Λιβύη και τα συμφέροντα, ειδικά της Τουρκίας, που επεδίωκαν την αναγνώριση της κυβέρνησης Σάρατζ;
Γιατί, λοιπόν, η Ελλάδα όχι μόνο δεν έβαλε βέτο στην απόφαση της Ε.Ε να αναγνωρίσει τη κυβέρνηση Σάρατζ αλλά ούτε καν αντέδρασε σε αυτήν την αναγνώριση, προβάλλοντας σειρά από εύλογα επιχειρήματα και τονίζοντας την ανάγκη διασφάλισης των ελληνικών συμφερόντων τα οποία εξαρτώντο από τις λιβυκές πολιτικές εξελίξεις;
Δυστυχώς η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια δεν έχει εθνική εξωτερική πολιτική και πράττει ότι της ζητούν οι κηδεμόνες της.
Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα για τη χώρα μας. Αν η Ελλάδα δεν αποκτήσει την εθνική της ανεξαρτησία και δεν εφαρμόσει μια ανεξάρτητη προοδευτική οικονομική και εξωτερική πολιτική με βάση το Διεθνές Δίκαιο και το εθνικό της συμφέρον, η χώρα μας δεν πρόκειται να δει στον ήλιο μοίρα!
K.M
