Με τις βουλευτικές εκλογές 7 Ιουλίου ‘19, κλείνει ο επίσημος κύκλος των Μνημονίων και αρχίζει ένας νέος, της «μεταμνημονιακής» «Λιτότητας και Επιτροπείας», που η διάρκεια του θα εξαρτηθεί από τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού και το επίπεδο παρέμβασης των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων.! Τα αποτελέσματα των επικείμενων εκλογών θα βάλει οπωσδήποτε τη σφραγίδα του στις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.
Η αποφυγή «στρεβλής έκφρασης» της λαϊκής δυσαρέσκειας (με ψήφιση δεξιών/ακροδεξιών κομμάτων ή κομμάτων που εφάρμοσαν Μνημόνια και ποικίλων «αναχωμάτων» του συστήματος που ψαρεύουν στα θολά νερά), με ταυτόχρονη ενίσχυση των δυνάμεων που αγωνίζονται για μια εναλλακτική πολιτική φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση, όπως είναι η «Λαϊκή Ενότητα» (ΛΑΕ), έχει ιδιαίτερη σημασία.!! Γιαυτό χρειάζεται να «αποδομήσουμε» τις πολιτικές «αιχμές» εκείνων των δυνάμεων, που επιδιώκουν τον εγκλωβισμό ψηφοφόρων στις κυρίαρχες πολιτικές.
Α) Το «δίλημμα», βασική «αιχμή» του δικομματισμού
Το σχήμα «δεξιές/ακροδεξιές» και «προοδευτικές δυνάμεις» με τις διάφορες παραλλαγές του («δεξιά – αντιδεξιά», «πρόοδος – συντήρηση», «Τσίπρας – Μητσοτάκης»), αποτελεί ένας είδος «φονικού όπλου» του δικομματισμού. Ιδιαίτερα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, πλασάρεται και με τη θεωρία του «μικρότερου κακού». πχ. «ο Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε, αλλά με Μητσοτάκη τα πράγματα θα είναι χειρότερα».! Το ίδιο «σχήμα» είχε κατά κόρον, χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από το ΠΑΣΟΚ, για τον εκβιασμό κυρίως ψηφοφόρων της Αριστεράς.
Ωστόσο η οικονομική πολιτική που εφάρμοσαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και αυτήν που «δεσμεύονται» να εφαρμόσουν μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές σε επίπεδο διακηρύξεων, είναι κατά βάθος η ίδια, δεδομένου ότι έχουν υπόβαθρο, την πολιτική «Λιτότητας και Επιτροπείας» για εξασφάλιση «πρωτογενών πλεονασμάτων» 3,5% του ΑΕΠ ως το 2022 και 2,2% ως το 2060.!! Συνακόλουθα η πολιτική υπερ-φορολόγησης μισθωτών-συνταξιούχων και λαϊκών στρωμάτων πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όπως επίσης η περιοριστική πολιτική μισθών στο όνομα αύξησης της κερδοφορίας (ακόμα κι αν χορηγηθούν μικρο-αυξήσεις), η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η συνέχιση ιδιωτικοποιήσης ΔΕΚΟ και δημόσιας περιουσίας, η εκκαθάριση κόκκινων δανείων και οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, οι περικοπές δημοσίων δαπανών σε υγεία, παιδεία, πρόνοια, πολιτισμό, περιβάλλον, Αυτοδιοίκηση, κά, θα είναι κυρίαρχο στοιχείο, όπως και η εφαρμογή αυταρχικών μέτρων και βίαιη καταστολή των κοινωνικών αγώνων για κάμψη των λαϊκών αντιστάσεων.!
(σκίτσο Π.Ζερβού, «Εφημερίδα Συντακτών», 24.6.19)
Κατά συνέπεια είτε με Τσίπρα, είτε με Μητσοτάκη, μπροστά μας θα έχουμε την εφαρμογή των δεσμεύσεων του νέου άτυπου Μνημονίου ως το 2022 και σε βάθος χρόνου. Αν δεν υπάρξουν ισχυρές αντιστάσεις κατά της πολιτικής «Λιτότητας και Επιτροπείας», δεν υπάρχουν ουσιαστικά περιθώρια ελπιδοφόρας προοπτικής, ιδιαίτερα τη νέα γενιά. Αυτό κάνει ζωτικά αναγκαία την εκλογική ενίσχυση της ριζοσπαστικής αριστεράς και πρώτα απ’ όλα της ΛΑΕ, που έχει όραμα, θέληση και αγωνιστική συνέπεια. Ψήφος στη ΛΑΕ είναι «ψήφος-παρακαταθήκη» για ένα ελπιδοφόρο μέλλον.!
Β) Η θεωρία της «χαμένης ψήφου»
Μια παραλλαγή του γνωστού «διλήμματος», είναι και η θεωρία της «χαμένης ψήφου», που «πιέζει» κυρίως τα κόμματα εκτός Βουλής, όπως τη ΛΑ.Ε. Το βασικό σκεπτικό που προβάλλεται είναι, ότι «αφού είστε εκτός Βουλής, δεν είναι καλύτερο να ψηφιστεί κάποιο ‘συγγενικό’ κόμμα, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον μια φιλική εκπροσώπηση»; Η συγκεκριμένη αντίληψη υποτιμά τη σημασία της εξωκοινοβουλευτικής πάλης και απολυτοποιεί τη παρουσία στη Βουλή. Παρ’ ότι κοινοβουλευτική εκπροσώπηση διευκολύνει τον εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, η αυτοτελής παρουσία και δράση στην κοινωνία, σε κοινωνικούς χώρους, στην αυτοδιοίκηση, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που διαθέτει η ΛΑ.Ε, την κάνει μια πολιτική δύναμη ιδιαίτερα «χρήσιμη» για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, γιαυτό και πρέπει να ενισχυθεί, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι στη Βουλή.!
Από την άλλη έχει αποδειχτεί, ότι «χαμένη ψήφος» είναι τελικά η ψήφος που πάει σε κόμματα που εφαρμόζουν αντιλαϊκά μέτρα και τα οποία αλυσοδένουν το λαό, καταπατώντας προεκλογικές δεσμεύσεις, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και παλαιότερα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, κά. Εν συντομία, δεν πρέπει οι ψηφοφόροι να ενδώσουν στη θεωρία της «χαμένης ψήφου» η οποία εξυπηρετεί το δικομματικό σύστημα, ούτε να ενισχύσουν τα διάφορα «αναχώματα» που λειτουργούν ως συμπλήρωμα του συστήματος.
Γ) Το δήθεν «νέο» που …διαιωνίζει το «παλιό»
Στις εκλογές 7.7.19, κατεβαίνουν πολιτικά κόμματα, που για πρώτη φορά κάνουν την εμφάνιση τους στην πολιτική ζωή. Επικαλούνται το «νέο», το «σύγχρονο», με «άφθαρτα πρόσωπα», κά. Ωστόσο με βάση τις πολιτικές τους διακηρύξεις, αποτελούν κατά κανόνα «αναπαλαίωση του παλιού». Αυτό ισχύει και για κόμματα στου ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου, όπως το «ΜέΡΑ 25» και η «Πλεύση Ελευθερίας».
Ειδικότερα ο επικεφαλής του «ΜέΡΑ 25» Γιάνης Βαρουφάκης προβάλλει ως «λαύρος» αντιμνημονιακός, ενώ το Φεβρουάριο 2015 ως υπ. Οικονομικών, είχε μιλήσει για την αποδοχή 70% των μνημονιακών δεσμεύσεων. Επίσης τον Ιούλιο 2015, ενώ αρχικά ήταν κατά του νέου Μνημονίου στη συνέχεια υπερψήφισε τα μέτρα (22.7.15). Το κυριότερο ωστόσο είναι το προγραμματικό πλαίσιο του «ΜέΡΑ», που αποτελεί συρραφή μέτρων και εξαγγελιών από παλαιότερα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κεντροαριστερών φορέων, ενώ κάποιες ριζοσπαστικές προτάσεις που περιέχει η εφαρμογή τους εξαρτάται από την ανοχή του κατεστημένου.!
Ειδικότερα το «ΜέΡΑ» μιλάει για μείωση «πλεονασμάτων» στο 1,5% του ΑΕΠ, για σύνδεση πληρωμής τοκοχρεολυσίων με αύξηση του ΑΕΠ, εφαρμογή μορατόριουμ στους πλειστηριασμούς α’ κατοικίας, δημιουργία εξωτραπεζικού συστήματος πληρωμών, επιστροφή ελέγχου της ΑΑΔΕ στο ελληνικό δημόσιο, κά. Όλα αυτά θα εφαρμοστούν εντός της ευρωζώνης με …«Υπεύθυνη Ανυπακοή».! Δηλαδή αν δεν τα δεχτεί το Eurogroup και η Ευρωζώνη …«κακό του κεφαλιού τους».! Σε περίπτωση που αποφασίσουν αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ (Grexit), «αναλαμβάνουν το τεράστιο κόστος που θα έχει για την Ευρωζώνη η αποπομπή της Ελλάδας».!! Αυτή η «υπεύθυνη ανυπακοή», θα αναγκάσει τους ευρωπαίους να το ξανασκεφτούν και να προχωρήσουν στη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης και τη μετατροπή της ….«από Σιδερένιο Κλουβί Λιτότητας, σε περιοχή κοινής ευημερίας».!!!
Δεν νομίζουμε ότι χρειάζονται αναλυτικότερα σχόλια στις «κούφιες» μαγκιές του Βαρουφάκη, ο οποίος επιχειρεί να εξαπατήσει ένα κόσμο που έχει πληγεί από τα Μνημόνια ή απαγοητευμένους από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Από την άλλη η Ζ.Κωνσταντοπούλου, από αντιμνηνομιακή αριστερή φωνή, έχει αλλάξει προσανατολισμό με το γνωστό: “Δεν κοιτάμε Αριστερά, δεν κοιτάμε Δεξιά, μόνο μπροστά“.! Ένα σύνθημα που πρόβαλε ο Μακρόν στη Γαλλία.! Το κυριότερο είναι ότι αρνείται εκλογική συνεργασία με αριστερές δυνάμεις (όπως τη ΛΑΕ) και επιχειρεί με έναν προσωποπαγή κομματικό φορέα, την «Πλεύση Ελευθερίας», να εξασφαλίσει παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Τέλος να σημειώσουμε, ότι άγονες πολιτικές συμπεριφορές, έχουν και δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ειδικότερα το ΚΚΕ με τη γνωστή «σεχταριστική» του γραμμή, αρνείται κάθε ιδέα συνεργασίας με άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, τόσο σε πολιτικό, όσο σε κοινωνικό επίπεδο, η οποία αποδυναμώνει τις λαϊκές αντιστάσεις και διευκολύνει πρακτικά την εφαρμογή των μεταμνημονιακών-νεοφιλελεύθερων μέτρων. Ανάλογη τακτική ακολουθεί και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.! Παρ’ ότι σε κοινωνικό επίπεδο είναι πιο ανοιχτή, στο πολιτικό ακολουθεί την ίδια «σεχταριστική» γραμμή, αρνούμενη τόσο τις «στρατηγικές», όσο και τις «εκλογικές» συμπράξεις, αποδυναμώνοντας έτσι το μέτωπο των λαϊκών αντιστάσεων.!
Δ) Το «ιστορικά αναγκαίο», εμφανίζεται ως «μη ρεαλιστικό»
Μια ακόμα πολιτική «αιχμή» που έχει ως επίκεντρο τη ΛΑΕ, είναι διάφορα παραπολιτικά σχόλια και «κριτικές», ότι οι προτάσεις της είναι τάχα ανεδαφικές, ή παρόμοιες με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος της «αιχμής» είναι σε κάθε περίπτωση να μειώσουν την αξιοπιστία της και με αντίστροφο τρόπο τη δικαίωση της πολιτικής των αντιπάλων της.! Ωστόσο η ΛΑΕ, διαθέτει ένα συνεκτικό, ριζοσπαστικό και ρεαλιστικό «μεταβατικό πρόγραμμα», φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση, που η εφαρμογή του ανοίγει δρόμους σε κοινωνικές αλλαγές με προοπτική το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα διευκολύνει τις αναγκαίες ανακατατάξεις και αλλαγές στο συσχετισμό των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Οι αναλυτικές προτάσεις, για κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων και ρυθμίσεων της περιόδου των Μνημονίων, ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, βαθιάς διαγραφής του χρέους, «σεισάχθειας» στα χρέη λαϊκών νοικοκυριών, δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες, ανάκτηση νομισματικής κυριαρχίας, μείωση φορολογίας στα λαϊκά στρώματα, κατάργηση προνομίων ολιγαρχίας, πάταξη φοροδιαφυγής και φοροκλοπής των «εχόντων», επαναφορά στο δημόσιο κερδοφόρων ΔΕΚΟ, σταμάτημα ιδιωτικοποιήσεων, ενίσχυση των κοινωνικών δαπανών, εφαρμογή προγράμματος ανόρθωσης της οικονομίας, αύξηση των θέσεων εργασίας και μείωση της ανεργίας, ανάπτυξη ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με όλες τις χώρες, κά, είναι βασικά μέτρα που η εφαρμογή τους, ανοίγει ελπιδοφόρες προοπτικές στον ελληνικό λαό, τη νέα γενιά και συνολικά τη χώρα.
Αυτό όμως συνεπάγεται οικοδόμηση «κοινωνικών μετώπων» και λαϊκών αντιστάσεων για την αποτροπή νεοφιλελεύθερων μέτρων και πολιτικών και τη βαθιά αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Κατά συνέπεια η ουσιαστική ενίσχυση της ΛΑΕ – δύναμη αγωνιστική, ενωτική, υπεύθυνη, με «λογισμό και όνειρο» – αποτελεί «παραγωγική επένδυση», για ένα καλύτερο μέλλον.
*Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών, υποψ. Βουλευτής «Λαϊκής Ενότητας» στη Δυτική Αθήνα (Β2-Τομέας)
