Της Τζούλιας Λιακοπούλου
Οι Ευρωεκλογές, τελικά, ήταν η ζυγαριά, όπου μετρήθηκαν αξίες, χαρακτήρες, συνεργασίες…
Και μπήκαμε στα χρόνια, που όλα έχουν γίνει…
Η διαχείριση της κρίσης διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, αποσυντόνισε τη Νέα Δημοκρατία, χρέωσε την κυβερνητική “Αριστερά” του Τσίπρα (που συνθηκολόγησε άνευ όρων με τις Βρυξέλλες και τους Γερμανούς για το 3ο Μνημόνιο και όχι μόνο…), με κατάρρευση στο πολιτικό Ελντοράντο, έφερε στην επιφάνεια τους πωρωμένους ναζιστές της Χρυσής Αυγής και φόρτωσε την Αριστερά με υπαρξιακά αδιέξοδα… Όσο για το κόμμα του Βαρουφάκη, αποτελεί την ευκαιρία να παραμείνουν στο παιχνίδι όσοι μετάνιωσαν που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, χάνοντας τα προνόμια τους ή να μπουν στο παιχνίδι όσοι βαρέθηκαν να είναι στην απέξω… αναδεικνύοντας τον βαρουφακισμό ως ανώτατο στάδιο του οπορτουνισμού…
Μια δεκαετία μετά από το πρώτο μνημόνιο και την υπαγωγή της Ελλάδας σε Καθεστώς Κατοχής από το ΔΝΤ, ESM, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Κομισιόν και 4 χρόνια μετά το 3ο και χειρότερο Μνημόνιο με το οποίο, θεσμοθετήθηκε επίσημα η κατοχή της χώρας τουλάχιστον για 99 χρόνια με την ίδρυση της ΑΑΔΕ, του Υπερταμείου, κ.λ.π., συνεχίζουν ακόμη να υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Δεν έχουν αντιληφθεί ό,τι είναι ένα και αυτό το νόμισμα… Δεν έχουν αντιληφθεί ότι όλες αυτές οι κυβερνητικές μαριονέτες δεν αποφασίζουν την χάραξη πολιτικής στην Ελλάδα, απλά, εκτελούν τις εντολές των εντολοδόχων κατακτητών!!! Οι εκάστοτε ένοικοι του Μαξίμου, από τότε που τέθηκε σε εφαρμογή το πρώτο μνημόνιο έως σήμερα, ζητούν την άδεια των δανειστών ακόμη κι όταν χρειάζεται να αποσυρθούν για φυσική τους ανάγκη!!! Η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο της χώρας είναι κυριολεκτικά για το θεαθήναι.
Κατά τη πορεία της γενικής συμμόρφωσης, τιμωρίας, ποινής ή όπως αλλιώς ονομάζεται αυτή η παράνοια που βιώνουμε και φέρνει το εύηχο όνομα “ΜΝΗΜΟΝΙΟ”, υπήρξαν τραυματίες, νεκροί, πεινασμένοι, άρρωστοι, τρελαμένοι και 500.000 χιλ. πολίτες, που απλά, μάζεψαν τις βαλίτσες τους κι έφυγαν όσο πιο μακριά μπορούσαν… Οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι αυτοκτονημένοι, οι άστεγοι, τα εγκαταλελειμμένα και πεινασμένα παιδιά, οι ασθενείς που πεθαίνουν χωρίς φάρμακα, οι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν χωρίς θέρμανση και χωρίς περίθαλψη είναι απλά, παράπλευρες απώλειες, casualties of war…
Οι Ευρωεκλογές, τελικά, ήταν η ζυγαριά, όπου μετρήθηκαν αξίες, χαρακτήρες, συνεργασίες. Όλοι, ή σχεδόν όλοι, εμφανίστηκαν και εμφανίζονται (ενόψει των εθνικών εκλογών) υπέρ των συνεργασιών. Κι όλα αυτά μέσα στα πλαίσια ενός απόλυτα μοναρχικού καθεστώτος , του καθεστώτος των δανειστών! Αυτοί λοιπόν, φαντασιώνονται μέσα στο μυαλό τους, τη δυστυχία του Έλληνα σαν τιμωρία γιατί δεν ήταν καλό παιδί… Είτε εντελώς τεχνοκρατικά (δανείστηκες-πληρώνεις), είτε σαν ευκαιρία για εξαγορά μισοτιμής καλών φιλέτων της Ελληνικής Περιουσίας, είτε σαν ονείρωξη μιας υποταγής της αποικίας! Και οι εγχώριοι ορντινάντσες τους, τραβολογάνε από όλες τις μεριές, τον Ελληνικό λαό προκειμένου να αποδείξουν στα ξένα αφεντικά τους, πως ένα κράτος μπορεί να επιβιώσει με τέτοιου είδους χρέος…
Ένας λαός φυλακισμένος σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο συνεχόμενης απομύζησης του εισοδήματός του και της συρρίκνωσης του κάτω από ατέλειωτα χαράτσια, δάνεια στο κόκκινο, απειλές, κατασχέσεις των σπιτιών και των περιουσιών του, απολύσεις, με παράλογο κόστος ζωής, με δυο εκατομμύρια ανέργους, με συνεχόμενη για τέταρτη χρονιά ύφεση που καλπάζει και με χιλιάδες λουκέτα στις επιχειρήσεις, με χιλιάδες ανθρώπους να καταναλώνουν ψυχοφάρμακα σαν καραμέλες και πάνω από δεκατέσσερις χιλιάδες να έχουν αφαιρέσει τη ζωή τους!
Οι πολίτες, μέσα σ’ αυτήν τη Δημοκρατία των Δόσεων… πλέουν στο ίδιο χωροχρονικό με τους βασανιστές τους…
Άγγιξε σχεδόν το 57% η αποχή στις Ευρωεκλογές! Φοβούμαι ότι τώρα η αποχή θα είναι πολύ μεγαλύτερη… Δεν συμφωνώ μ’ αυτήν την ενέργεια. Δεν συμφωνώ με την αποχή. Δεν θέλω να γίνουν πράγματα για μένα χωρίς εμένα… Όμως, ο κόσμος είναι “μαγκωμένος”. Έχει κουραστεί, έχει βαρεθεί, έχει φοβηθεί…
Πρώτη φορά οδεύουμε σε εκλογές, στις 7 Ιούλη , με τα χαρτιά τόσο σημαδεμένα, την κοινωνία περίπου σε βαθιά νάρκη και αφασία και το αποτέλεσμα δημοσκοπικά τόσο προεξοφλημένο.
Λένε όμως οι σύγχρονοι “ραγιάδες” να ετοιμάζουν την τελευταία ώρα καμία έκπληξη, που να ταράξει έστω και ελάχιστα τα λιμνάζοντα νερά; Λέτε;
Τζούλια Λιακοπούλου
