Παραίτηση Flynn: Η διαμάχη μεταξύ των κέντρων εξουσίας στις ΗΠΑ

Η συγκεκριμένη στιγμή λέει πολύ περισσότερα για την εξέγερση της CIA ενάντια στην κυβέρνηση από ό,τι για  ανθρώπους του Τραμπ που εμπλέκονται σε ασυνήθεις διαβολικές-παράνομες δραστηριότητες σχεδιασμένες να υπονομεύσουν μια διοίκηση που αποχωρεί. Γνωρίζουμε αρκετά για τις δοσοληψίες του Ρέιγκαν με το Ιράν προ των εκλογών [ πώληση όπλων στο Ιράν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και διοχέτευση των χρημάτων στον μισθοφορικό στρατό που επιχειρούσε να ρίξει τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, σ.τ.μ.] για να ξέρουμε ότι τόσο η CIA όσο και η  NSA  γνώριζαν αυτές τις συναλλαγές, ωστόσο επέλεξαν να σιωπήσουν, επειδή προφανώς ήταν ευτυχείς με την αποχώρηση του Κάρτερ και θεωρούσαν ευπρόσδεκτη μια νέα εποχή  πρωτοφανών για «καιρό ειρήνης» στρατιωτικών και δαπανών για τις μυστικές υπηρεσίες. Παρόμοια, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν τις προσπάθειες του Νίξον να σαμποτάρει τις ειρηνευτικές συνομιλίες του Παρισιού [για τον τερματισμό του πολέμου στο Βιετνάμ, σ.τ.μ.], πριν από τις εκλογές του 1968, και η CIA δεν έκανε τίποτε για να υπονομεύσει έναν νέο πρόεδρο εφόσον  θα της έδινε τον πόλεμο που ήθελε.  Η διαρροή των πληροφοριών περί του Φλιν λέει ελάχιστα καινούργια πράγματα για το πώς  ενεργούν οι νέες αμερικανικές διοικήσεις, αλλά υποδεικνύει κάτι καινούργιο για το πόσο πρόθυμες είναι οι  μυστικές  υπηρεσίες να  μπλοκάρουν μια διοίκηση που δεν είναι της αρεσκείας τους.
Για να το ξεκαθαρίσουμε: δεν βλέπω κάτι κακό στις ίδιες τις διαρροές. Πιστεύω ότι οι διαρροές γενικά είναι καλές για τη δημοκρατία και αποκαλύπτουν σημαντικές αλήθειες για την εξουσία. Δεν ανησυχώ γι’ αυτές καθ’ εαυτές τις διαρροές, αλλά για το κρίσιμο ζήτημα να μην λαμβάνεται υπόψη  η δυνατότητα της CIA και άλλων μυστικών υπηρεσιών να αρπάζουν σημαντικές εξουσίες. Πρόκειται για μια κατάσταση που κανένας μελλοντικός πρόεδρος δεν θα ξεχάσει και αυτό θα τον κάνει να σκέφτεται δύο φορές πριν   συγκρουστεί μ’ αυτές τις υπηρεσίες.
Η ευρεία περιφρόνηση για τον Ντόναλντ Τραμπ εκ μέρους της αριστεράς [με την έννοια που ορίζεται αυτή στις ΗΠΑ, σ.τ.μ.] καθιστά κατανοητό το σημερινό ορμητικό εθνικό κύμα κακεντρέχειας, ωστόσο ελάχιστοι μέσα σ’ αυτή την αριστερά φαίνεται να ανησυχούν  για το  τι προμηνύει όσον αφορά τη δημοκρατία αυτό το εγχώριο πραξικόπημα της CIA.  Βεβαίως,  οι φιλελεύθεροι διακρίνονται από τη μακροχρόνια τάση  τους να χρησιμοποιούν τη CIA,  έτσι  δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει αυτός ο ενθουσιασμός, πρέπει όμως να σκεφτούμε πολύ προσεκτικά πέρα απ’ τη συγκεκριμένη στιγμή, τι θα προκαλέσει αυτή η κατάσταση στο μέλλον.
Δεν είναι κρυφό ότι πολλοί  στη CIA νιώθουν περιφρόνηση για τον Φλιν. Η θητεία του στην υπηρεσία του διευθυντή των Εθνικών Υπηρεσιών Πληροφοριών και στη διοίκηση της μυστικής υπηρεσίας άμυνας (DIA)  συνέπεσαν με απόπειρες να μεταφερθούν από τη CIA στην  DIA πολλές επιχειρησιακές δραστηριότητες και μυστικές επιχειρήσεις. Η επίθεση της CIA  στην κυβέρνηση Τραμπ τόσο γρήγορα μετά τις εκλογές με την έκθεση  περί ρωσικής ηλεκτρονικής παρέμβασης έφερε στο προσκήνιο, με σαφή τρόπο, τις ρωγμές που εμφανίζονται ανάμεσα στην υπηρεσία αυτή και στη νέα εκτελεστική εξουσία.
Υποθέτω ότι υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που πολλοί στη CIA και την  NSA θέλουν να υπονομεύσουν την κυβέρνηση Τραμπ —  και ίσως συμμερίζομαι μερικούς απ’ αυτούς τους λόγους.  Ενώ, όμως, η CIA αισθάνεται άνετα με τη λεηλασία υπέρ των μεγάλων εταιρειών  που είναι έτοιμος να εξαπολύσει ο Τραμπ, σε ελάχιστα μέλη της αρέσει η αστάθεια που δημιουργεί ο  νέος πρόεδρος – και υποθέτω ότι αρκετά παίρνουν στα σοβαρά τις συνεχείς αιχμές και τις επιθέσεις του  για την  ανικανότητα της εν λόγω υπηρεσίας.
Όπως πολλοί στην αριστερά, πιστεύω ότι ο Τραμπ είναι ο πιο επικίνδυνος , χωρίς προσόντα  και απερίσκεπτος πρόεδρος που έχω δει ή έχω φανταστεί. Και ενώ φαίνεται σαν να είναι έτοιμος αρκετά γρήγορα  να αρπάξει κάποια ευκαιρία για να αναγγείλει κάποια καταστροφή που να αφορά την εθνική ασφάλεια, παραχωρώντας στον εαυτό του νέες απεριόριστες εξουσίες, δεν γνωρίζω κανένα λόγο που να δικαιολογεί την επίδειξη περισσότερης εμπιστοσύνης στη CIA και σε άλλες μυστικές υπηρεσίες απ’  ό,τι στον Τραμπ.
Αυτή την επίθεση στην εκτελεστική εξουσία δεν την έχουμε ξαναδεί. Το ιστορικά  πιο ενδιαφέρον στοιχείο της τρέχουσας περιόδου είναι το σπάνιο γεγονός να βλέπουμε τη CIA να λειτουργεί, σε πραγματικό χρόνο, μη παίζοντας τον συνήθη ρόλο της ως μυστικός βραχίονας της προεδρίας  (που όπως υποστήριξε ο κόγκρεσμαν Ότις Πάικ ήταν ο πρωταρχικός σκοπός της), αλλά να λειτουργεί σαν το  είδος του μανιασμένου ελέφαντα που είχαν υποστηρίξει ότι πράγματι είναι ο γερουσιαστής Φρανκ Τσερτς και άλλοι, πριν από πολλά χρόνια [όταν ερευνούσαν τις καλυμμένες επιχειρήσεις των μυστικών υπηρεσιών εκ μέρους της Γερουσίας των ΗΠΑ, τη δεκαετία του 1970, σ.τ.μ.]. Ως πολίτες που ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία, ανεξαρτήτως της χαράς που νιώθουμε παρατηρώντας αυτό τον μανιασμένο ελέφαντα να επιτίθεται στον ανίκανο επικεφαλής του κράτους, πρέπει να μην αγνοούμε τον κίνδυνο που αυτό το κτήνος αποτελεί για όλους μας.
Πρέπει να θεωρούμε ευπρόσδεκτο τον έλεγχο των Τραμπ, Φλιν, Μπάνον , Πρενς και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων,  αλλά πρέπει επίσης να ερευνάται και να ελέγχεται η CIA για  το πιο πρόσφατο στη μακρά ιστορία των πραξικοπημάτων που έχει επιχειρήσει.
*Ο David Price είναι καθηγητής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Σεντ Μάρτιν, Λάσεϊ, Ουάσιγκτον.
**Πηγή: sxedio-b.gr
***Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου