Ανασκαλίζοντας το αρχείο, με διάφορα κείμενά μου, τα οποία είδαν, κατά καιρούς, το φως της δημοσιότητας, «συνάντησα» ένα το οποίο είχε δημοσιευθεί στην «εβδομαδιαία δωρεάν διανεμόμενη εφημερίδα» του Κιλκίς GRATIS. Συγκεκριμένα στην έκδοση του Σαββάτου 7 Ιουνίου 2008 (αρ. φύλλου 10) δημοσιεύτηκε ένα μακροσκελές άρθρο μου με τον ακόλουθο τίτλο: “Ιστορική ευκαιρία για τον τόπο η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ”.
Το κείμενο αυτό ήταν μια απάντηση σε μια ανακοίνωση των μελών της επονομαζόμενης τότε «Αριστερής Πρωτοβουλίας» εντός του ΠΑΣΟΚ επ΄ ευκαιρία της επετείου του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου. Στο κείμενό μου παρέθεσα αυτοτελή την ανακοίνωση της «Αριστερής Πρωτοβουλίας», άσκησα μια ελάχιστη κριτική και διατύπωσα ευθέως την πρότασή μου για «διάσπαση» του ΠΑΣΟΚ και σύμπλευση μαζί με τον τότε ΣΥΡΙΖΑ.
Η κριτική μου στο δημοσιοποιημένο κείμενο ήταν ολιγόλογη. Συγκεκριμένα ανέφερα: «Στο κείμενο δεν αναφέρεται ούτε μια φορά η λέξη νεοφιλελευθερισμός. Είναι ενδεικτικό για μια «αριστερή πρωτοβουλία», η οποία αποτελεί μέρος ενός μεταλλαγμένου πρώην σοσιαλιστικού σε νεοφιλελεύθερο κόμμα, το οποίο δεν επεδίωξε καν να προχωρήσει σε εκδημοκρατισμό του αστικού συστήματος, το οποίο υπερασπίζεται και θωπεύει, αλλά προσχώρησε στις παλαιοκομματικές του πρακτικές της πατρωνίας, των πελατειακών σχέσεων και, φυσικά, της έμμεσης (άμεσης;) κλεπτοκρατίας».
Αυτή η θέση μου για τον κλεπτοκρατικό χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος ήταν επανάληψη παλαιότερων διατυπώσεών μου. Για πρώτη φορά μίλησα σε δημοσιευμένο κείμενό μου (περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ) για τον έμμεσο κλεπτοκρατικό χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε επανέλαβα αυτόν τον ισχυρισμό, αρκετές φορές και με διάφορους τρόπους, έως το ξέσπασμα της κρίσης.
Πίσω, όμως, στη πρόταση για διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και συμπόρευση των αριστερών σοσιαλιστών με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Η πρόταση τώρα: Όσοι θεωρούν εαυτούς αριστερούς και σοσιαλιστές και παραμένουν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ αιθεροβατούν, βρίσκονται εκτός πολιτικής πραγματικότητας, ή συνδυάζουν την παραμονή τους με την ελπίδα ότι θα αποκομίσουν κάποια οφέλη εάν το κόμμα επανέλθει στην εξουσία. Η πρόταση αφορά τους πρώτους [«όσους θεωρούν εαυτούς αριστερούς με την ευρύτερη έννοια»], εκείνους που όντως συνδέονται ακόμη με το όποιο σοσιαλιστικό όραμα. Η εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ αποτελεί ιστορική ανάγκη. Η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ενός οργανωμένου τμήματος της σοσιαλιστικής αριστεράς μπορεί να αποτελέσει εχέγγυο για μια δυναμική, πειστική αντιπολίτευση απέναντι στην επέλαση του αστικού συνασπισμού εξουσίας στα δικαιώματα και τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, για μια επανάκτηση της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας.
Μια σοσιαλιστική συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να δώσει στην ευρύτερη δημοκρατική Αριστερά τη δυνατότητα σε συνεργασία με τα λαϊκά στρώματα να αντικρούσουν σε όλα τα επίπεδα, τη νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική επίθεση. Στην αντίθετη περίπτωση ο μεν ΣΥΡΙΖΑ θα εκφυλιστεί αργά ή γρήγορα σε πολιτικό σχήμα διαμαρτυρίας, και οι σοσιαλιστές που θα παραμείνουν στο ΠΑΣΟΚ θα ξεπέσουν σε δεκανίνι της (υπο)αστικής νομενκλατούρας του κόμματος.
Ο κομματικός πατριωτισμός στην παρούσα ιστορική φάση δεν έχει νόημα. Το παράδειγμα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, που σχημάτισαν ενιαίο κόμμα με τους πρώην κομμουνιστές, πρέπει να βρει μιμητές και στην Ελλάδα. Οι αγκυλώσεις στο χώρο της Αριστεράς πρέπει να ξεπερασθούν. Οι αριστεροί σοσιαλιστές έχουν στα χέρια τους μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία. Μια ευκαιρία που υπερβαίνει τα όρια του δίπολου Δεξιάς-Αριστεράς και αγγίζει το μέλλον της χώρας που διαμορφώνεται αυτή την περίοδο. Στις μέρες μας λαμβάνονται αρνητικές αποφάσεις για τις επόμενες γενιές των λαϊκών στρωμάτων και το αστικό ΠΑΣΟΚ πάει χέρι-χέρι με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.
Η ευκαιρία είναι μπροστά σας, σύντροφοι!»
Αλλά οι της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» δεν τόλμησαν. Παρέμειναν καθηλωμένοι στο ΠΑΣΟΚ, σπαταλώντας χρόνο και πολιτικές ευκαιρίες. Με το ξέσπασμα της κρίσης ήλθε και η έμπρακτη απάντηση στους ενδοιασμούς και την αβουλία τους με την μετατόπιση των λαϊκών στρωμάτων, παραδοσιακών ψηφοφόρων του σοσιαλιστικού χώρου, προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην συνέχεια άρχισαν να προσχωρούν αθόρυβα και αθέατα, σχεδόν όλοι τους, με την «ουρά στα σκέλια» στον νέο «μεγάλο σχηματισμό» της πολιτικής Αριστεράς χωρίς να προσφέρουν κυριολεκτικά τίποτε ουσιαστικό στην χώρα. Ακολούθησε και συνεχίζεται η περίφημη «ΠΑΣΟΚοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό συντελείται χωρίς ουσιαστικό πολιτικό πρόσημο. Έτσι, τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν καθημερινά το τίμημα αυτής της κατάστασης, ενώ οι διαφαινόμενες προοπτικές για το μέλλον της χώρας είναι εφιαλτικές. Για αυτό η συγκρότηση ενός νέου σοσιαλιστικού πολιτικού σχηματισμού είναι, πρώτου μεγέθους, ιστορική ανάγκη για τον τόπο.
Η «Σοσιαλιστική Προοπτική» και τα μεμονωμένα στελέχη της αρνήθηκαν – από την στιγμή της αναγνώρισης του σχήματος το 2013 από τον Άρειο Πάγο ως πολιτικό κόμμα- να εισέλθουν σε παλαιοκομματικές συναλλαγές με τα υπόλοιπα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς (συμπεριλαμβανόμενου και του ΣΥΡΙΖΑ) και επιμένουν στην αναγκαιότητα συγκρότησης ενός νέου πολιτικού σοσιαλιστικού σχηματισμού, γύρω από το τρίπτυχο εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη.
*Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
