Ισως πια να μην καταλαβαίνω την εποχή. Ισως να είμαι ένας βροντόσαυρος. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος που η τύχη τού έριξε στο κεφάλι τη χειρότερη των τραγωδιών μπορεί να γράφει στο Facebook για τη συμφορά που τον βρήκε, μπορεί να ομιλεί και να δίνει συνεντεύξεις στα μέσα ενημέρωσης. Τρεις εκπομπές δηλώσεις! Δεν
Ισως να μην πρόκειται για τον homo Facebook, αλλά για τον ίδιο εκείνο πανάρχαιο τύπου ανθρώπου που μπορεί να μιλά στην Αγορά για τα ανείπωτα. Ισως έτσι να ήταν πάντα στις αγορές, τις ενορίες, τους καφενέδες, τις αυλές στις γειτονιές – ίσως όλα αυτά να είναι σήμερα το Facebook, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οπου συνυπάρχουν το μέτρο και το υπεράγαν. Η τραγωδία ήταν μεγάλη και ασυνήθιστη – φυσικό λοιπόν να προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Συνεπώς και των μέσων ενημέρωσης. Συνεπώς και του διαδικτύου. Καταλαβαίνω ότι ακόμα και μια κάποια πολυλογία είναι αναπόφευκτη. Οπως
Το πειραγμένο γκάζι του φτωχού μπορεί να είναι το ίδιο θανατηφόρο με το φανταχτερό γκάζι του πλούσιου, αν είτε ο φτωχός είτε ο πλούσιος στερούνται παιδείας και αγωγής. Οι τραγωδίες δεν ενδείκνυνται για ανθρωποφαγίες, είτε αριστερίστικες, είτε φασιστικές. Για παράδειγμα, ο συνάδελφος κ. Νίκος Μπογιόπουλος είχε γράψει προ πενταετίας ένα κείμενο επικριτικό για τις πολιτικές απόψεις που έχει ο δυστυχής πατέρας του νεαρού που προκάλεσε αυτήν την τραγωδία. Υπήρξαν λοιπόν ορισμένοι που εμφάνισαν αυτό το κείμενο ως αποτίμηση της εν λόγω συμφοράς. Θα
έλεγε κανείς ότι δεν αξίζει να ασχολούμεθα με Κλαζομένιους – κοινώς φασίστες. Φοβάμαι ότι μια τέτοια στάση είναι λάθος. Η αντίκρουση της θανατίλας είναι θέμα ζωής. Οσο για το ελληνικό κράτος, όπως πάντα Επιμηθεύς. Ανθρωποι όπως ο Ιαβέρης,
ο κ. Κώστας Καββαθάς, κάποτε των «4 Τροχών», θα έπρεπε να αλωνίζουν στα σχολεία, να δημιουργούν μέσα στα σχολεία «σχολές» για τη φιλοσοφία της οδήγησης, για τον πολιτισμό της αυτοκίνησης, για τη συμπεριφορά πίσω απ’ το τιμόνι – μια υπόθεση διάπλασης χαρακτήρων. Το αυτοκίνητο, το άλογο της εποχής μας, είναι μέσον απελευθέρωσης, εργαλείο εργασίας, ανάγκη και διασκέδαση. Η πραγματικότητα των δρόμων
αποτυπώνει την κατάσταση της κοινωνίας – μια εικόνα που στην Ελλάδα ήταν πάντα απογοητευτική. Τώρα δε με την κρίση έχει φθάσει στα αίσχιστα έσχατα. Το χειρότερο βεβαίως σε όλα αυτά, πλην της ίδιας της τραγωδίας, είναι ότι το κράτος μας (έστω, το Προτεκτοράτο) θα παραμείνει ένας ατάραχος Επιμηθεύς – και εν τέλει Μολώχ. Οταν σκάσει η επόμενη τραγωδία, πάλι τα ίδια θα λέμε. Οι διαφορές θα είναι απλώς θέμα ανίχνευσης «στην αγορά και τα σφαγεία», αν η ανθρωποφαγία θα είναι τότε ακόμα ισχυρότερη ή αν θα έχουμε πιει κάπως περισσότεροι απ’ το ποτήρι της περίσκεψης.
Εχω, επιτρέψτε μου, διανύσει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα οδηγώντας αυτοκίνητα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η διαπίστωση ότι η οδήγηση στους ελληνικούς δρόμους, μέσα στις πόλεις κι έξω στις εθνικές οδούς, είναι μια δύσκολη κι επικίνδυνη υπόθεση, πολιορκημένη επιπροσθέτως από τη βαρβαρότητα, δεν συνιστά μια γενίκευση, αλλά αφορά σε μια τραγωδία διαρκείας. Ενα καθημερινό άγος. Που κρατάει δεκαετίες. Και δεν πρόκειται να διορθωθεί, όσον η δυσπραγία που μας κατατρώει αποθηριώνεται.
Το αυτοκίνητο θέλει σεβασμό. Τον σεβασμό προς τους ανθρώπους. Εχει όρια, όπως όρια έχει και ο οδηγός του. Το αυτοκίνητο είναι προέκταση του μυαλού, των ματιών, των χεριών, των ποδιών – είναι και το ίδιο ανθρωπόμορφο. Ποτέ δεν θα πάψουν να υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν το αυτοκίνητο προέκταση του φαλλού τους ή εκείνοι που στην οδήγηση βγάζουν την υστερία τους, τη βλακεία τους, την αγένεια κι ό,τι άλλο τους κάνει να οδηγούν σαν τον χάρο όταν βγαίνει παγανιά. Το θέμα είναι κανείς να τους «προλαβαίνει», να προβλέπει κατά το δυνατόν τη στραβή που έτσι ή αλλιώς θα προκαλέσουν.
Ομως ούτε με αφηγήσεις (όλοι οι οδηγοί έχουν να διηγηθούν ιστορίες περισσότερες απ’ τους κυνηγούς), ούτε με παραινέσεις λύνεται -στον βαθμό που μπορεί να λυθεί- αυτό το πρόβλημα. Αλλά από παιδείας (και για αυτό) άρξασθαι…
Σωστός