Ο Τσίπρας στο ναρκοπέδιο της παρατεταμένης κρίσης

Όμως αυτό που συμ­βαί­νει είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση εμ­φα­νί­ζε­ται να χάνει τον πο­λι­τι­κό έλεγ­χο στο ένα με­γά­λο πο­λι­τι­κό θέμα μετά το άλλο, ενώ στο κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­δει­νώ­νε­ται η κα­τά­στα­ση ενός ημι­ζώ­ντα­ντου-ημί­νε­κρου πο­λι­τι­κού ορ­γα­νι­σμού, με την όξυν­ση των δη­μό­σιων πλέον αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων που πα­ρα­πέ­μπουν στην «επό­με­νη μέρα», στο ζή­τη­μα του εσω­κομ­μα­τι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης μετά από την επερ­χό­με­νη βαριά πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή ήττα.

Αυτό συμ­βαί­νει γιατί οι συν­θή­κες στην Ελ­λά­δα δεν είναι κα­νο­νι­κές. Παρά τους ισχυ­ρι­σμούς του Τσί­πρα, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός συ­νε­χί­ζει να είναι βυ­θι­σμέ­νος στην κρίση και οι δη­μό­σιες ανα­φο­ρές στο «σε­νά­ριο Αρ­γε­ντι­νής» είναι η κα­λύ­τε­ρη από­δει­ξη των πραγ­μα­τι­κών σκέ­ψε­ων και συ­ναι­σθη­μά­των των ντό­πιων κα­θε­στω­τι­κών στε­λε­χών.

Όμως αυτό συμ­βαί­νει, επί­σης, και γιατί το ψέμα έχει (όπως πάντα) κοντά πο­δά­ρια. Οι δια­κη­ρύ­ξεις του Τσί­πρα στη ΔΕΘ ήταν απο­λύ­τως ψευ­δείς: η δέ­σμευ­ση στο απα­ρα­βί­α­στο όλων των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων και η απο­δο­χή της μνη­μο­νια­κής «ενι­σχυ­μέ­νης επο­πτεί­ας» μέχρι το 2060, δεν είναι δυ­να­τόν να πα­ρου­σια­στούν με κα­νέ­να τρόπο ως «έξο­δος από τα μνη­μό­νια».

Αυτή η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εκ­δη­λώ­νε­ται κα­θη­με­ρι­νά στη συ­γκυ­ρία, τι­νά­ζο­ντας στον αέρα τα επι­κοι­νω­νια­κά σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης, εμ­φα­νί­ζο­ντας στην επι­φά­νεια και­νού­ρια μέ­τω­πα και οδη­γώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση και το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε απελ­πι­στι­κή πο­λι­τι­κή θέση.

Τρά­πε­ζες

Την ώρα που ο Τσί­πρας δια­βε­βαί­ω­νε ότι «η οι­κο­νο­μία πάει καλά», η 3η του Οκτώ­βρη απο­δεί­χθη­κε «μαύρη Τε­τάρ­τη» για τις τρά­πε­ζες στο χρη­μα­τι­στή­ριο της Αθή­νας. Η ανε­ξέ­λεγ­κτη πτώση των τιμών των με­το­χών τους οδή­γη­σε  στην εκτι­μώ­με­νη κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των 4 με­γά­λων συ­στη­μι­κών τρα­πε­ζών κάτω από τα 5 δισ. ευρώ (σε σύ­γκρι­ση με τα 26,9 δισ. ευρώ το 2013, ή τα 11,6 δισ. ευρώ στα τέλη του 2015…).

Αυτή η κα­τα­κρή­μνι­ση δεν είναι δυ­να­τόν να ερ­μη­νευ­τεί με συ­γκυ­ρια­κούς πα­ρά­γο­ντες (π.χ. οι συ­νέ­πειες της ιτα­λι­κής «σύ­γκρου­σης» με την ΕΕ).

Είναι γνω­στό ότι ένα με­γά­λο τμήμα των δα­νεί­ων που έχουν χο­ρη­γή­σει οι τρά­πε­ζες –κατά εκτι­μή­σεις πάνω από 88 δισ. ευρώ– είναι πλέον κα­τα­ταγ­μέ­να στα «κόκ­κι­να», στην κα­τη­γο­ρία των «μη-εξυ­πη­ρε­τού­με­νων».

Της «μαύ­ρης Τε­τάρ­της» προη­γή­θη­κε η δη­μο­σιο­ποί­η­ση εκτι­μή­σε­ων ότι τα stress tests σχε­τι­κά με την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών υπήρ­ξαν πολύ «χα­λα­ρά», πολύ «φι­λι­κά» για τις τρά­πε­ζες αλλά και την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα. Επί­σης, προη­γή­θη­κε η δη­μο­σί­ευ­ση των εκτι­μή­σε­ων ότι οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες αδυ­να­τούν να προ­χω­ρή­σουν στη μεί­ω­ση των «μη εξυ­πη­ρε­τού­με­νων ανοιγ­μά­των» με τους ρυθ­μούς και τις προ­θε­σμί­ες που προ­βλέ­πει η συμ­φω­νία με την τρόι­κα (που θέλει ένα μο­νο­ψή­φιο πο­σο­στό «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων» έως το τέλος του 2021, από το 50% που υπο­λο­γί­ζο­νται σή­με­ρα). Αυτές οι δια­πι­στώ­σεις πυ­ρο­δό­τη­σαν την κα­τάρ­ρευ­ση. Απέ­να­ντι σε αυτήν την Σκύλ­λα, ο προ­σα­να­το­λι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης συ­νι­στά μια Χά­ρυ­βδη: Η προ­σπά­θεια να οι­κο­δο­μη­θεί ένα κά­ποιο Σχήμα Ει­δι­κού Σκο­πού (ή πε­ρισ­σό­τε­ρα πιο εξει­δι­κευ­μέ­να κατά κλάδο της οι­κο­νο­μί­ας Σχή­μα­τα Ει­δι­κού Σκο­πού) με στόχο να ξε­φορ­τω­θούν οι τρά­πε­ζες τα «κόκ­κι­να δά­νεια» πε­ρι­λαμ­βά­νει πολλά αγκά­θια:

α) Τα Σχή­μα­τα αυτά (SPV’s) προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γουν τους πε­ριο­ρι­σμούς περί «κρα­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης» που έχει θέσει η Γε­νι­κή Διεύ­θυν­ση Αντα­γω­νι­σμού (DG Comp) της Κο­μι­σιόν, οφεί­λουν να πε­ρι­λαμ­βά­νουν «ιδιώ­τες επεν­δυ­τές». Η πρό­σκλη­ση στα διε­θνή κερ­δο­σκο­πι­κά funds να αγο­ρά­σουν «κόκ­κι­να δά­νεια» με στόχο να τα που­λή­σουν με κέρ­δος, στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες προ­ϋ­πο­θέ­τει δη­μό­σιες εγ­γυ­ή­σεις και δη­μό­σια χρη­μα­το­δό­τη­ση. Αυτή μπο­ρεί να υπο­στη­ρι­χτεί μόνο από το «μα­ξι­λά­ρι» που η συμ­φω­νία Τσί­πρα-Eurogroup δια­τη­ρεί με (τάχα) απο­κλει­στι­κό στόχο την εγ­γύ­η­ση μελ­λο­ντι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων πλη­ρω­μών χρέ­ους.

β) Το ξό­δε­μα όλου του «μα­ξι­λα­ριού», ή ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τός του (κατά εκτι­μή­σεις πάνω από 10 δισ. ευρώ) για τη σω­τη­ρία των τρα­πε­ζών, θα φέρει στην επι­φά­νεια τη νέα «πα­γί­δα χρέ­ους», που μπο­ρεί να δη­μιουρ­γη­θεί, με τις με­γά­λες υπο­χρε­ώ­σεις πλη­ρω­μής δό­σε­ων στα χρό­νια από το 2020 και μετά. Και αυτό θα σή­μαι­νε μια πραγ­μα­τι­κή υπο­χρέ­ω­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού να βγει για δα­νει­κά «στις αγο­ρές». Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές το επι­τό­κιο του ελ­λη­νι­κού δε­κα­ε­τούς ομο­λό­γου έχει εκτι­να­χθεί στο απα­γο­ρευ­τι­κό 4,65%, ενώ πολ­λές εκτι­μή­σεις θε­ω­ρούν πι­θα­νό­τα­τες τις τιμές πάνω από 5,5%. Σε αυτές τις εκτι­μή­σεις στη­ρί­ζο­νται όσοι επα­να­φέ­ρουν το σε­νά­ριο της χρε­ο­κο­πί­ας, το σε­νά­ριο του «δρό­μου της Αρ­γε­ντι­νής», στο απο­κο­ρύ­φω­μα μιας μα­κράς πε­ριό­δου νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων και βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις στην Ελ­λά­δα.

γ) Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση έχει, επί­σης, σκλη­ρές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Ση­μαί­νει ότι θα πολ­λα­πλα­σια­στούν δρα­μα­τι­κά οι πλει­στη­ρια­σμοί λαϊ­κών κα­τοι­κιών, για να ελα­φρύ­νουν οι τρά­πε­ζες από τα «κόκ­κι­να» στε­γα­στι­κά δά­νεια, αλλά και για να πει­στούν τα διε­θνή funds ότι η εμπλο­κή τους σε αυτήν την πει­ρα­τεία δεν θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει ορ­γα­νω­μέ­νη λαϊκή αντί­στα­ση. Γι’ αυτό ο Τσί­πρας και οι φίλοι του στην κυ­βέρ­νη­ση δεν δί­στα­σαν να κά­νουν το ξε­τσί­πω­το βήμα της ποι­νι­κής δί­ω­ξης ενά­ντια στον Παν. Λα­φα­ζά­νη, με στόχο να πλή­ξουν όχι μόνο τη ΛΑΕ, αλλά όλο το αγω­νι­στι­κό δυ­να­μι­κό που αντι­στέ­κε­ται στην πο­λι­τι­κή τους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτό που είναι σε εξέ­λι­ξη είναι μια κο­λοσ­σιαία με­τα­φο­ρά τί­τλων ιδιο­κτη­σί­ας αστι­κών ακι­νή­των από τους ιδιο­κτή­τες στις τρά­πε­ζες και από αυτές στα χέρια των ει­δι­κευ­μέ­νων κερ­δο­σκό­πων της αγο­ράς. Το γε­γο­νός ότι πολλά από τα σπί­τια αυτά είναι η μο­να­δι­κή κα­τοι­κία λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, σε τί­πο­τα δεν με­τριά­ζει την απλη­στία των από πάνω. Επί­σης, το γε­γο­νός ότι στο μάτι του κυ­κλώ­να της κρί­σης των τρα­πε­ζών έχει βρε­θεί η Τρά­πε­ζα Πει­ραιώς (που στα προη­γού­με­να χρό­νια «κα­τά­πιε» την Αγρο­τι­κή Τρά­πε­ζα) δεί­χνει ότι το επό­με­νο βήμα της λε­η­λα­σί­ας θα αφορά την αγρο­τι­κή γη.

Όμως, στα­δια­κά, ο Τσί­πρας και οι φίλοι του θα ανα­κα­λύ­ψουν κι άλλες πτυ­χές πο­λι­τι­κών πε­ρι­πλο­κών. Είναι γνω­στό ότι ένα τε­ρά­στιο τμήμα των μη εξυ­πη­ρε­τού­με­νων δα­νεί­ων είναι δά­νεια των τρα­πε­ζών προς τις με­γά­λες και τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις. Η πώ­λη­ση αυτών των δα­νεί­ων στην «αγορά» συν­δέ­ε­ται με το εν­δε­χό­με­νο να αλ­λά­ξουν τα χέρια ιδιο­κτη­σί­ας σε πολ­λές επι­χει­ρή­σεις, να αλ­λά­ξει κυ­ριο­λε­κτι­κά ο επι­χει­ρη­μα­τι­κός χάρ­της στη χώρα. Μια τέ­τοια από­πει­ρα δεν υπάρ­χει καμιά πε­ρί­πτω­ση να εξε­λι­χθεί ει­ρη­νι­κά, με βάση τάχα τους κα­νό­νες της αγο­ράς. Θα συν­δυα­στεί με συ­γκρού­σεις, με χτυ­πή­μα­τα κάτω από τη ζώνη, με βί­αιες αλ­λα­γές στις πο­λι­τι­κές σχέ­σεις των κα­πι­τα­λι­στών κ.ο.κ. Ο μήνας του μέ­λι­τος της κυ­βέρ­νη­σης με τις με­γά­λες οι­κο­γέ­νειες και τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους είναι δυ­να­τόν να με­τα­τρα­πεί τά­χι­στα σε μια κα­τά­στα­ση κι­νού­με­νης άμμου.

Αυτή η ει­κό­να αδιε­ξό­δου δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στις τρά­πε­ζες. Η ανα­κοί­νω­ση των οι­κο­νο­μι­κών δε­δο­μέ­νων της ΔΕΗ, δεί­χνει ότι ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος δια­λυ­τι­σμός που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δέ­χθη­κε υπο­γρά­φο­ντας το 3ο μνη­μό­νιο έχει φέρει τη δη­μό­σια επι­χεί­ρη­ση ηλε­κτρι­σμού κυ­ριο­λε­κτι­κά στο όριο της επι­βί­ω­σης. Και η ΔΕΗ δεν είναι ένα χρη­μα­τι­στη­ρια­κό «όχημα» όπως η Folli-Follie. Που­λώ­ντας διαρ­κώς κομ­μά­τια της ΔΕΗ, δια­σφα­λί­ζο­ντας την εί­σο­δο των ιδιω­τών «πα­ρό­χων» σε όλους τους το­μείς της δρα­στη­ριό­τη­τάς της, εξα­σφα­λί­ζο­ντας σκαν­δα­λώ­δεις συμ­φω­νί­ες χρη­μα­το­δό­τη­σης με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων με πολύ φτηνή ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα κιν­δυ­νεύ­ει να γίνει η κυ­βέρ­νη­ση που στον 21ο αιώνα δεν θα μπο­ρεί να εγ­γυ­η­θεί τη δη­μό­σια ηλε­κτρο­δό­τη­ση της χώρας.

Τι υπάρ­χει στο τέλος αυτού του δρό­μου; Ποια είναι η προ­ο­πτι­κή της πο­λι­τι­κής που συμ­φω­νή­θη­κε με­τα­ξύ Τσί­πρα και δα­νει­στών στο Eurogroup του πε­ρα­σμέ­νου Ιούνη; Ο ακραία σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρος Αλέ­κος Πα­πα­δό­που­λος (πρώην υπ. Οι­κο­νο­μι­κών των κυ­βερ­νή­σε­ων ΠΑΣΟΚ), ανα­λύ­ο­ντας τα στοι­χεία του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού που κα­τα­τέ­θη­κε στη Βουλή, κα­τα­λή­γει στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι οδη­γού­μα­στε σε μια δεύ­τε­ρη χρε­ο­κο­πία και σε μια ακόμα πιο οδυ­νη­ρή δεύ­τε­ρη κα­τα­φυ­γή στην «προ­στα­σία» του ΔΝΤ, βά­ζο­ντας ως τίτλο στην ανά­λυ­σή του: «Η χώρα οδη­γεί­ται στο δρόμο της Αρ­γε­ντι­νής».

Πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση

Όπως πάντα, όποιος βυ­θί­ζε­ται στην αντι­δρα­στι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή στο πεδίο της οι­κο­νο­μί­ας, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος να βυ­θι­στεί στην αντι­δρα­στι­κή αντι­δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή στο πεδίο των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των και των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων.

Η απόρ­ρι­ψη του λαού της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας (ανε­ξάρ­τη­τα από τους λό­γους και το «σκε­πτι­κό» της απο­χής στο πρό­σφα­το δη­μο­ψή­φι­σμα) της συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών, είναι ένα χα­στού­κι στη δη­μα­γω­γία του Τσί­πρα. Ξε­γυ­μνώ­νει όλα τα τάχα «διε­θνι­στι­κά» και «φι­λει­ρη­νι­κά» επι­χει­ρή­μα­τά του και τον αφή­νει έκ­θε­το στην πραγ­μα­τι­κή και βαριά πο­λι­τι­κή κα­τη­γο­ρία: ότι μαζί με τους ομο­λό­γους του στην κυ­βέρ­νη­ση Ζάεφ, προ­ώ­θη­σαν ασύ­στο­λα το σχέ­διο της επέ­κτα­σης του ΝΑΤΟ στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια, αδια­φο­ρώ­ντας πλή­ρως για τις δη­μο­κρα­τι­κές και εθνι­κές ευαι­σθη­σί­ες των λαών της πε­ριο­χής, όπως το δι­καί­ω­μα στον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό. Και σή­με­ρα γί­νε­ται πλέον δε­δο­μέ­νο ότι αυτή η πο­λι­τι­κή μπο­ρεί να συ­νε­χι­στεί μόνο με βαθιά αντι­δη­μο­κρα­τι­κές, με αυ­ταρ­χι­κές με­θό­δους.

Το ίδιο ισχύ­ει και στο καυτό ζή­τη­μα των προ­σφύ­γων. Η κα­τά­στα­ση στη Μόρια και στα άλλα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης των προ­σφύ­γων είναι μια βαριά προ­σβο­λή στην ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς σε αυτή τη χώρα, είναι μια πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στα αι­σθή­μα­τα κάθε δη­μο­κρα­τι­κού αν­θρώ­που. Και είναι πραγ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό έγκλη­μα το γε­γο­νός ότι οι πρά­ξεις και οι πα­ρα­λή­ψεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­τρέ­πουν στη ΝΔ του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη να ζητά έρευ­να σχε­τι­κά με την τύχη των ευ­ρω­παϊ­κών κον­δυ­λί­ων που θα έπρε­πε να είχαν φτά­σει σε συ­γκε­κρι­μέ­νες ενι­σχύ­σεις προς τους πρό­σφυ­γες.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, εμ­φα­νί­ζε­ται μια βα­σι­κή σύ­γκλι­ση με­τα­ξύ του Αλέξη Τσί­πρα και του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη. Και οι δυο συμ­φω­νούν ότι στους επό­με­νους μήνες θα έχουν ως προ­τε­ραιό­τη­τα την ενί­σχυ­ση της «επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας» όπως πάντα στο όνομα της «ανά­πτυ­ξης». Και οι δυο συμ­φω­νούν στη μεί­ω­ση της φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών, στη μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών, στην ακόμα φι­λι­κό­τε­ρη προς το κε­φά­λαιο τρο­πο­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας.

Ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης είναι κυ­νι­κά ει­λι­κρι­νής: Υπό­σχε­ται ότι θα υλο­ποι­ή­σει αυτήν την πο­λι­τι­κή με μια «έφοδο» των ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών, με μια προ­σπά­θεια να με­τα­τρέ­ψει την ήττα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε στρα­τη­γι­κή ήττα των βα­σι­κών ιδεών και των πο­λι­τι­κών του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Δεν κρύ­βει ότι πι­στεύ­ει στο «μο­ντέ­λο» της Μάρ­γκα­ρετ Θά­τσερ.

Ο Αλ. Τσί­πρας ισχυ­ρί­ζε­ται ότι θα υπο­στη­ρί­ξει τις ίδιες πο­λι­τι­κές, αλλά με ένα κά­ποιο «αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο». Από την πείρα του 2015-18 γνω­ρί­ζου­με ότι ψεύ­δε­ται ασύ­στο­λα. Και μια μικρή υπο­ση­μεί­ω­ση: οι μο­να­δι­κές συ­γκε­κρι­μέ­νες και ου­σια­στι­κές πα­ρο­χές του Τσί­πρα στο πρό­γραμ­μα που εξήγ­γει­λε στη ΔΕΘ αφο­ρούν τους δι­κα­στές, τους αστυ­νο­μι­κούς, τους στρα­τιω­τι­κούς. Που ση­μαί­νει ότι η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γνω­ρί­ζει ότι η συ­νέ­χεια της πο­λι­τι­κής της θα στη­ρί­ζε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο σε αυτά τα συ­γκε­κρι­μέ­να τμή­μα­τα, δη­λα­δή στο σκλη­ρό πυ­ρή­να του κρά­τους και των μη­χα­νι­σμών κα­τα­στο­λής.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά δεν έχει πλέον την πο­λυ­τέ­λεια του χρό­νου. Το εκ­βια­στι­κό δί­λημ­μα «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης» έρ­χε­ται κατά πάνω μας με τα­χύ­τη­τα. Θα υπο­χρε­ω­θού­με να πα­ρου­σιά­σου­με τις πι­θα­νές απα­ντή­σεις μας σε ελά­χι­στους μήνες. Το ζή­τη­μα αφορά κυ­ρί­ως την ΛΑΕ, τις άλλες δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που απο­σπά­στη­καν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015 και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Κάθε ανά­λυ­ση, κάθε πο­λι­τι­κή γραμ­μή που απο­φεύ­γει τις πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες που απορ­ρέ­ουν από αυτήν τη δια­πί­στω­ση, απο­λύ­τως ανε­ξάρ­τη­τα από προ­θέ­σεις και επι­χει­ρή­μα­τα, έχει τον κίν­δυ­νο να κα­τα­νο­ή­σει στο τέλος αυτής της πε­ριό­δου ότι υπο­τί­μη­σε μια με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση, με πολ­λές συ­νέ­πειες τόσο για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας όσο και για τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα βρε­θούν στο πεδίο της μάχης την επό­με­νη μέρα.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά (φ. 418, 13/10/2018).