Τροποποιώντας διαρκώς τα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης , αυξάνοντας τα υποχρεωτικά πλεονάσματα και διευρύνοντας τους ελέγχους, το Βερολίνο μεταθέτει στο μακρινό μέλλον το τέλος της ελληνικής τραγωδίας.
Λευκός καπνός δεν βγήκε από τις Βρυξέλλες, αυτό το γνωρίζουμε πλέον όλοι. Δεν δόθηκε το πολυσυζητημένο “σήμα” στις αγορές, δεν μπήκαμε στην ποσοτική χαλάρωση, δεν ρυθμίστηκε το χρέος. Με μια κουβέντα όλα έγιναν πιο δύσκολα. Και αυτό, παρ’ ότι ψηφίστηκαν τα πάντα όπως ακριβώς τα ζήτησαν οι δανειστές.
Αυτή τη φορά δεν ήταν αρκετό ούτε ότι ο πολύς Τόμσεν φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό του και βγήκε γκρο πλαν στις κάμερες για να δηλώσει ότι “το πρόγραμμα που υιοθέτησαν οι Έλληνες είναι πολύ δυνατό”. Κι ας είναι σαφές ότι “δυνατό πρόγραμμα” για αυτόν που εισπράττει… “μπόνους” κάθε φορά που κάνει λάθος λογαριασμούς στην πλάτη μας, σημαίνει μέτρα βαριά κι ασήκωτα για εμάς, ό,τι κι αν λένε όσοι προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.
Όπως δεν ήταν αρκετές οι θετικές δηλώσεις του Μοσκοβισί, τα τηλεφωνήματα με τον Μακρόν και τα χτυπήματα συμπάθειας στην πλάτη, οι γεμάτες υπονοούμενα για το Βερολίνο δηλώσεις των “Ευρωπαίων αξιωματούχων”, ούτε οι πολύ πιο συγκεκριμένες off the record βολές όλων αυτών των παραγόντων.
Όλα, και οι υποχωρήσεις, και οι παρακλήσεις, και τα υπονοούμενα, και οι βολές, βρήκαν τοίχο. Γιατί όπως εύστοχα αλλά κατόπιν εορτής δήλωσε ο επικεφαλής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Τζιάνι Πιτέλα, “ο Σόιμπλε συνεχίζει να είναι πρόβλημα για την Ευρώπη”.
Γιατί είτε μετράει ψηφαλάκια στο δρόμο για τις γερμανικές κάλπες, είτε -με το βλέμμα στον Τραμπ και τις ΗΠΑ- τροποποιεί τους όρους των γεωπολιτικών παιγνίων, είτε αλλάζει τις συνθήκες του “ελληνικού πειράματος”, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο:
Όσες υποχωρήσεις κι αν γίνουν από τις ελληνικές κυβερνήσεις, όσα απαράδεκτα μέτρα κι αν γίνουν αποδεκτά στο όνομα ενός αδιέξοδου φιλοευρωπαϊσμού ή ενός ακόμα πιο επικίνδυνου “πραγματισμού”, στο έδαφος της αποδοχής της επιτροπείας και της υποτέλειας, πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα το οποίο θα απαιτούν οι δανειστές, ή ορθότερα το Βερολίνο.
Οι κυβερνητικές ευθύνες είναι δεδομένες. Και για τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν από μια διαπραγμάτευση που ροκάνιζε χρόνο από αυτόν που σαν χώρα δεν είχαμε, και για τις θέσεις που υποστηρίχτηκαν και οι οποίες διατυπώνονταν εν κενώ, χωρίς να υπολογίζουν ότι ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ταχύτατα και επί τα χείρω. Γιατί η ήττα είναι αναπόφευκτη όταν ο τακτικισμός του βλέποντας και κάνοντας, αντιπαρατίθεται σε συγκροτημένα στρατηγικά σχέδια που δεν φτιάχνονται στο πόδι.
Αλλά και οι ευθύνες της αντιπολίτευσης είναι δεδομένες. Γιατί η Νέα Δημοκρατία για παράδειγμα αρνούμενη ακόμα και τώρα, μετά από αυτά που έγιναν χτες στις Βρυξέλλες, να ασκήσει έστω και “προσεκτικά” κριτική στους γερμανικούς χειρισμούς, καταδεικνύει, εκ των προτέρων, χωρίς να διαπραγματευτεί, τα πολύ περιορισμένα όριά της.
Και αυτό τελικά είναι το κομβικό πρόβλημα της χώρας. Ότι το πολιτικό της δυναμικό δεν καταθέτει προς συζήτηση διαφορετικά σχέδια εξόδου από την κρίση αλλά, αυτοπεριοριζόμενο σε ρόλο πολιτικού σχολιαστή, αντιπαραθέτει διαφορετικές αφηγήσεις που δεν τροποποιούν το ευρύτερο πλαίσιο το οποίο διαρκώς καθορίζουν οι άλλοι.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος του NEWS 247
Όπως δεν ήταν αρκετές οι θετικές δηλώσεις του Μοσκοβισί, τα τηλεφωνήματα με τον Μακρόν και τα χτυπήματα συμπάθειας στην πλάτη, οι γεμάτες υπονοούμενα για το Βερολίνο δηλώσεις των “Ευρωπαίων αξιωματούχων”, ούτε οι πολύ πιο συγκεκριμένες off the record βολές όλων αυτών των παραγόντων.
Όλα, και οι υποχωρήσεις, και οι παρακλήσεις, και τα υπονοούμενα, και οι βολές, βρήκαν τοίχο. Γιατί όπως εύστοχα αλλά κατόπιν εορτής δήλωσε ο επικεφαλής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Τζιάνι Πιτέλα, “ο Σόιμπλε συνεχίζει να είναι πρόβλημα για την Ευρώπη”.
Γιατί είτε μετράει ψηφαλάκια στο δρόμο για τις γερμανικές κάλπες, είτε -με το βλέμμα στον Τραμπ και τις ΗΠΑ- τροποποιεί τους όρους των γεωπολιτικών παιγνίων, είτε αλλάζει τις συνθήκες του “ελληνικού πειράματος”, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο:
Όσες υποχωρήσεις κι αν γίνουν από τις ελληνικές κυβερνήσεις, όσα απαράδεκτα μέτρα κι αν γίνουν αποδεκτά στο όνομα ενός αδιέξοδου φιλοευρωπαϊσμού ή ενός ακόμα πιο επικίνδυνου “πραγματισμού”, στο έδαφος της αποδοχής της επιτροπείας και της υποτέλειας, πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα το οποίο θα απαιτούν οι δανειστές, ή ορθότερα το Βερολίνο.
Οι κυβερνητικές ευθύνες είναι δεδομένες. Και για τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν από μια διαπραγμάτευση που ροκάνιζε χρόνο από αυτόν που σαν χώρα δεν είχαμε, και για τις θέσεις που υποστηρίχτηκαν και οι οποίες διατυπώνονταν εν κενώ, χωρίς να υπολογίζουν ότι ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ταχύτατα και επί τα χείρω. Γιατί η ήττα είναι αναπόφευκτη όταν ο τακτικισμός του βλέποντας και κάνοντας, αντιπαρατίθεται σε συγκροτημένα στρατηγικά σχέδια που δεν φτιάχνονται στο πόδι.
Αλλά και οι ευθύνες της αντιπολίτευσης είναι δεδομένες. Γιατί η Νέα Δημοκρατία για παράδειγμα αρνούμενη ακόμα και τώρα, μετά από αυτά που έγιναν χτες στις Βρυξέλλες, να ασκήσει έστω και “προσεκτικά” κριτική στους γερμανικούς χειρισμούς, καταδεικνύει, εκ των προτέρων, χωρίς να διαπραγματευτεί, τα πολύ περιορισμένα όριά της.
Και αυτό τελικά είναι το κομβικό πρόβλημα της χώρας. Ότι το πολιτικό της δυναμικό δεν καταθέτει προς συζήτηση διαφορετικά σχέδια εξόδου από την κρίση αλλά, αυτοπεριοριζόμενο σε ρόλο πολιτικού σχολιαστή, αντιπαραθέτει διαφορετικές αφηγήσεις που δεν τροποποιούν το ευρύτερο πλαίσιο το οποίο διαρκώς καθορίζουν οι άλλοι.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος του NEWS 247
