Όχι. Η Ευρώπη που ξέραμε μάλλον δεν θα υπάρχει μετά τις ευρωεκλογές.
Όλα δείχνουν ότι οι παραδοσιακές νεοφιλελεύθερες συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις οι οποίες στήριξαν μέχρι τώρα όλη την πορεία της ευρωζώνης και της ΕΕ θα υποχωρήσουν δραματικά έως θα καταποντιστούν.
Η Ευρώπη που έχτισαν από κοινού συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις ως μια Γερμανική ηγεμονία, κάτω από την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πιο ακραίων λογικών της «παγκοσμιοποίησης», έχει εξελιχθεί σε ένα γερασμένο τέρας που απωθεί τους λαούς και πνίγει οικονομίες, αξίες και ελπίδες.
Το τραγικό είναι ότι η Ευρώπη (με δυό λόγια τα εκτρώματα της ευρωζώνης και της ΕΕ) θα δεχθεί το βαρύτατο ευρωεκλογικό πλήγμα όχι από αριστερή, προοδευτική, δημοκρατική σκοπιά αλλά από ένα νέο νεφελώδες και προγραμματικά «ασπόνδυλο» είδος μεταμοντέρνων λαϊκίστικων ακροδεξιών δυνάμεων.
Η συνάθροιση ακροδεξιών δυνάμεων υπό τον Σαλβίνι στο Μιλάνο, συνάθροιση με τη συμμετοχή του Γερμανικού AfD και τη στήριξη του κόμματος της Λεπέν, αποτελεί το προεόρτιο ενός νέου επιθετικού και άκρως επικίνδυνου ανερχόμενου πόλου στην Ευρώπη που ταράζει την μέχρι τώρα ευρωπαϊκή ορθοδοξία.
Ο πόλος της νέας ακροδεξιάς υπόσχεται μια στροφή στο «εθνικό κεφάλαιο», σε ένα νεοφιλελευθερισμό με «εθνικά χρώματα», σε πιο σκληρές αντεργατικές πολιτικές και σε μια δραματική ενίσχυση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού ως συγκολλητική ουσία.
Η μετα-Ευρώπη, που θα ρέπει στην ακροδεξιά και σε ρευστές βαθιά συντηρητικές επιλογές, θα αποτελέσει μια βραδυφλεγή βόμβα στο ευρω-μάρκο και σε μια ΕΕ που απέτυχαν και εκ των πραγμάτων πνέουν τα λοίσθια μέσα σε μια γενική αμφισβήτηση και δυσθυμία.
Η ενίσχυση, όμως, στο ευρωπαϊκό προσκήνιο, του τριγώνου Σαλβίνι–Λεπέν–AfD τίποτα το θετικότερο δεν μπορεί να φέρει.
Το τέλος της παλιάς Ευρώπης, κάτι που το ελληνικό κατεστημένο, εκτός πραγματικότητας, ούτε καν υποψιάζεται, δυστυχώς πάει να σημάνει μια άλλη χειρότερη Ευρώπη υπό το κνούτο των ακροδεξιών φοβικών ψυχώσεων.
Στη φάση αυτή κλείνει και ο κύκλος της παλιάς ευρωπαϊκής, πέραν της σοσιαλδημοκρατίας, Αριστεράς, η οποία συρρικνωμένη και χωρίς πνοή, απέμεινε ουραγός των εξελίξεων, αδύναμη να τις επηρεάσει στο ελάχιστο.
Αυτή η ευρωπαϊκή Αριστερά, βαθύτατα «ευρώδουλη», υποταγμένη στις Βρυξέλλες και το ευρώ, υποταγμένη σε μια χίμαιρα και τεχνητή κατασκευή που αποκλήθηκε ηλιθιωδώς και ανιστόρητα «ευρωπαϊσμός», πληρώνει τώρα τα επίχειρα μιας πολιτικής που περιφρονούσε το «ξεπερασμένο εθνικό κράτος», αποθέωνε, σχεδόν, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και παρέπεμπε τις εναλλακτικές λύσεις στην δυστοπία της συνολικής αλλαγής της Ευρώπης, κάτι που με μεγάλη ευκολία κάνουν και σήμερα οι Τσιπραίοι και Βαρουφάκηδες.
Οι όποιες φωνές στην κομμουνιστική Αριστερά, όπως του ΚΚΕ, που αμφισβητούσαν και αμφισβητούν την ΕΕ, το έκαναν και το κάνουν με απωθητικούς δογματικούς όρους, χωρίς επίκαιρη εναλλακτική προοπτική, πετώντας την μπάλα σε μελλοντικούς παραδείσους και στην εξέδρα και επομένως ατελέσφορα.
Κι αυτά, για να μη μιλήσω για τον γελοίο επαρχιώτικο «ευρωπαϊσμό» του ελληνικού πολιτικοοικονομικού και πνευματικού κατεστημένου, ο οποίος περισσότερο θυμίζει σύγχρονο ραγιαδισμό.
Αυτό το κατεστημένο, για να παραφράσω την τραγωδία του Τιτανικού, ανυποψίαστο για το παγόβουνο της καταρρέουσας ευρωπαϊκής προοπτικής, χορεύει αμέριμνο στο κατάστρωμα με ήχους ευρωπαϊκών ονειρώξεων.
Σήμερα όσο ποτέ είναι αναγκαία η ριζική και εκ βάθρων επαναθεμελίωση μιας Αριστεράς που, πέραν της διαμόρφωσης μας νέας πολιτικής και οικονομικοκοινωνικής στρατηγικής, θα αμφισβητήσει σε βάθος τον ολοκληρωτισμό του ευρώ και της ΕΕ και το γελοίο «αυτοκρατορικό» κατασκεύασμα ενός ευρωπαϊσμού, που στην μακρά ιστορική διαδρομή υπήρξε μόνο το προκάλυμμα δυνάμεων που γύρευαν να θέσουν κάτω από την σκιά και την μπότα τους τις ευρωπαϊκές χώρες και λαούς
Μάκης Ματσάγγος