Η ομιλία του Περικλή Κοροβέση στην εκδήλωση για την ποιητική συλλογή “Άπνοια μνήμη” της Κατερίνας Θανοπούλου, υποψήφιας περιφερειακής συμβούλου με την Ανυπότακτη Αττική.
Υπάρχει μια θα το λέγαμε δυσπιστία αλλά και ρατσισμός, για όποιον βγάζει ένα ποιητικό βιβλίο υπάρχει μια δυσπιστία εν γένει για τα πολλά ποιήματα που γράφονται. Εγώ παίρνω περίπου 5 ποιητικές συλλογές τον μήνα. Βρίσκω σε κάθε ποιητική συλλογή τουλάχιστον 5 στίχους 10 στίχους 15 στίχους πολύ σημαντικούς.
Νομίζω, προϋπόθεση για να βγει ένας Σολωμός ένας Καβάφης ένας Σεφέρης είναι όλος ο λαός να αισθάνεται. Ρώτησα κάποτε τον φίλο τον Παναγιώτη τον Κουνάδη, πώς διάολο είχαμε τόσους καλούς τραγουδιστές, τόσους πολλούς καλούς συνθέτες, πως γινότανε στο ρεμπέτικο το σινάφι. Είναι πολύ απλό, τραγουδούσαν ως λαός. Τραγουδούσαν ως λαός. Άρα λοιπόν, το να υπάρχουν τόσες πολλές ποιητικές συλλογές σημαίνει ότι ένας λαός δημιουργεί.
Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε την σχέση δημιουργίας του λαού και της εξέγερσης. Γιατί αυτός που τολμάει να γράψει ένα ποίημα, που ξεφεύγει από το στερεότυπο και καθιερωμένο λόγο, την κατάλληλη στιγμή μπορεί να πάρει και ένα τουφέκι και να ανέβει στο βουνό. Η έννοια της έκφρασης της προσωπικής ταυτόχρονα είναι και έκφραση κοινωνικής εξέγερσης. Δεν είναι τυχαίο. Αν πάρουμε την λίστα των εκτελεσμένων, πόσοι από αυτούς ήταν καλλιτέχνες; Υπάρχει, ακόμα, δυσπιστία στους καλλιτέχνες.
Θυμάμαι, όταν στα νιάτα μου ήμουνα ηθοποιός και ήμουνα φαντάρος τιμωρημένος σε πειθαρχικό τάγμα, λέγανε η αδερφή με τη βέρα. Επειδή ήμουνα ηθοποιός ήμουνα η αδερφή με τη βέρα και τα καθήκοντα που υπηρετούσα την πατρίδα, ήταν ο Κοροβέσης στα σκατά.
Λοιπόν, οπότε αυτή η έννοια της δυσπιστίας προς τον δημιουργό στην ουσία είναι, ο φόβος της άρχουσας τάξης για αυτονομία του λαού. Γιατί ο λαός όταν είναι δημιουργικός δεν έχει τίποτα άλλο, από αυτό ζει.
Όταν διάβαζα λοιπόν τα ποιήματα της Κατερίνας, πέρα από την ποιητική ας πούμε ατμόσφαιρα, που δώσανε εδώ οι απαγγελίες και τα τραγούδια, νομίζω ότι υπάρχει και μια κοινωνική ανάλυση που είναι η ασφυξία που ζούμε.
Σήμερα δεν χρειάζεται να έχουμε τον μπάτσο έξω από την πόρτα, έχουμε τον λογαριασμό της ΔΕΗ, κάποιο δάνειο που πήραμε. Σήμερα είμαστε φυλακισμένοι από τον λογαριασμό της ΔΕΗ και δεν έχουμε τον Παπαδόπουλο, έχουμε την τηλεόραση. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι με την γενίκευση της τηλεόρασης γενικεύτηκε ο φασισμός σε όλη την Ευρώπη; Σε βάζουνε στο ασήμαντο, σε κάνουν ασήμαντο και ψάχνεις να βρεις αρχηγό.
Ο αρχηγός πάντοτε είναι φασίστας, έχει διαφορά με τον ηγέτη, ο ηγέτης βλέπει τρεις γενιές μπροστά και δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το σύνολο, εκφράζει το σύνολο, ο αρχηγός είναι για να βγει στις επόμενες εκλογές, παράδειγμα Τσίπρας. Συγγνώμη αν κάποιους ενόχλησα. Δεν ήθελα να ενοχλήσω αλλά καμιά φορά η ειλικρίνεια γίνεται ενόχληση.
Οπότε σε αυτά τα ποιήματα εγώ είδα που και πως πρέπει να δράσουμε. Δηλαδή, ότι αυτή τη στιγμή κοιτάμε μέσα από μια κλειδαρότρυπα για να δούμε ένα κοτσύφι, ασήμαντο βέβαια αλλά πολύ σημαντικό. Πρώτον από εκεί μέσα μπορούμε να δούμε, δεύτερον το κοτσύφι πετάει. Είναι πολύ σημαντικό να δούμε ποιο είναι ζωντανό και ποιο πετάει και ποιο είναι πεθαμένο, άσχετα αν είναι μικρό. Να δούμε πως θα επιβιώσουμε γιατί πρέπει να φύγουμε από οποιοδήποτε δόγμα, που το δόγμα προϋποθέτει ότι έχει αλήθεια, ενώ την αλήθεια δεν την ξέρουμε.
Πρέπει να κοιτάμε με μάτια ανοιχτά γύρω μας για να καταλάβουμε τι γίνεται και πως θα επιβιώσουμε, γιατί η ζωή του καθενός από εμάς είναι δώρο. Είναι μεγάλο δώρο και αυτό το δώρο είναι πεπερασμένο, είναι ένα μέτρο, από εδώ μέχρι εκεί πάει. Και εκεί πέρα πρέπει να ζήσουμε την αιωνιότητα. Σοφοκλής, Αισχύλος, Σαίξπηρ για εμάς δουλέψανε, όχι για το ίδρυμα Ωνάση, που το κάνουνε θέαμα. Άρα λοιπόν η ζωή είναι πολύτιμη και πρέπει να την διεκδικήσει ο καθένας από εμάς προσωπικά. Γιατί χωρίς προσωπική ελευθερία δεν υπάρχει κοινωνική ελευθερία. Και να πάρουμε το παράδειγμα από τα Μαμούθ. Λένε ότι εξαφανιστήκανε. Έπεσε ένας κομήτης ένας αστεροειδής άγνωστος, με δύναμη χιλίων ατομικώς βομβών. 70% της φύσης και των ζώων, χλωρίδας και πανίδας, εξαφανίστηκε. Και έχουμε μείνει με την πεποίθηση ότι τα Μαμούθ εξαφανιστήκανε.
Λάθος. Μέγα λάθος. Τα Μαμούθ επέζησαν. Με ποια μορφή; Τα έχουνε βρει τώρα οι παλαιοντολόγοι. Το Μαμούθ που ήταν περίπου σαν ένα Μπόινγκ, 40 τόνοι και με την εισπνοή και με την εκπνοή έπινε οξυγόνο και μπορούσε και κράταγε. Οπότε αυτό το είδος προσαρμόστηκε και έγινε πουλί. Γιατί τα πουλιά πετάνε τόσο μεγάλες αποστάσεις; Γιατί έχουνε πάντα οξυγόνο, και με την εισπνοή και με την εκπνοή. Έχουνε αποθέματα και κρατάνε οξυγόνο. Τα Μαμούθ λοιπόν μας δείχνουνε το παράδειγμα να επιβιώσουμε, όχι βέβαια σε τέτοιο μέγεθος της Σοβιετικής Ένωσης αλλά σαν άνθρωποι και σαν… της γειτονιάς.
Αυτά τα πράγματα τα σκέφτηκα με αφορμή το βιβλίο που διάβασα και λέω να μην έχουμε παράπονο ότι είμαστε μόνοι, υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν γύρω και εμείς απομονωνόμαστε. Στο σημείο που βλέπω στην τηλεόραση παλιές ελληνικές ταινίες και δεν βλέπω τον πλούτο που γίνεται γύρω μου. Άρα δεν μας φταίνε οι άλλοι, εμείς φταίμε και αυτό πληρώνουμε.
Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κατερίνα για το δώρο, που μου έκανε με το βιβλίο της. Ευχαριστώ!