Τα βαθύτατα αντιρωσικά πλέγματα του ελληνικού κατεστημένου και η νεοψυχροπολεμική στάση του έναντι της Ρωσίας, όπως και η δουλοφροσύνη του στα δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα όχι μόνο ξεχειλίζουν και δεν μπορούν να κρυφτούν αλλά και εκδηλώνονται συχνά με ένα τόσο άγαρμπο και άξεστο τρόπο, που προκαλούν αποστροφή ακόμα και σε πολλούς εκ των “νενέκων” αυτής της χώρας.
Πρόσφατη επιβεβαίωση αυτής της διαπίστωσης η μονομερής, άτεχνη, άκομψη, ερασιτεχνική και ζημιογόνα αναφορά του Ν. Δένδια σε βάρος της Ρωσίας, συγκριτικά, μάλιστα, με τη στάση των μεγάλων δυτικών δυνάμεων έναντι της πρόκλησης Ερντογάν για την Αγιά Σοφιά.
“Όσον αφορά τις αντιδράσεις με την Αγία Σοφία και της αμερικανικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν σαφέστατες: η Ευρωπαϊκή Ένωση ρητώς καταδίκασε και ζήτησε την αναστροφή της απόφασης. Θα μου επιτρέψετε, μόνο, να πω ότι, εάν θα έπρεπε κάτι να σχολιάσω, θα ανέμενα μια εντονότερη τοποθέτηση από την Ρωσία“.
Στη διπλωματική γλώσσα μια τέτοια δήλωση από την πλευρά του υπουργού Εξωτερικών της χώρας μας, ισοδυναμεί με ευθεία επιτίμηση της Ρωσίας, αν όχι και ευθεία επίθεση σε βάρος της.
Είναι εντυπωσιακό ότι ο Ν. Δένδιας βρήκε για άλλη μια φορά το ζήτημα της Αγιάς Σοφιάς ως αφορμή για μια εντελώς αψυχολόγητη κριτική προς τη Ρωσία, δηλώνοντας ταυτόχρονα, προς έκπληξη των πάντων, την ικανοποίησή του- άγνωστο για ποιο λόγο- για τη συμπεριφορά των ΗΠΑ και της Ε.Ε.
Προτού επιχειρήσει κριτική, στην πραγματικότητα επίθεση, στη Ρωσία, ο Ν. Δένδιας όφειλε πρώτα από όλα να έχει κάνει αυτοκριτική για την άνευρη, υποτονική, ανούσια και κατευναστική στάση στης Ελλάδας απέναντι στη βάρβαρη απόφαση του Ερντογάν και να έχει καυτηριάσει την υποκρισία και απραξία της Ε.Ε και των ΗΠΑ απέναντι σε ένα ζήτημα, που αφορά όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα και στην ουσία να έχει καταγγείλει την ανοχή, αν όχι και την κάλυψή τους, προς την πλευρά Ερντογάν στο όνομα των στρατηγικών τους συμφερόντων .
Δυστυχώς, όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για έναν πολιτικό σαν τον Νίκο Δένδια, ο οποίος στηρίζει την πολιτική παρουσία του και το μέλλον του στην δουλοφροσύνη και το γλύψιμο των δυτικών κηδεμόνων της χώρας.
Με τούτο και τ’ άλλο, όμως, η Ελλάδα κλείνει όλο και πιο ερμητικά την πόρτα προς την Ρωσία, αντί να επιχειρήσει μια μεγάλη προσέγγιση και ένα μεγάλο άνοιγμα απέναντί της, με συνέπεια όχι μόνο να παραδίδεται όλο και πιο ταπεινωτικά στους δυτικούς κηδεμόνες της αλλά και να παραδίδει την χώρα έρμαιο στις επεκτατικές ορέξεις του νεοθωμανικού ιερατείου της Τουρκίας.
Το μέλλον της χώρας επαφίεται αποκλειστικά στις αντιδράσεις του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Θα υπάρξουν;
Β.Ζ
