Μετά και το τελευταίο Eurogroup πολλά φαίνονται να αλλάζουν στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Η πλήρης αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης να πάρει έστω και μια επιδερμική μελλοντική απάντηση για το χρέος την οδηγεί εκ των πραγμάτων στην αλλαγή όλου του αφηγήματος παραπλάνησης που μέχρι τώρα προωθούσε στον ελληνικό λαό με την υποτιθέμενη μάχη που δίνει με τους δανειστές μας.
Η ιστορία ότι διαπραγματευόμαστε σκληρά , κάνοντας και ορισμένες υποχωρήσεις για να δώσουμε λύση στο πρόβλημα του χρέους, δεν στέκει ποια. Ο Σόιμπλε και η παρέα του ούτε ν΄ ακούσουν δεν θέλουν για την έστω και μερική αντιμετώπιση του χρέους, η δε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του όπως έλεγε παλιά ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε κατά διάνευα δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Βέβαια το ΔΝΤ παρουσιάζεται ως προς το χρέος σε μια διαφορετική κατεύθυνση από την Γερμανία αλλά η αντίθεση του αυτή συνοδεύεται από μέτρα καταστροφικά για τον ελληνικό λαό.
Στο Eurogroup λοιπόν η κυβέρνηση βρέθηκε με την πλάτη στην κυριολεξία στον τοίχο και γύρισε στην Ελλάδα στραπατσαρισμένη. Οι δανειστές μας φυσικά γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν με μια κυβέρνηση χωρίς πυγμή που την κάνουν ότι θέλουν, χωρίς λαϊκή συγκατάθεση, πραγματικό περίγελο των σκυλιών. Με το τελευταίο Eurogroup λοιπόν φάνηκαν καθαρά τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις της όλης πολιτικής της. Ο μύθος του χρέους και της αντιμετώπισης του εδώ και τώρα κατέρρευσε ολοσχερώς. Η γραβάτα δεν φορέθηκε ούτε αυτή την φορά, παρά τις προσδοκίες του Τσίπρα .
Έγινε καθαρό δυστυχώς για μια ακόμα φορά ότι η φάκα του χρέους που στόχο της είχε το κτύπημα του κόστους εργασίας και των εργασιακών σχέσεων , το σμπαράλιασμα του ασφαλιστικού συστήματος με την διαμόρφωση συντάξεων πίνας και φυσικά την ολοκληρωτική διάλυση του ότι είχε απομείνει από το κοινωνικό κράτος λειτούργησε απόλυτα και ο ποντικός πιάστηκε χωρίς να αμειφτεί έστω και με ένα κομματάκι τυριού . Το χρέος και πάλι λειτούργησε σαν θηλιά στο λαιμό. Τα απάνθρωπα μέτρα μπήκαν, αντάλλαγμα όμως δεν είχαμε και η θηλιά του χρέους παρέμεινε .
Σ΄ αυτή την ιστορική φάση και μετά το Eurogroup έσκασε η περίπτωση Παπαδήμου που διαμόρφωσε με την βοήθεια όλων των συστημικών κυβερνητικών μέσων ένα κλήμα « σωτηρίας» της δημοκρατίας μας. Άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε δηλαδή , πλήρης αποπροσανατολισμός και αποσιώπηση για τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας και για το τι έγινε στην ουσία στο Eurogroup .
Ο μπαμπούλας της τρομοκρατίας επανεμφανίστηκε και μαζί του η ανάγκη της περίφημης συναίνεσης. Η ανάγκη του κτισίματος ενός μετώπου για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και τον εκφοβισμό του λαού. Να κάτσουν στ΄ αυγά τους δηλαδή όσοι αντιδρούν και έχουν ένα άλλο αφήγημα και μια άλλη ανατρεπτική πρόταση.
Η απόπειρα κατά του Λ. Παπαδήμου όμως δεν πρόκειται να ποινικοποιήσει και πολύ περισσότερο να φιμώσει καμία αντιμνημονιακή φωνή. Αντίθετα αυτές θα πληθύνουν. Οι δυνάμεις της ανατροπής οι δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές του άγριου νεοφιλελευθερισμού δεν έχουν να απολογηθούν για τίποτα, παρά μόνο να εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια σ΄ αυτές τις εγκληματικές πολιτικές. Αυτοί που πρέπει να λουφάξουν , να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν, είναι όλοι εκείνοι που υποκριτικά καταδικάζουν την βία κατά του Λ. Παπαδήμου από την μια και από την άλλη υπηρετούν και στηρίζουν με θέρμη την βία της μνημονιακής πραγματικότητας που δολοφονεί ηθικά, ψυχικά, εργασιακά, κοινωνικά και συχνά φυσικά, κατά χιλιάδες τους συμπολίτες μας.
Χρειάζεται πάντως να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα η αριστερά ήταν και είναι με επιλογή της ενάντια στην τρομοκρατία γιατί ιστορικά πάντα υπονόμευσε την μαζική ταξική πάλη και τους λαϊκούς αγώνες. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε για παράδειγμα τον ρόλο των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία για το κτύπημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος της γειτονικής μας χώρας.
Εκείνο όμως που ενοχλεί και θυμώνει είναι μια κλαψούρα και μια υποκρισία με αφορμή την δολοφονική ενέργεια στον Λ. Παπαδήμο κλασικό υπηρέτη του συστήματος με στόχο το στήσιμο στην πραγματικότητα ενός κλίματος μνημονιακής συναίνεσης ενάντια στον κόσμο της εργασίας και γενικότερα τον λαό μας…
Η καταδίκη της επίθεσης στον Λ. Παπαδήμο είναι δεδομένη και σωστή, είναι όμως απολύτως απαράδεκτο, ανήθικο και προκλητικό να χρησιμοποιούν, σύσσωμα, σχεδόν, τα συστημικά κέντρα, την επίθεση στον Λ. Παπαδήμο ως όχημα για να δικαιώσουν τις επιλογές και την πολιτική του πορεία και ακόμα χειρότερα για να ευλογήσουν τα μνημόνια και την ξένη κηδεμονία
Αυτή η κατάσταση πάντως κακά τα ψέματα βοηθά σε μεγάλο βαθμό την κυβέρνηση να αλλάξει επικοινωνιακά τον μύθο της . Άλλο αφήγημα τελείως διαφορετικό. Το ξεκίνησε ο κύριος Ν. Παππάς που έδωσε την κυβερνητική γραμμή σε όλα τα κυβερνητικά φερέφωνα. Η αντιπαράθεση δεν είναι πλέον η κυβέρνηση που παλεύει σκληρά με τους δανειστές και στην πάλη αυτή για την ελάφρυνση του χρέους αναγκάζεται να κάνει και ορισμένες τακτικές υποχωρήσεις με μέτρα ανεπιθύμητα που τα « διορθώνει» με αντίμετρα .
Ο μύθος αυτός δεν φτουράει πλέων οι «ιθαγενείς» της Ελλάδας δεν τον αποδέχονται πλέον.
Νέος μύθος επιβάλλεται να γεννηθεί και γεννιέται με την καισαρική τομή και την συνδρομή της υπόθεσης Παπαδήμου. Είναι ένας μύθος που θα βασίζεται σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις , βλέπε όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, όλους τους πολιτικούς εύρο- λιγούρηδες που πριν δυο σχεδόν χρόνια με 222 βουλευτές είχαν ψηφίσει τα χειρότερα μνημονιακά μέτρα που γνώρισε ο λαός μας . Αυτοί και πάλι θα πρέπει να συστρατευθούν ενάντια στην πιθανή « αντιδημοκρατική εκτροπή» που θα δημιουργηθεί αν η χώρα μας φύγει από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Όλοι μαζί πλέον οι πολιτικοί Ελληναράδες από τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη μέχρι την Κυρία Γεννηματά, τον ποταμίσιο Θεοδωράκη και τον εν δυνάμει « πρωθυπουργό» κύριο Λεβέντη να δώσουν την ιερή μάχη για την σωτηρία της πατρίδας ώστε να μην την πετάξουν έξω από τον παράδεισο της Ευρωζώνης για το χρέος. Ο νέος μύθος λοιπόν περνά μέσα από την φιλοευρωπαϊκή συναίνεση όλων ενάντια υποτίθεται στους δανειστές και συγκεκριμένα στον « κακό» κύριο Σόϊμπλε που δεν αντιλαμβάνεται ότι εμείς όπως και όλοι οι νότιο- ευρωπαίοι δεν μπορούν να είναι απλά προτεκτοράτα της Γερμανίας που να μην μπορούν να ψελλίσουν έστω και μια αντίθετη άποψη για την επιβίωσή τους.
Πείσω από το νέο αφήγημα όμως υπάρχει ο πολιτικός σχεδιασμός της διαμόρφωσης μια κυβέρνησης εθνικής ενότητας με έναν νέο πρωθυπουργό που δεν θα είναι κατ΄ ανάγκη ο Τσίπρας ακόμα και ο Μητσοτάκης αλλά ένας νέος Παπαδήμας ή και ο ίδιος ο Παπαδήμας ή καποιος άλλος φίλος του τραπεζίτης πάντα .
Άλλωστε σε όλη την Ευρώπη ξεκινώντας από την Γερμανία ο πολιτικός σχεδιασμός της συνεργασίας ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών και συντηρητικών καλά κρατεί. Στην θέση του παραδοσιακού δικομματικού ή διπολικού συστήματος προωθούνται κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, εθνικής σωτηρίας υποτίθεται για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η Ελλάδα όμως είναι βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε….
