Ο Σενέρ Λεβέντ βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο του καθεστώτος Ερντογάν. Ένας Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, εκδότης μιας μικρής εφημερίδας, η οποία τα γράφει “έξω από τα δόντια”, δεν έχει καμία αναστολή να αναμετράται με το πανίσχυρο ισλαμό-φασιστικό καθεστώς της Άγκυρας. Την ώρα κατά την οποία κράτη, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, χαρακτηρίζονται από φοβικό σύνδρομο όταν στέκονται ενώπιον του Ερντογάν.
Ο Σενέρ Λεβέντ δεν έχει καμία αναστολή να υπερασπιστεί τις αρχές του, τις θέσεις του, την Κύπρο. Πολλοί ήταν εκείνοι που ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο, λίγοι όμως, πολύ λίγοι, παρέμειναν στην ίδια πορεία. Η πορεία τους σταμάτησε στο γνωστό σταυροδρόμι. Η κατοχική δύναμη ό,τι δεν αγοράζεται, εκφοβίζεται και προσαρμόζεται, το εξουδετερώνει.
Και αυτός είναι ο στόχος του καθεστώτος Ερντογάν με τον Λεβέντ. Θέλησε να τον εκφοβίσει αλλά δεν το πέτυχε. Επιχειρήθηκε με την επίθεση των “Γκρίζων Λύκων” στα γραφεία της “Αβρούπα”, για να λιντσάρουν τον ίδιο και τους συνεργάτες του. Ενδεχομένως και να τον σκότωναν, καθώς κανείς δεν θα απέκλειε τούτο να γίνει εάν έπεφτε στα χέρια των ανθρώπων του καθεστώτος.
Χρειάζονται κινήσεις αποτροπής
Ο Σενέρ Λεβέντ διώκεται για μια ακόμη φορά και πολύ πιθανόν να δικαστεί ερήμην και να καταδικαστεί. Ενδέχεται, όμως, η κατοχική Τουρκία να ζητήσει από το κατοχικό καθεστώς να τον εκδώσει. Και βέβαια, εάν η Άγκυρα αποφασίσει ότι θα τον δικάσει, θα τον καταδικάσει και θα τον φυλακίσει. Κανείς δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτό θα γίνει.
Ο Λεβέντ χρειάζεται στήριξη. Πρωτίστως, όμως, χρειάζονται κινήσεις αποτροπής. Να μην εκδοθεί στην Τουρκία και να μην δικαστεί. Οι κατηγορίες εναντίον του μπορούν να σταθούν μόνο σε δικαστήριο δικτατορικής χώρας. Είναι για αυτό που θα πρέπει να λειτουργήσουν μηχανισμοί αποτροπής, πρωτίστως μέσα από την Κυπριακή Δημοκρατία, υπήκοος της οποίας είναι ο Σενέρ Λεβέντ.
Ο τελευταίος είναι και αισθάνεται πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας και δεν είναι για συμφεροντολογικούς λόγους που είναι κάτοχος κυπριακής ταυτότητας-διαβατηρίου. Την ίδια ώρα, με αφορμή τη δράση του Λεβέντ, θα πρέπει επιτέλους να διαμορφωθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία πολιτική για τους Τουρκοκύπριους. Αυτό δεν έγινε ποτέ, ούτε πριν, ούτε και μετά το 1974.
Όχι στην νομιμοποίηση του διαχωρισμού
Και όταν γίνεται λόγος για πολιτική δεν πρέπει να παραπέμπει τούτο στις περιθωριακές επαναπροσεγγιστικές φιέστες, που διά του ξεπλύματος της κατοχής επιχειρούν να κτίσουν μια παράλληλη ζωή. Δηλαδή, στη βάση των κατοχικών δεδομένων και διά της νομιμοποίησής τους, να γίνεται, δήθεν, επαναπροσέγγιση. Το Κυπριακό δεν ήταν ποτέ θέμα έλλειψης εμπιστοσύνης.
Ήταν θέμα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής και στόχος είναι, ή θα έπρεπε να είναi, η αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και η συμφωνία, η λύση, να μη στηρίζεται στην νομιμοποίηση του διαχωρισμού, των περιορισμών των ελευθεριών και δικαιωμάτων, καθώς αυτό θα συντηρεί την αντιπαράθεση και θα αναπτύσσει τον εθνικισμό.
Μια πολιτική προσέγγισης προϋποθέτει τον αλληλοσεβασμό σε όλα τα πεδία της ζωής και των δικαιωμάτων. Και πάντα να είναι κοινό όχημα για όλους η Κυπριακή Δημοκρατία, που θα λειτουργεί χωρίς εξαρτήσεις και αλυσίδες. Δεν είναι κράτος-Φρανκενστάιν, που να επιβραβεύει τους σχεδιασμούς της κατοχικής Τουρκίας, που πρέπει να επιδιώκεται.
Ο Λεβέντ εκφράζει το μέλλον χωρίς Τουρκία και εξαρτήσεις, χωρίς περιορισμούς και ελλειμματική δημοκρατία. Είναι μειοψηφία στα Κατεχόμενα; Μπορεί. Είναι, όμως, φωνή που μπορεί να ακουστεί πάνω από τις σιωπηρές υποταγμένες πλειοψηφίες, που διαμορφώνονται είτε στις αγκαλιές της κατοχικής δύναμης ή από το φόβο της.
