Ο Κούλης, η Χρυσή Αυγή και λίγη ιστορία…

Ώρες – ώρες είναι να απορείς με όσους… απορούν. Υπάρχει κόσμος που έμεινε με το στόμα ανοικτό, διαβάζοντας τη δήλωση με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης ουσιαστικά  «ξέπλυνε» τη Χρυσή Αυγή.
Εννοούμε φυσικά τη δήλωση (αποστροφή συνέντευξης στην Politico) πως «είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει εσωτερική τρομοκρατία, προερχόμενη από την άκρα Αριστερά». Κι ακόμη, προς άρση κάθε… αμφιβολίας: «Η βία προέρχεται αποκλειστικά από την Αριστερά τα τελευταία χρόνια».
 
Όσοι στ’ αλήθεια εξεπλάγησαν σε βαθμό… πτώσης από τα σύννεφα, ενδεχομένως δεν είχαν εκτιμήσει – υπολογίσει σωστά μία ή περισσότερες παραμέτρους. Όπως πχ τι μπορεί να σημαίνει, να τροχοδρομεί και να «νομιμοποιεί» το κλίμα μιας δεξιάς πανστρατιάς, ειδικά όταν ο στόχος είναι η επανάκτηση της εξουσίας ή – σε άλλες περιπτώσεις και περιόδους – η διατήρησή της, υπό δύσκολες συνθήκες. Πιθανότατα δεν έχουν αξιολογήσει σωστά και την πολιτική προϊστορία.
 
Από τον Μανιαδάκη στον Θεοτόκη: κινήσεις με νόημα…
 
Αξίζει να θυμηθούμε κάποια από όσα συνέβησαν κατά καιρούς και – προσοχή- όχι απαραιτήτως σε περιόδους κρίσιμες για την κυριαρχία της Δεξιάς, ή για την «ευστάθεια» του αστικού συστήματος.
 
Ο Κ. Μανιαδάκης, ο διαβόητος, αδίστακτος υπεύθυνος Ασφαλείας της δικτατορίας Μεταξά, ο συνώνυμος των εννοιών «βασανιστήρια» και «προβοκάτσια», στην μεταπολεμική περίοδο βρήκε πολιτική στέγη στην ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Έγινε… αξιοσέβαστος βουλευτής της, για πρώτη φορά το 1958 και εν συνεχεία το 1961 και 1964.
 
Η «πρεμιέρα» του, στην εκλογική αναμέτρηση του 1958, δεν συντελέστηκε υπό συνθήκες «εθνικόφρονος» συναγερμού για την αποτροπή του «κομμουνιστικού κινδύνου». Ο συναγερμός ήχησε ακριβώς εξ αιτίας του αναπάντεχα υψηλού ποσοστού που έλαβε η ΕΔΑ σε εκείνες τις εκλογές. Άρα η… ζεστή αγκαλιά της ΕΡΕ του προσφέρθηκε υπό συνθήκες «κανονικότητας».
 
Για τις κατοπινές σχέσεις κράτους – παρακράτους έχουν γραφτεί τόνοι σελίδων. Ομοίως για τις «γέφυρες» και τους διαύλους επικοινωνίας που διατηρούσαν με τη χούντα παράγοντες της συντηρητικής πολιτικής ελίτ (Αβέρωφ, κλπ).
 
Από τη μεταπολιτευτική περίοδο, αξίζει να σημειώσουμε τα ενδιαφέροντα… «μέσα – έξω» του Σπ. Θεοτόκη, ο οποίος αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία, ίδρυσε από κοινού με τον Στ. Στεφανόπουλο τη φιλο-χουντική, φιλο-μοναρχική Εθνική Παράταξη κι εν συνεχεία επανήλθε μετά βαΐων και κλάδων στο μεγάλο κόμμα της κεντροδεξιάς, που είχε εν τω μεταξύ αυτοχαρακτηριστεί ως δύναμη «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», στο συνέδριο της Χαλκιδικής (1979). Κι όχι μόνο επέστρεψε, αλλά του εξασφαλίστηκε και έδρα στη Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του 1981, με την κατάλληλη θέση (τρίτη) στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ.
 
Η αλήθεια είναι ότι η επάνοδος του επίδοξου ηγέτη των χουντοβασιλικών Σπ. Θεοτόκη, στη ΝΔ, θα μπορούσε εν μέρει να ερμηνευτεί κι ως μία ακόμη ένδειξη οικογενειοκρατίας στην αστική πολιτική: Ο «άσωτος υιός» επέστρεψε, όταν την ηγεσία της ΝΔ, αλλά και την πρωθυπουργία, ανέλαβε (1980) ο ξάδελφός του, ο Γ. Ράλλης.
 
Ο προσεκτικός παρατηρητής, όμως, θα σημειώσει ότι η επανένταξη του ιδρυτή της Εθνικής Παράταξης στο… καθώς πρέπει κόμμα της Δεξιάς δεν φάνταζε παράταιρη. Είχε ήδη παρέλθει πενταετία αφ’ ότου (1975) ο «καραμανλισμός» ολοκλήρωνε τη μέριμνα για την κατοπινή ενσωμάτωση δυνάμεων της φιλοχουντικής «εθνικοφροσύνης», εκπέμποντας τα… δέοντα μηνύματα.
 
«Αυτό το σύνθημα της καθάρσεως είναι λιγάκι επικίνδυνο όταν επεκτείνεται υπέρ το δέον», δήλωσε στις 23 Απριλίου 1975 ο τότε υπουργός Προεδρίας Γ. Ράλλης, σε συνέντευξη Τύπου, όταν ρωτήθηκε τι θα γινόταν με χουντικά στελέχη που παρέμεναν σε δημόσιους οργανισμούς (η συγκεκριμένη ερώτηση αφορούσε τον ΕΟΤ). Δύο ημέρες αργότερα (25/4/75) ο τότε υπουργός Άμυνας Ευ. Αβέρωφ κήρυξε περατωθείσα την αποχουντοποίηση στο στρατό, τον οποίο δεν βάραινε παρά η παρουσία «ελαχίστων ανοήτων». Η ατάκα, σαφής: «Κάθαρσις δεν υπάρχει πλέον δια λόγους παρελθόντος. Θα υπάρχει διαρκώς δια λόγους παρόντος».
 
Στις αρχές Ιουλίου του ίδιου μήνα ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Στεφανάκης παρέσχε πλήρη πολιτική κάλυψη στην… παγκοσμίως ανεπανάληπτη, εξωφρενική απόφαση του Αρείου Πάγου, βάσει της οποίας το πραξικόπημα του 1967 υπήρξε «στιγμιαίο αδίκημα» κι ως εκ τούτου στο εδώλιο θα κάθονταν μόνο 24 πρωτεργάτες του κι όχι τα 104 στελέχη των χουντικών κυβερνήσεων. Η υπόθεση των «104» στάλθηκε στο αρχείο και έτσι ούτε καν οι πρωθυπουργοί Κόλλιας, Μαρκεζίνης και Ανδρουτσόπουλος θα δικάζονταν ποτέ…
 
Αλλά κι αν ακόμη όλα αυτά δεν επαρκούσαν για να αποσαφηνιστεί το μήνυμα, στεντόρειο το έκανε η τρομακτική επιείκεια, την οποία επέδειξαν το 1975 – 1976 τα δικαστήρια στη συντριπτική πλειονότητα των βασανιστών της χούντας, ακόμη και σε κτηνώδεις μορφές, ήδη διάσημες για τον σαδισμό τους.
 
«Σύννεφο πήγαν» είτε οι αθωώσεις είτε οι ποινές φυλάκισης λίγων μηνών, εξαγοράσιμες ή με αναστολή. Παρά τη γενική κατακραυγή, «έπεσαν στα μαλακά» εμβληματικοί βασανιστές – τέρατα, όπως οι Μάλλιος, Λουκόπουλος, Παύλου, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης, Κραβαρίτης. Ήταν μάλιστα σημαδιακή η ημερομηνία, 21^η Απριλίου του 1976, όταν το Συμβούλιο Εφετών απάλλαξε με το υπ’ αριθμόν 358 βούλευμά του 14 κατηγορηθέντες για βασανιστήρια. Αλλά το ακόμη φοβερότερο ήταν πως ορισμένοι εκ των βασανιστών, όπως ο Λουκόπουλος, επέστρεψαν στην υπηρεσία!
 
Ξεθάρρεψε λοιπόν η χουντική «εθνικοφροσύνη», που έως το 1975-76 λούφαζε, περιμένοντας να δει «πού θα πήγαινε το πράγμα». Αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της αναθάρρησης ήταν η κάθοδος της «Εθνικής Παράταξης» στις εκλογές του 1977 (έλαβε ποσοστό 6,82% και πέντε έδρες στη Βουλή). Είχε όμως ήδη προλειανθεί το έδαφος, ώστε η ΝΔ να απορροφήσει σχεδόν όλη την ακροδεξιά κι αυτό θα γινόταν πολύ γρήγορα. Τόσο στο επίπεδο στελεχών, όσο και σε αυτό των ψηφοφόρων και της κοινωνικής βάσης.
 
Η «Εθνική Παράταξη» διαλύθηκε λίγο πριν από τις εκλογές του 1981, σε εποχές δεξιάς «γενικής στράτευσης» για την αποτροπή της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Οι οπαδοί της το 1977 φώναζαν: «Ο Φλωράκης στο Γουδή, δίπλα στον Καραμανλή». Τρία χρόνια αργότερα έβλεπαν τον αρχηγό τους, Σπ. Θεοτόκη, να εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής και διοικούσε πλέον ο Γ. Ράλλης, της «πεφωτισμένης (τρομάρα της!) Δεξιάς». Πεφωτισμένη την έλεγαν, αλλά πιτσιλισμένη από αίματα όδευσε στις εκλογές του 1981, τις οποίες και έχασε πανηγυρικά. Ήταν το αίμα των ανθρώπων, τους οποίους έστειλε στον άλλο κόσμο η «πεφωτισμένη», «φιλελεύθερα ριζοσπαστική» αστυνομική καταστολή της εποχής. Το αίμα του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του αντιστασιακού, παλιού ΕΑΜίτη Τάσου Μαγλαρίδη…
 
Τρεις επισημάνσεις για ένα παραμύθι των «φιλελέδων»
 
Τα κατοπινά είναι περισσότερο γνωστά. Όπως είναι και η πολιτική διαδρομή του Μάκη Βορίδη, από το αξίωμα του Γραμματέα της Νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ (την ίδρυσε, αν και έγκλειστος στη φυλακή, ο Γ. Παπαδόπουλος) και τις ομάδες κρούσης που επιτίθονταν εναντίον διαδηλωτών κραυγάζοντας «Ο Μάλλιος ζει, αυτός μας οδηγεί» και «Πινοσέτ, Πινοσέτ» (12/5/1985), έως τα αξιοζήλευτα κομματικά πόστα στη ΝΔ και τους υπουργικούς θώκους.
 
Επιστροφή στο παρόν. Πολύς κόσμος απόρησε με όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης – όχι ο Μ. Βορίδης ή ο Αδ. Γεωργιάδης- στην Politico, θεωρώντας ίσως ότι ένα τόσο απροσχημάτιστο «ξέπλυμα» της Χρυσής Αυγής είναι παντελώς ασυμβίβαστο προς το στίγμα της νεοφιλελεύθερης, «κεντρογενούς» κεντροδεξιάς, την οποία εκπροσωπεί ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ.
 
Εάν όμως στον πυρήνα του ο εν λόγω συλλογισμός εμπεριέχει την ιδέα ότι οι οπαδοί «της ελευθερίας της αγοράς» θεωρούν τις πολιτικές – κοινωνικές ελευθερίες ως όρο για την ευόδωση των σχεδίων τους, την ιδέα, δηλαδή, πως ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν ανασαίνει χωρίς κάποιας μορφής πολιτικό φιλελευθερισμό, τότε αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Γιατί χρήζουν, όντως, κάποιας προσοχής τα παραμύθια που συντηρούνται στον κόσμο των δογμάτων, μονολότι διαλύονται επί δεκαετίες στον πραγματικό κόσμο.
 
Επισήμανση πρώτη, η «διεθνής- ιστορική»: Μιας και μας θύμισε τον Πινοσέτ η αναδρομή στα ινδάλματα της νιότης του Μ. Βορίδη, ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το πρόσωπο που διετέλεσε επί σειρά ετών οικονομικός σύμβουλος του θηριώδους, αιμοσταγούς δικτάτορα. Τον άνθρωπο που μετέτρεψε το απέραντο «λατινοαμερικάνικο Νταχάου», τη Χιλή της εποχής Πινοσέτ, σε πεδίο εφαρμογής και δοκιμής ιδεών και συνταγών του. Ήταν ο Μίλτον Φρίντμαν, «πατριάρχης» του μονεταρισμού – οικονομικού φιλελευθερισμού. Κάμποσα δικά του «φυντάνια», απόφοιτοι της Σχολής του Σικάγου, τοποθετήθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις, στη Χιλή, επί Πινοσέτ. Ένας εξ αυτών ήταν και ο Σέρχιο ντε Κάστρο, που έγινε υπουργός Οικονομικών της δικτατορίας το 1975, ένα έτος προτού λάβει Νόμπελ Οικονομίας ο Φρίντμαν.
 
Αναρίθμητα είναι, διαχρονικά, τα παραδείγματα λατρείας μονεταριστών – «φιλελέδων» για αυταρχικά ή και φρικτά καθεστώτα, καθώς και για άρσεις πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ειδικά στις ημέρες μας, ο ισχυρισμός ότι ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζεται… αλώβητες αστικές πολιτικές ελευθερίες για να «διαπρέψει», δεν είναι απλός ανιστόρητος, αβάσιμος, αφελής. Καταντά κάτι σαν… αυτοτρολάρισμα, αυτογελοιοποίηση. Είναι σαν να πιάνεται επ’ αυτοφόρω ένας βιαστής, ο οποίος στη συνέχεια ισχυρίζεται πως η συνουσία ήταν συναινετική, διότι ο ίδιος μόνο αν εισπράττει τρυφερότητα έχει στύση. Και να πρόκειται για σεσημασμένο «δράκο»…
 
Κάτι ακόμη: Από τον… κομψό κόσμο της «φιλελέ» τηλεκρατορίας δεν προήλθε η ιδέα πως θα ήταν εθνικά αξιοποιήσιμη μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή;
 
Επισήμανση δεύτερη, η «ιστορική – μητσοτακική»: Για ορισμένους η τόσο φιλική προς την Χρυσή Αυγή αποστροφή Κυριάκου φαντάζει ασύμβατη, αν μη τι άλλο προς τη «μητσοτακική» πολιτική παράδοση, τουλάχιστον όπως αυτή διαμορφώθηκε από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν. Συγγνώμη που θα (ξανα)διαταράξουμε την πρόσφατη αγιογραφία, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να παραδοθούμε σε «πολιτικά αλτσχάιμερ»…
 
Από το «unfair» του 1988 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δε σταμάτησε να κλείνει το μάτι στην μοναρχική ακροδεξιά. Κι ήταν επί δικής του πρωθυπουργίας και κομματικής προεδρίας, όταν στελέχη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας επιδόθηκαν σε επιδρομές εναντίον κατειλημμένων από μαθητές σχολείων, με λύσσα που άφησε νεκρό τον Νίκο Τεμπονέρα και «ζωντανεμένες» μνήμες από τη δράση των «Χιτών» στη δεκαετία του 1940 και τον ΕΚΟΦιτών σε εκείνη του 1960.
 
Μήπως επρόκειτο για ανεξέλεγκτη από την κομματική ηγεσία δράση; Μα ακόμη κι αν βρίσκαμε ελαφρυντικά που θα παρέπεμπαν σε κάποια «σχετική αυτοτέλεια» των επιδρομέων – δολοφόνων, θα τα ακύρωνε η συνέχεια. Τι να υποθέσουμε, δηλαδή; Ότι ο πρόεδρος του κόμματος Κων. Μητσοτάκης δεν έμαθε πχ το 1992, ένα χρόνο έπειτα από τη δολοφονία του Τεμπονέρα, πως η ΟΝΝΕΔ Πάτρας διοργάνωνε εκδήλωση συμπαράστασης στον «αγωνιστή»(!) δράστη Γ. Καλαμπόκα, στα κεντρικά γραφεία της, με ομιλητή τον δικηγόρο Μιχάλη Αρβανίτη; Είναι, ειρήσθω εν παρόδω, ο δικηγόρος που δυο δεκαετίες αργότερα θα εκλεγόταν βουλευτής με τη Χρυσή Αυγή.
 
Επισήμανση τρίτη, η «νεοδημοκρατική της μνημονιακής εποχής»: Η μετατροπή της Ελλάδας σε «αποικία χρέους» δεν αφάνισε μόνο εισοδήματα, συντάξεις, θέσεις εργασίας, το 25% του ΑΕΠ της χώρας και κοινωνικές σταθερές. Εξαφάνισε και πολιτικές σταθερές. Ανάμεσα σε αυτές, ήταν και η βασική διαχωριστική γραμμή, την οποία είχε χαράξει στο εσωτερικό της ΝΔ το «ιστορικό σχίσμα» μεταξύ της «λαϊκής Δεξιάς» και της «φιλελεύθερης».
 
Ο μονεταριστικός όλεθρος των μνημονίων συντελέστηκε επί πρωθυπουργίας και κομματικής αρχηγίας του Α. Σαμαρά, της «λαϊκής Δεξιάς». Αλλά και οι «φιλελέδες» του κόμματος δεν έβγαλαν «κιχ» όταν ο Σαμαράς αντέγραφε μέχρι αηδίας την αντιμεταναστευτική ατζέντα της «Χρυσής Αυγής», φθάνοντας μέχρι το σημείο να χαρακτηρίζει «τυράννους» συλλήβδην τους εν Ελλάδι ευρισκόμενους αλλοδαπούς, αλλά και να εκστομίζει ατάκες, όπως: «Έχουν γεμίσει οι μετανάστες τα νηπιαγωγεία και οι Έλληνες δεν μπορούν να μπουν στον παιδικό σταθμό. Αυτό τέρμα» (Και σε μία εποχή κατά την οποία συζητιόταν ευρύτατα και εντονότατα πόσο κινδύνευε η λειτουργία των παιδικών σταθμών εξ αιτίας των περικοπών).
 
Όποιος περίμενε, λοιπόν, πως σε μια ΝΔ που έτσι διαμορφώθηκε και έτσι πορεύτηκε τα τελευταία χρόνια, θα εθεωρείτο «έγκλημα καθοσιώσεως» το παιχνιδάκι με την εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής, πολλά δεν κατάλαβε. Ούτε καν άντλησε συμπεράσματα από το γεγονός ότι ο Άδ. Γεωργιάδης είναι αντιπρόεδρος του κόμματος.
 
Το μέλλον θα δείξει, ασφαλώς, εάν και κατά πόσο οι ατάκες του Κυριάκου στην Politico προαναγγέλλουν μια συγκροτημένη, ανάλογη «τακτική σύλληψη» που θα σταθερά θα βρίσκει τρόπους και πεδία να εφαρμόζεται. Έως ότου το μάθουμε, όμως, ας πάψουμε τουλάχιστον να απορούμε.
 
Όσοι διερωτούνται πώς μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αφήνει τον εαυτό του και το κόμμα του εκτεθειμένο στην κατηγορία ότι κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά, ας συνειδητοποιήσουν ότι στην πολιτική συχνά ρισκάρεις κάτι για πετύχεις κάτι. Κι ο πατέρας του σίγουρα κατανοούσε ότι είχε ρίσκο το «unfair» του 1988, όπως κι ο Γ. Ράλλης αντιλαμβανόταν, το 1975, ότι θα επέσυρε κάποιο πολιτικό κόστος ο εκ μέρους του αφορισμός του αιτήματος για ριζική αποχουντοποίηση. Τα αποτόλμησαν, όμως.
 
Στη Γαλλία του Ντε Γκολ: Από τους τουφεκισμούς στην αμνηστία…
 
Σαφής είναι και η διεθνής ιστορική εμπειρία: Η εκάστοτε «μεγάλη Δεξιά» μπορεί να πετά στον γκρεμό την μικρή ακροδεξιά, εάν η τελευταία αυτονομείται επικίνδυνα και αμφισβητεί κρίσιμες επιλογές. Μπορεί όμως εξ ίσου εύκολα να την ανασύρει από το γκρεμό (ή και από τις φυλακές), να την ξεσκονίσει, να της αναθέσει ρόλο ή τουλάχιστον να της ζητήσει να παραμείνει σε ετοιμότητα. Ενίοτε δεν χρειάζεται να παρέλθουν πολλά, πολλά χρόνια για να πρυτανεύσει το… ομογάλακτο του πράγματος. Αν υπάρχει λόγος σοβαρός και απειλητικός «κοινός εχθρός», τα ενδο-δεξιά πάθη αμβλύνονται ή παύουν να αποτελούν εμπόδιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η Γαλλία στη δεκαετία του 1960.
 
Πρωί Δευτέρας, 11 Μαρτίου 1963. Ομοβροντία ακούγεται από το παρισινό φρούριο Ντ’ Ιβρί. Το εκτελεστικό απόσπασμα έχει μόλις «πάρει» τη ζωή του τέως αντισμηνάρχου Ζαν Μαρί Μπαστιέν – Τιρί, καταδικασμένου για την απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του Ντε Γκολ που είχε γίνει τον Αύγουστο του 1962. Μία εξ όσων είχε πραγματοποιήσει εναντίον του γάλλου προέδρου η εθνικιστική, ακροδεξιά, παραστρατιωτική οργάνωση ΟΑS, η οποία αντιδρούσε με κύματα αιματηρών, τρομοκρατικών, βομβιστικών ενεργειών στην απόφαση του Ντε Γκολ για αποχώρηση από την Αλγερία.
 
Οι «τυφλές» επιθέσεις της αφαιρούσαν ζωές και στη Γαλλία, όχι μόνο στο Αλγέρι. Τον Ιανουάριο του 1961 η OAS οργάνωσε και εκτέλεσε έξι παράλληλες επιθέσεις στο Παρίσι κι άλλες εννέα το επόμενο έτος. Από τον Απρίλιο του 1961 μέχρι και τον αντίστοιχο μήνα του 1962, όταν και συνελήφθη ο αρχηγός της Ραούλ Σαλάν, υπολογίζεται ότι η OAS είχε αφαιρέσει 2.000 ζωές.
 
Τα στελέχη της κλείστηκαν στη φυλακή και ορισμένα εκτελέστηκαν. Ο Μπαστιέν – Τιρί έκλεισε αυτόν τον κύκλο, των τουφεκισμένων. Νωρίτερα, την Πέμπτη 7 Ιουνίου του 1962, στο στρατιωτικό φρούριο Μαρλί Φορέ, νεκροί είχαν πέσει από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος άλλοι τρεις υψηλόβαθμοι της OAS: Οι Κλοντ Πιέγκ, Αλμπέρ Ντοβκάρ και Ροζέ Ντεζέλντρ.
 
Με τέτοια φόρτιση, με απόπειρες δολοφονίας από τη μία πλευρά και με τουφεκισμούς από την άλλη, λογικά θα υπέθετε κανείς ότι θα χρειαζόταν η παρέλευση δεκαετιών, προτού εξομαλυνθούν κάπως οι σχέσεις ανάμεσα στη μεγάλη Δεξιά του «συνταγματικού τόξου» και την εθνικιστική ακροδεξιά. Κι όμως, το… θαύμα έγινε πέντε μόλις χρόνια έπειτα από την εκτέλεση του Μπαστιέν – Τιρί. Αιτία; Η εξέγερση του γαλλικού Μάη, του 1968…
 
Προς το τέλος του Μαΐου του 1968 ο Ντε Γκολ σκεφτόταν στα σοβαρά πως ίσως χρειαζόταν να «ρίξει» τον στρατό εναντίον των… αναρχοκομουνιστών που, όπως φοβόταν, έθεταν σε κίνδυνο την εξουσία του. Οπότε, έπραξε αυτό που διαβάζουμε από το Ιστορικό Λεύκωμα της εφημερίδας Καθημερινή.
 
Δηλαδή:  «Στις 15 Ιουνίου ο Ντε Γκολ αμνηστεύει τους ακροδεξιούς επίδοξους πραξικοπηματίες της Αλγερίας, οι οποίοι βρίσκονται από εξαετίας στις φυλακές, καθώς είχαν αποπειραθεί επανειλημμένα μέχρι και να τον δολοφονήσουν. Πρόκειται για τον στρατηγό Σαλάν και τους υπόλοιπους της τρομοκρατικής οργάνωσης ΟΑS. Είναι το αντίτιμο των συμφωνιών που είχε κάνει ο Ντε Γκολ την κρίσιμη τελευταία εβδομάδα του Μαΐου για να εξασφαλίσει τη νομιμοφροσύνη και των ακροδεξιών στοιχείων του στρατεύματος και να συνενώσει όλη τη συντηρητική παράταξη ενώπιον του κινδύνου της Αριστεράς».
 
Αντί επιλόγου, μια ευχή και μια εικασία.
 
Η ευχή: Ελπίζουμε ότι η Καθημερινή δεν έχει αποκηρύξει το Ιστορικό της Λεύκωμα, από το οποίο μπορεί καθένας να αντλήσει χρήσιμες, ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Έτσι όπως πάει το πράγμα, δεν θα μέναμε εμβρόντητοι αν μαθαίναμε ότι το Ιστορικό Λεύκωμα αποσύρθηκε, για να το ξαναγράψει ο Στάθης Καλύβας.
 
Η εικασία: Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν αγέννητος το 1961 -1963, την ώρα που έσκαγαν σωρηδόν οι βόμβες της OAS, εκείνος πιθανόν να γνωμάτευε ότι η Γαλλία υπέφερε από τη βία της Αριστεράς…
Πηγή: Kommon.gr