Ο "ευρωπαϊσμός" πνέει τα λοίσθια

Οι Ιταλικές εκλογές υπήρξαν ένας πολιτικός σεισμός. Όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην Ιταλία συνετρίβησαν τα παραδοσιακά συστημικά κόμματα (Ρέντσι – Μπερλουσκόνι) που εκ των πραγμάτων αντιπροσώπευαν, με εκείνο ή τον άλλο τρόπο, δια της ευθείας ή της τεθλασμένης, τον ριζωμένο βαθιά στην Ιταλική πραγματικότητα ευρωπαϊσμό.
Ας μην ξεχνάμε ότι για την Ιταλία ο ευρωπαϊσμός ήταν κάτι παραπάνω από μια επιλογή. Ήταν μια μεγάλη ιδέα και ένας τρόπος ζωής. Ένα απαρασάλευτο δόγμα, ιδιαίτερα για την Αριστερά. Δόγμα με το οποίο η τελευταία εκδήλωνε την εξωστρέφεια της και είχε, σχεδόν, στρεβλά υποκαταστήσει τον παλιό διεθνισμό της.
Αυτός ο Ιταλικός ευρωπαϊσμός κατέρρευσε στις Ιταλικές κάλπες την περασμένη Κυριακή. Οι Βρυξέλλες δέχθηκαν το σοκ, σφίγγοντας τα χείλη σχεδόν σιωπηρά και σφυρίζοντας, τάχα, αδιάφορα. Ακόμα δεν μπορούν να πιστέψουν τα κακά μαντάτα από την Ιταλία. Ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν τις ενδεχόμενες συνέπειες για μια ευρωπαϊκή γραφειοκρατία που ζούσε στη χλιδή, ανενόχλητη και στο απυρόβλητο και για έναν άνευ προηγουμένου ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό.
Το μήνυμα από την Ιταλία δεν διαβάζεται μόνο στην Ιταλική γλώσσα αλλά μεταφράζεται και στην ευρωπαϊκή διάλεκτο.
Ο ευρωπαϊσμός μπορεί να δέχτηκε βαρύτατο πλήγμα στην Ιταλία αλλά στην Ευρώπη το πλήγμα αυτό είναι σχεδόν θανατηφόρο.
Ο ευρωπαϊσμός για τους λαούς της Ευρώπης πνέει πλέον τα λοίσθια.
Ο πολιτικός του βρόγχος, ορατός σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, μπορεί να είναι αργός και βασανιστικός, με διαλείμματα ζωής που θα τα διαδέχονται νέες ωδίνες, αλλά είναι πλέον αναπόφευκτος.
Η τραγωδία είναι ότι την αντίδραση, σχεδόν “εξέγερση”, εθνών και λαών απέναντι στην φθίνουσα και παρακμάζουσα “αυτοκρατορία” των Βρυξελλών και του Βερολίνου, εκφράζουν προς το παρόν είτε δημαγωγικές και ανορθολογικές είτε ακροδεξιές και φασίζουσες δυνάμεις, με επίκεντρο όχι μια νέα εθνική πατριωτική προοδευτική δημοκρατική πνοή αλλά ένα αρρωστημένο εθνικισμό.
Είναι δυστύχημα ότι σε όλη σχεδόν την Ευρώπη η Αριστερά είναι βαθιά χωμένη στον ευρωπαϊσμό, στην πραγματικότητα ευρωπαϊκό “εθνικισμό” και στις ευρωπαϊκές ψευδαισθήσεις της, έτοιμη ακόμα και να ενταφιαστεί μαζί τους, παρά να τις εγκαταλείψει.
Αυτό το μεγάλο κενό είναι, που καλύπτουν και αξιοποιούν, πέραν των πολλών άλλων, η φτηνή δημαγωγία και οι επικίνδυνες ακροδεξιές φωνές, προετοιμάζοντας ένα σκοτεινό μέλλον για την ήπειρο.
Είναι ευτύχημα, όμως, ότι στην Ελλάδα την σημαία της αμφισβήτησης της ευρωζώνης και της ΕΕ σηκώνει κυρίως και για πολλούς λόγους, η σύγχρονη ριζοσπαστική δημοκρατική Αριστερά, η οποία συνδέει την αποδέσμευση της χώρας από την ευρωζώνη και την ΕΕ με την μεταβατική εναλλακτική λύση μιας νέας ανεξάρτητης, αντιϊμπεριαλιστικής, κυρίαρχης, δημοκρατικής Ελλάδας, χωρίς μνημόνια, λιτότητα, κηδεμονίες και αυταρχισμό. Μιας Ελλάδας της παραγωγικής ανασυγκρότησης, μιας νέας ανάπτυξης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικολογικής προστασίας, με μια πραγματικά πολυδιάστατη στρατηγική διεθνών πολιτικών και οικονομικών σχέσεων.
Σήμερα, που από μια άλλη άποψη ο “ευρωπαϊσμός” αλλά και ο ατλαντισμός, καταρρέουν στα σύνορα Ελλάδας και Κύπρου και μπροστά στις αναπάντητες απειλές που Αθήνα και Λευκωσία δέχονται από Ανατολάς, η πρόταση της αμφισβήτησης ευρωζώνης και ΕΕ στην πατρίδα μας, στη βάση ενός ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού, καθίσταται πολύ πιο επίκαιρη και πολύ πιο αναγκαία.
Όπως πολύ πιο επίκαιρο και αναγκαίο γίνεται σήμερα το σχέδιο και το όραμα μιας άλλης Ευρώπης των κυρίαρχων δημοκρατικών εθνών και των λαών που θα καθιερώσει νέους θεσμούς ισότιμης πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας και ασφάλειας, μακριά από ηγεμονισμούς και τα αγοραία και ατλαντικά πλαίσια του ευρώ και της ΕΕ.
Σήμερα η Ελλάδα έχει άλλη επιλογή , τη μόνη υπαρκτή για την ασφάλεια, την διέξοδο και την ευημερία της. Χρειάζεται μόνο να διώξουμε ως λαός το φόβο και την μιζέρια και να οπλιστούμε με αυτοπεποίθηση, τόλμη και αγωνιστική θέληση

Ν.Ζ