Λίγα λόγια-λίγες σκέψεις
Νάτος , νάτος ο αρκουδιάρης , έρχεται , και εμείς μικρά παιδιά σαν ήμασταν, τρέχαμε από πίσω του .
Ναι ο αρκουδιάρης αξεπέραστο ντεκόρ ,αυτός ο χονδρουλός ανθρωπάκος με το μαύρο μπαλωμένο ριγέ παντελόνι , το άσπρο στην μέση λεκιασμένο ζωνάρι , με τα ημι-γυαλισμένα μαύρα παπούτσια, με το καρό πουκάμισο ,με τα φουσκωτά μάγουλα και το φαρδύ μουστάκι ,τα ακατάστατα μαλλιά , την μαύρη τραγιάσκα, και φυσικά το μαντήλι στο λαιμό για να σκουπίζει που και που ,τον τίμιο κατά την άποψη πολλών ιδρώτα του.
Και εμείς μικρά παιδιά σαν ήμασταν παίζαμε στον χωματόδρομο ,και κύκλους κάναμε γύρω του . Αυτός το ντέφι κτυπούσε ρυθμικά, σύμφωνα με το ειδικό τραγούδι που είχε φτιάξει ο ίδιος για το άμοιρο το ζώο, και αυτό χωρίς κανένα παράπονο ήθελε , δεν ήθελε έκανε αυτό που ήθελε ο αρκουδιάρης , βλέπετε στο βρώμικο ζωνάρι του είχε πάντα το ξύλινο μαγικό ραβδί του , το ραβδί της πειθαρχίας .
Το ζώο έπρεπε να βγάλε τα προς το ζην , του αρκουδιάρη και τις πενταροδεκάρες για το δικό του φαΐ , εξάλλου λίγο χόρτο έτρωγε το άμοιρο , που να γευτεί το μέλι.
Με την εκπαίδευση του αρκουδιάρη , το ζώο είχε συνηθίσει , τον νταλκά στον λαιμό του , την προέκταση της ασημένιας αλυσίδας , και το σιδερένιο φίμωτρο στο στόμα , που είχε μήπως και τυχαία δαγκώσει κανένα θεατή , και έτσι δημιουργούσε πρόβλημα στο αφεντικό του .
Βλέπετε είναι αμοιβαία η σχέση του αρκουδιάρη με το ζώο, αυτό το ζώο που ίσως να ονειρευόταν το φυσικό του περιβάλλον τα δένδρα τα δάση , τα ποτάμια και τις λίμνες , είχε αποδεχτεί σιωπηλά , την πουά φουστίτσα , και την προσταγή της χαιρετούρας και της κολοτούμπας.
Το σόου όταν τέλειωνε, άπλωνε το δασύτριχο χέρι του ο αρκουδιάρης , βαστώντας το ντέφι για να μαζέψει τον οβολό για την παράσταση . Και εμείς γελούσαμε με τα κοντά παντελονάκια μας , και τα ξυσμένα γόνατα από το παιχνίδι στους χωματόδρομους , και οι κυράδες έδιναν ότι είχαν ευχαρίστηση.
O αρκουδιάρης έφευγε , και εμείς ακολουθούσαμε από πίσω του , μπροστά το ζώο πίσω ο αρκουδιάρης, γινόταν πολύς ντόρος, άλλο που δεν ήθελε ο αρκουδιάρης, και όσο πολύς λαός τον ακολουθούσε, τόσο ξακουστός και φήμη εκείνος αποκτούσε στην παρακάτω γειτονιά του χωματόδρομου .
Είκοσι χρόνια πέρασαν, μετά ήρθε η απελευθέρωση από την σκλαβιά του γύψου , μεγαλώσαμε, τα ερωτήματα πολλά, πως γίνεται ένας λαός με παρελθόν, πολιτισμό να μείνει σκλάβος τέσσερις αιώνες σε έναν άλλο λαό, και συνέχεια να υπόκειται ξανά και ξανά σε εσωτερική και εξωτερική σκλαβιά από τότε μέχρι σήμερα, ερωτήματα που δεν θελήσαμε ποτέ να απαντήσουμε, γιατί ποτέ δεν θέλησαν και δεν θελήσαμε να μάθουμε την πρόσφατη ιστορία μας .
Μεγαλώσαμε, λησμονήσαμε, αποδεχτήκαμε, δεν διδαχτήκαμε …
Και τώρα βασιλεύει ξανά η δημοκρατία του αρκουδιάρη, σήκω χόρεψε καλό μου , όπα να και η κολοτούμπα , και δυστυχώς η ζωή του ζώου εδώ και χρόνια έτσι συνεχίζεται.
