«Διακυβέρνηση του Ευρώ και Χρέος: Τι είδους ρήξη με την ΕΕ/ΟΝΕ;».
Αγαπητοί σ/σ, Αγαπητοί φ/φ,
Το θέμα της σημερινής μας συζήτησης, κατά τη γνώμη μου, συμπυκνώνει το βασικό πολιτικό ερώτημα που βασανίζει όλους τους Αριστερούς στην Ευρώπη.
Πως μπορεί ένα κόμμα της Αριστεράς, και οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα κάνει, εφόσον κατακτήσουν την κυβερνητική εξουσία, να αγωνιστούν προς όφελος των λαών τους, μέσω φιλεργατικών μεταρρυθμίσεων, ριζοσπαστικών αλλαγών στην οικονομία, τους θεσμούς και την κοινωνία, στην περίπτωση που αυτή η χώρα βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ.
Το ερώτημα αυτό αποκτά μεγαλύτερη αξία για την ελληνική Αριστερά, αφού στην Ελλάδα είχαμε το πρώτο αριστερό πείραμα, όπου ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, κερδίζει τις εκλογές με αίτημα την κατάργηση της λιτότητας, την αντιστροφή της οικονομικής πολιτικής, από πολιτική λιτότητας, σε πολιτική προς όφελος των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ/ΕΕ.
Τι είναι η ΕΕ και η ΟΝΕ
Για να απαντήσουμε, όμως, σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να έχουμε απαντήσει προηγούμενος στο ερώτημα «τι είναι η ΕΕ και η ΟΝΕ». Αποτελούν, όπως ένα μέρος της φιλοευρωπαϊκής Αριστεράς υποστηρίζει, μια πρωτοβουλία κρατών που στόχο έχει να έρθουν πιο κοντά και να συντονίσουν από κοινού τις πολιτικές τους προς όφελος των λαών τους, αλλά οι συσχετισμοί δύναμης που έτυχε να υφίστανται σήμερα, έχουν μετατρέψει αυτήν την πρωτοβουλία ένα νεοφιλελεύθερο μόρφωμα; Ή αποτελούν διακρατικές δομές που έχουν συγκεντρώσει υπερεξουσίες από τα κράτη μέλη ώστε να επιβάλλονται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές και άλλες πολιτικές, προς όφελος των πιο επιθετικών κεφαλαίων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο;
Εμείς υποστηρίζουμε ότι ισχύει το δεύτερο. Η ΕΕ και οι νομισματικές της δομές, όπως το Ευρώ, η ΕΚΤ κ.α., είναι τα εργαλεία εκείνα που χρησιμοποιεί το σύστημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο ώστε να επιβάλει τον νεοφιλελευθερισμό. Είναι ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο που συγκροτείται και εκτελείται από τα πάνω, παραμερίζοντας συνεχώς τους λαούς, τις δημοκρατικές διαδικασίες και τα εθνικά Συντάγματα.
Αυτό το πολιτικό σχέδιο δεν διορθώνεται. Δεν επιδέχεται αλλαγές στη μία ή στην άλλη λεπτομέρεια. Δεν θα αλλάξει η καθοδική πορεία των ευρωπαίων εργαζομένων που χρόνο με το χρόνο χάνουν δικαιώματα, χάνουν διαθέσιμο εισόδημα και δουλεύουν σε όλο πιο ελαστικές μορφές εργασίας, εάν πχ αλλάξει το Σύμφωνο Σταθερότητας και δεν υπολογίζει μερικά δις ευρώ από τις επενδύσεις των κρατών μελών, που ούτως ή άλλως έχουν μειωθεί δραματικά.
Επομένως, πιστεύουμε ότι το πλαίσιο της ΕΕ και της ΟΝΕ είναι τελείως ανελαστικό για μια πιθανή αριστερή προοδευτική κυβέρνηση στην Ευρώπη, για να εφαρμόσει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα προς το συμφέρον του λαού και των εργαζομένων.
Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ
Αυτό αποδείχτηκε στην περίπτωση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπου με αντιφάσεις και εσωτερικές συγκρούσεις, μπήκαμε στη διαπραγμάτευση για την ακύρωση της λιτότητας, κάναμε ένα επιτυχημένο δημοψήφισμα, με τον ελληνικό λαό να αρνείται τα μέτρα με 61%, και την ΕΕ να εκβιάζει, μέσω του κλεισίματος των τραπεζών, της διακοπής της χρηματοδότησης από τον κοινοτικό προϋπολογισμό και της τεχνητής οικονομικής ύφεσης.
Αποδείχτηκε, δηλαδή, ότι η πολιτική ηγεσία της ΕΕ δεν δέχεται κανένα διάλογο, όχι για την εφαρμογή ή όχι της λιτότητας και του νεοφιλελεύθερου δόγματος, αλλά ούτε και για το μείγμα αυτής της πολιτικής. Επομένως, εντός του Ευρώ και της ΕΕ δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι «βαθμοί πολιτικής ελευθερίας» για μια ριζοσπαστική κυβέρνηση να αμφισβητήσει το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού.
Ρήξη με την ΕΕ/ΟΝΕ
Η Λαϊκή Ενότητα, μετά και τις εμπειρίες του καλοκαιριού του 2015 έχει απαντήσει, πιστεύουμε αρκετά εμπεριστατωμένα, στο ερώτημα «τι κάνουμε».
Για μας η υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού μας, η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και των αξιών της Αριστεράς είναι προτεραιότητα, σε σχέση με την παραμονή στο Ευρώ και την ΕΕ.
Για μας η ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ/ΟΝΕ και η ανάκτηση της οικονομικής και νομισματικής ανεξαρτησίας, αποτελούν τα πρώτα βήματα στον αγώνα μας για την εφαρμογής μιας εναλλακτικής πολιτικής στην οικονομία, τους θεσμούς και την κοινωνία.
Συνοπτικά:
-Αγωνιζόμαστε για ισχυρές και μαζικές συμμαχίες με το σύνολο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται ότι παραμονή στην ΕΕ/ΟΝΕ και φιλεργατικό πολιτικό πρόγραμμα είναι έννοιες ασύμβατες.
-Παλεύουμε για να κατακτήσουμε την ανεξαρτησία των βασικών εργαλείων άσκησης της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, μέσω της άρνησης εφαρμογής των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, μέσω της κοινωνικοποίησης/εθνικοποίησης της Κεντρικής μας Τράπεζας, μέσω της έκδοσης νέου εθνικού νομίσματος, μέσω της ανάκτησης βασικών στρατηγικών τομέων της οικονομίας μας.
-Δεν αποδεχόμαστε το μη βιώσιμο ελληνικό χρέος που συσσωρεύτηκε στις πλάτες του λαού μας για σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Απαιτείται άμεσο κούρεμά του, επανεξέταση της νομιμότητάς τους.
-Δεν αποδεχόμαστε το τζογάρισμα του κ. Ντράγκι και των άλλων Κεντρικών Τραπεζών που αγόραζαν τα ελληνικά ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές και αφού κατάφεραν να τα εξαιρέσουν από το PSI του 2012, σήμερα μαζεύουν τα υπερκέρδη τους.
Και είναι πραγματικά ντροπή για τη σημερινή κυβέρνηση που συνεχίζει αποπληρώνει αυτά τα ομόλογα και αποδέχτηκε τη συμφωνία τουEurogroup του 2016 που αποτελεί κοροϊδία για τον ελληνικό λαό. Ζητάμε, και θέλουμε και τη δική σας στήριξη σε αυτό, να μην πληρωθούν τα υπόλοιπα ομόλογα 12.8 δις ευρώ ομολόγων που κατέχουν η ΕΚΤ/ΕθνΚΤ μέχρι το 2037 και να δοθούν πίσω τα υπερκέρδη.
Τελικά σχόλια
Αγαπητοί σ/σ, φ/φ,
Φαντάζομαι ότι κάποιοι από εσάς θα πουν «Για τη Λαϊκή Ενότητα όλα είναι τόσο εύκολα και απλά». Δυστυχώς, όμως, ο δρόμος που προτείνουμε, ο αγωνιστικός δρόμος που ακολουθούμε δεν είναι καθόλου εύκολος ή απλός.
Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μεγαθήρια απέναντί μας. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πανίσχυρο οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό σύστημα υπέρ της ΕΕ και του Ευρώ. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κυρίαρχη ιδεολογία που είναι βαθιά ριζωμένη στις κοινωνίες μας, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι η ΕΕ είναι ένας χώρος ειρήνης, ότι δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας στον κόσμο.
Για αυτό το λόγο είναι πολύτιμη η συνεισφορά του Plan B. Είναι πολύτιμοι οι προβληματισμοί μας και το όραμά μας για μια εναλλακτική διακρατική συνεργασία μεταξύ χωρών. Μπορούν οι ευρωπαϊκοί λαοί να συνεργάζονται στους τομείς της οικονομίας, της κοινωνικής ασφάλισης, των εργασιακών δικαιωμάτων, του περιβάλλοντος, του εμπορίου, χωρίς να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα ρίξει τους μισθούς ή ποιος θα πάρει περισσότερα από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.
Η ρήξη με την ΕΕ/ΟΝΕ δεν σημαίνει τη φτωχοποίηση των λαών μας και την απομόνωση από το διεθνές γίγνεσθαι. Αντιθέτως, η απελευθέρωση από τα δεσμά του Ευρώ, ανοίγουν νέες ευκαιρίες για την εφαρμογή μιας ανεξάρτητης οικονομικής/νομισματικής πολιτικής, για στοχευμένες επενδύσεις σε συγκεκριμένους τομείς, για νέες εργασιακές σχέσεις, για την ίδρυση νέων μορφών αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων, για κρατικές επιχειρήσεις με τη συμμετοχή της κοινωνίας και των εργαζομένων.
Η ρήξη με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν σημαίνει απομόνωση μιας χώρας. Σημαίνει νέες ευκαιρίες για διακρατικές συνεργασίες, σημαίνει αποδέσμευση από το ευρωπαϊκό άρμα του μιλιταρισμού.
Η συζήτησή μας προφανώς δεν σταματάει εδώ. Ο επόμενος σταθμός θα είναι η Αθήνα και περιμένω εκεί να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, να συντονίσουμε ακόμα περισσότερο τις δράσεις μας ώστε να ακουστεί σε όλη την Ευρώπη η ριζοσπαστική εναλλακτική μας πρόταση. Όσες περισσότερες φωνές ακούγονται στην Ευρώπη, όσο περισσότερο η Αριστερά στην Ευρώπη αρθρώνει έναν ριζοσπαστικό λόγο ενάντια στην ΕΕ/ΟΝΕ, τόσο πιο πολύ φθίνει ο φόβος για την επόμενη μέρα, τόσο πιο πολύ φθίνει η ηγεμονία τους.
