Στον απόηχο της παράνομης και εγκληματικής πυραυλικής επίθεσης που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία σε βάρος της Συρίας, οφείλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε ορισμένες πολύ σημαντικές διαπιστώσεις…
Η πρώτη εξ αυτών σχετίζεται με την ίδια τη φυσιογνωμία της επίθεσης, μέσα στην οποία ενσωματώνονται στοιχεία που παραπέμπουν…
- Όχι μονάχα στην καταφανή κρίση στρατηγικής των ΗΠΑ, που δείχνει να είναι αναντίστοιχη με τις μεταβολές που έχουν ήδη συντελεστεί στο σύγχρονο κόσμο…
- Αλλά και στις σημαντικότατες αντιθέσεις στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται αυτές οι μεταβολές από το βαθύ Αμερικανικό κατεστημένο.
Η δεύτερη αφορά στην απόλυτη πλέον επιβεβαίωση, ότι το διεθνές σύστημα συλλογικής ασφάλειας, έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας τελούν υπό πρωτοφανή και μη αναστρέψιμη ομηρεία. Ουσιαστικά λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, πράγμα που εκδηλώθηκε με τρόπο προκλητικό ΚΑΙ τις παραμονές της πυραυλικής επίθεσης, αλλά ΚΑΙ μετά από αυτήν, όταν η Ρωσία προσέφυγε ζητώντας την πολιτική καταδίκη της συγκεκριμένης επιδρομής.
Το Σ.Α έχοντας ουσιαστικά εγκαταλείψει και τα τελευταία προσχήματα, αντί να εμμείνει στην ανάγκη πραγματοποίησης διεθνούς έρευνας ικανής να πιστοποιήσει ή να μην πιστοποιήσει αντίστοιχα, την υποτιθέμενη χρήση χημικών από το καθεστώς του Άσαντ, προτίμησε να υιοθετήσει αναντίρρητα τη ρητορική των ΗΠΑ και μη αρνούμενο να καταδικάσει, ήρθε εκ των υστέρων να νομιμοποιήσει τις δολοφονικές επιδρομές της γεωστρατηγικής συμμορίας του πλανήτη.
Πρόκειται για μια απαράδεκτη εξέλιξη, η οποία θέτει εκ των πραγμάτων το ζήτημα της επανεξέτασης των όρων, των ασφαλιστικών δικλείδων αλλά και του τρόπου συγκρότησης ενός νέου συστήματος διεθνούς συλλογικής ασφάλειας, που θα ανταποκρίνεται στο ρόλο του και δε θα αποτελεί χειραγωγούμενο δεκανίκι, έρμαιο συγκυριακών πλειοψηφιών, αλλά ισχυρό και με κύρος διεθνή οργανισμό, προσηλωμένο στην ανάγκη ευλαβικά τηρούμενων κανόνων.
Η τρίτη διαπίστωση σχετίζεται με τον πολλαπλά επιβεβαιωμένο ρόλο τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, οι οποίοι υποτίθεται ότι δεν διασφάλισαν κανενός είδους νομιμοποίηση μέσα από σχετική απόφαση του ΣΑ, ωστόσο έσπευσαν (αν και δεν ανέλαβαν τυπικά «θεσμική δράση») να επικροτήσουν κατά μόνας την επιδρομική επιχείρηση, και αυτό συνιστά μέγα πρόβλημα στη σύγχρονη εποχή.
Ένα τέταρτο στοιχείο (το οποίο επίσης αναδείξαμε πρώτοι και μόνοι ήδη από το βράδυ της 11ης Απριλίου), είναι το γεωστρατηγικό τετακέ το οποίο θα επιχειρούνταν κατά τη διάρκεια της επιδρομικής επιχείρησης, προκειμένου να προκύψουν δυνατότητες μιας διαφορετικής διαχείρισης που θα διευκόλυνε την αντιμετώπιση της γεωπολιτικής «μαύρης τρύπας» στις σχέσης της Τουρκίας με το ΝΑΤΟϊκό μαντρί.
Έτσι, τόσο ο κ. Τράμπ, όσο και η κ. Μέι, που διεκδικεί για λογαριασμό της Μ. Βρετανίας ένα ρόλο πρωταγωνιστικό ως ‘’εκδικητής’’ και διεθνής χωροφύλακας, σπεύδουν σε συστηματική επαναπροσέγγιση του κ. Ερντογάν, από τον οποίο απέσπασαν θετικά σχόλια για την επιδρομική επιχείρηση, φροντίζοντας να του δώσουν τη ‘’χαρά’’ της μη υπαναχώρησης από τη σκληρή εγωιστική στάση που κρατά έναντι όλων την τελευταία περίοδο.
Σε αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι με την προσωπική γεωπολιτική ματαιοδοξία του κ. Ερντογάν, δεν αποκλείεται την επόμενη περίοδο να διασφαλίσουν και σημαντικά ρήγματα στη στρατηγική του συνεργασία με τη Ρωσία. Ως εξέλιξη πάντως έχει πολύ συγκεκριμένο ενδιαφέρον, και ως τέτοια θα την παρακολουθήσουμε.
Τέλος, μια πέμπτη διαπίστωση, αμιγώς Ελληνικού ενδιαφέροντος, σχετίζεται με την επιβεβαίωση όλων αυτών για τα οποία είχαμε προϊδεάσει, και αποκαλύπτουν πως η εμπλοκή της Ελλάδας μέσω των Αμερικανικών βάσεων, και παρά τα ψευδολογήματα τόσο του κ. Κουβέλη όσο και του ίδιου του πρωθυπουργού, υπήρξε άμεση, βαθειά, απροκάλυπτη, και αυτό συνιστά μια καινούρια επικίνδυνη κατάσταση, η οποία εμπλέκει και με νέες εγκαταστάσεις τη χώρα (βλ. Αλεξανδρούπολη, Ανδραβίδα κλπ).
Επίλογος…
Η επιβεβαίωσή μας για όλα όσα προειδοποιήσαμε, δυστυχώς υπήρξε άμεση και καθολική.
Το χτύπημα στη Συρία, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αξιολογηθεί αυτοτελώς και με μονομέρεια ως προς την επιχειρησιακή του τη διάσταση, αλλά οφείλουμε να το συνεκτιμήσουμε στο συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο, συνυπολογίζοντας τις γεωπολιτικές διεργασίες που είναι σε πλήρη εξέλιξη, αλλά και την ευρύτατη γεωστρατηγική ανασύνταξη μέσα από την οποία επαναδιατυπώνεται εκ βάθρων ο χάρτης των προσεταιρισμών σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στο επιχειρησιακό του κομμάτι, αξιολογείται ως ένα χτύπημα ‘’δηλωτικό παρουσίας’’ από τη μεριά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, αλλά στο επίπεδο της αρχιτεκτονικής των ισορροπιών, μπορεί να εκληφθεί και ως καταλύτης ο οποίος ενεργοποιεί διεργασίες που θα παράξουν αποτελέσματα εφάμιλλα των ισχυρών γεωστρατηγικών διακυβευμάτων της νέας εποχής.
Με αυτή την έννοια, τα χειρότερα δεν τελείωσαν εδώ. Ξεκινούν μόλις τώρα… Οι τυχοδιωκτισμοί θα κλιμακωθούν… Και οι εξελίξεις αναμένονται να είναι ραγδαίες.
Οι λαοί ωστόσο δεν έχουν πει ακόμη τον τελευταίο λόγο. Και η συμβολή του Ελληνικού λαού, αν και όταν αποφασίσει να δώσει τη δική του απάντηση, θα είναι πραγματικά καθοριστική για τον ρου της ιστορίας.
