Σοκαριστικά είναι τα στοιχεία που δημοσιεύονται σε έκθεση του Transnational Institute για τη «βιομηχανία διάσωσης τραπεζών» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενδεικτικά: Από το 2008 έως το 2015 τα κράτη μέλη της ΕΕ δαπάνησαν 747 δισ. ευρώ για να σώσουν τις τράπεζες, ανακεφαλαιοποιώντας τις ή παρέχοντας ρευστότητα και επιπλέον 1,19 τρισ. υπό τη μορφή εγγυήσεων ή ανάληψης υποχρεώσεων. Το πιο εντυπωσιακό; Μέχρι και τον Οκτώβριο του 2016 χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα 213,2 δισ. ευρώ από χρήματα των φορολογουμένων κι ο λογαριασμός συνεχίζει να αυξάνεται. Για παράδειγμα, πρέπει να προστεθούν 8 δισ. ευρώ που έδωσε η ιταλική κυβέρνηση για τη διάσωση της τράπεζας Monte dei Paschi di Siena.
Για να υπάρξει ένα μέτρο σύγκρισης τα 213,2 δισ. που καταβρόχθισαν οι αποτυχημένοι τραπεζίτες στα 28 κράτη μέλη της ΕΕ, διασώζοντας γύρω στα 150 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ισούνται: με το ΑΕΠ της Φινλανδίας και του Λουξεμβούργου ή με τη συνολική ετήσια εκπαιδευτική δαπάνη που καταβάλλουν οι χώρες Γερμανία, Ιταλία, Δανία και Τσεχία ή με το άθροισμα του ετήσιου υγειονομικού κόστους των χωρών Ισπανία, Σουηδία, Αυστρία, Ελλάδα και Πολωνία!
Η οριστική και αμετάκλητη απώλεια των χρημάτων των φορολογουμένων προήλθε από την πώληση μετοχών ή άλλων στοιχείων ενεργητικού των τραπεζών που κατείχαν τα κράτη με ζημιά. Δηλαδή σε τιμή χαμηλότερη απ’ αυτή της αγοράς. Κι όποιος πάλι δεν καταλαβαίνει, μπορεί να ρωτήσει τον Γιώργο Σταθάκη ή τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που προώθησαν άρον – άρον την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τον Δεκέμβριο του 2015, προκαλώντας τεράστιο οικονομικό κόστος στο ελληνικό δημόσιο, μόνο και μόνο για να χαθεί η δυνατότητα εθνικοποίησης των τραπεζών. Μόνο και μόνο δηλαδή για να είναι σίγουροι οι τραπεζίτες ότι δεν κινδυνεύουν να χάσουν ό,τι υφάρπαξαν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σε αυτή τη λεηλασία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στάθηκαν πολύτιμοι αρωγοί…
Στο επίκεντρο της σπουδαίας, και ασυνήθιστα διαφωτιστικής αυτής έκθεσης βρίσκεται μια εξ ίσου παρασιτική βιομηχανία που θησαύρισε από τις «διασώσεις»: Κορμός της είναι οι τέσσερις μεγάλες λογιστικοελεγκτικές εταιρείες (Ernst & Young, Deloitte, KPMG και PWC) που λειτουργούν ως ντε φάκτο ολιγοπώλιο. Στην σκιά του ανθούν και άλλες εταιρείες συμβούλων που αμείβονται με ιλιγγιώδη ποσά, όπως η Lazard, ακόμη κι όταν οι συμβουλές τους είναι τόσο κακές που προκαλούν απώλειες δισ. ευρώ από τα κράτη. Συνέβη για παράδειγμα στην Ολλανδία, όπου η Lazard παρότι για μια εργασία 3 ημερών αμείφθηκε με 5 εκ. ευρώ παρέλειψε να δει ένα χρέος της ABN AMRO, που η εκ των υστέρων ταυτοποίησή του επέβαλε στην ολλανδική κυβέρνηση νέα ένεση ρευστού ύψους 6,5 δισ. ευρώ! Η Lazard, την οποία χρυσοπληρώνει και το ελληνικό δημόσιο από την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομικών ήταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ουδέποτε αναγνώρισε το λάθος της…
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017.
